¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Afişimiz beni inanılmaz hüzünlendirdi çünkü eski Laden& Viran'ı anımsatıyor. Biraz gözyaşı eşliğinde başlayalım...
G Ü N Ü M Ü Z
Pişmanlıklarım hakkında kendime zihinler dolusu sözler verirdim.
Kendime hatamı kabul ettirene dek takılı kalmış eski bir plak rolünü oynardım. Konuşur, susmazdım. Ağlar, gözümün yaşını bilmezdim. Bağırır, sesimi duymazdım. En nihayetinde bir hata yaptığımı kendime itiraf ettiğimde, bunun bir daha olmaması için kendime yeminler verdiğimde gözlerimi kapatmak daha kolay olurdu.
Yeminler ettiğim, bir daha yapmayacağımı söylediğim çünkü yaptığımda katlandığım sonuçlara bir daha katlanamayacağımı bildiğim pişmanlıklarım vardı. Bir defa araldığım bir kapıyı sonsuza dek kapattığım o anı biliyordum. Sadece o anı değil, o anları biliyordum. Kapı hızla kapanmamıştı. Yavaş yavaş kapanmıştı, kapının üstüne elimi koyup usulca iten bendim. Kapıyı kapatıp sırtımı kapıya yasladığımda ne kadar da çok ağlamıştım. Pişmanlık gözlerimin virajlı yolundan kıvrılmıştı. Tıpkı ilk aşkından ayrılan birinin bir daha kimseyi sevemeyeceğini düşünmesi gibiydi. Bir defteri kapattığını söyleyen biri olurdu hep. Aşk benim için bitti. Kimseyi onun gibi sevemeyeceğine olan inancı öyle tamdı ki kalbi bir başkası için kıvransa, bunun aşk olduğunu bilmezdi.
Küçük pişmanlıklarımı o kadar çok önemsemezdim.
Ama beni uyutmayan bir pişmanlığım varsa o da onun gibi birini sevmekti.
Her düşündüğümde, başımı yastığa her koyduğumda bilmeliydim diyordum kendime. Bunun gerçekleşeceğini, bir felaketle sonuçlanacağını bilmeliydim. Onun gibi bir adamın bir yerde beni yolun ortasında bırakacağını bilmeliydim. Nasıl bilmeliydim? Bana bunu belli eden bir şey mi yapmıştı? Benim görmezden geldiğim, sineye çektiğim ama aslında bana olacakları gösteren ufacık bir hareketi olmuş muydu? Ona olan bağlılığım bana ne kadar körü körüneymiş gibi gelse de yanlış olan bir şeye ses çıkartmayacak kadar gözüm kararmamıştı. Beni tükettiğini hissettiğim hiçbir an olmamıştı. Onunla ilgili şikayet ettiğim tek şey, çoğu zaman gözünün hızla kararması olurdu. Aniden celallenir sonra bir balon gibi sönerdi ama bu öfke ne bana ne de bir başkasına zarar vermemişti.
Peki nasıl bilmeliydim? Bunun bir felaketle sonuçlanacağını bana gösteren ne olmalıydı? Zihnim de cevabı bilmiyordu ama durmadan aynı şeyi tekrar ediyordu bunun başına geleceğini bilmeliydin. Hiçbir şey bilmiyorsan onun gibi vahşi bir adamın dizginlerinin hiçbir zaman sağlamda olmadığını düşünmeliydin.
