The Dawn of Isabela (Montavilla Series #1)

Chapter Twenty Four

Iba iba ang nararamdaman ko nang lumabas sa kwarto ni Cassidy, habang mahigpit kong hawak sa aking isang kamay ang litratong binigay niya. Galit, poot, at sakit. Maraming pagtatanong sa aking isip ngunit malinaw na malinaw lahat mula sa litratong ito. 

Paano niya nagawa sa'kin 'to? He was able to hide it from me. Ilang buwan kaming nagkasama, ilang buwan namin pinagkatiwalaan ang lahi nila. Pero sila pala mismo ang mga traydor, dapat ay nakinig agad ako kay auntie Emilia.

I clenched my fist in anger, wala na akong ibang nararamdaman ngayon kundi galit. Galit sa sarili ko, I let us associate with the real traitors. Kung hindi sila ang pumatay sa mga magulang ko, hindi nila ito itatago sa akin. My poor parents get killed by our real enemies, lycans and werewolves.

"Isabela, are you alright, hija?" Nag aalalang tanong ni auntie Amanda pagkapasok na pagkapasok ko sa bulwagan. My eyes are still in bloody red color. Nagiging ganto lang ito kapag sobrang tindi ng aking nararamdaman.

Maski si autie Emilia at Dallas ay napatingin sa aking gawi, napahinto si Dallas sa pagbabasa at marahang sinarado iyon nang makita ako. Auntie Amanda used her vampire speed when I wasn't able to answer, she held my shoulder.

"Alexis?" She repeated.

I can't utter some words. Pakiramdam ko'y nawawasak ang buong pagkatao ko. I feel so betrayed, by the person who I trust the most. I thought I could not breakdown in front of them, but I immediately grabbed auntie Amanda because I need someone to hug. My shoulder started to shake.

"Isabela, your heart.." paalala ni auntie Amanda.

If I'm a human, my heart is in pieces right now. Durog na durog ito.

"Tell me what happened, hija. Please.." nilayo niya ako sa kanya. She cupped my face, looking intently to my eyes.

They might think that I'm a tough leader, but I can't manage to handle this kind of situation. Hindi porket matapang kang tao, wala ka ng karapatan maging mahina maski minsan lang. We all have our own strengths and weaknesses. My parents are my weakness, the people of Montavilla are my strength.

"I got a news from Cassidy. Are there any lycans here now?" I asked as I clenched my jaw. Kita ko ang pagtataka sa mukha ni auntie Amanda, nagtinginan silang tatlo nila Dallas bago sumagot sa akin.

"Nothing. Mamaya sila pupunta dito para sa pagpupulong. Why? Is there any problem?" She responded in a wondering voice.

My grip tightened on the picture I was holding right now. Agad lumipat doon ang kanyang tingin, halos mapunit na ito mismo sa aking kamay dahil sa higpit ng pagkakahawak ko.

"What is that, Alexis?" Maging ang kanyang boses ay nagsimula na rin manginig. Agad lumapit sa'min sila auntie Emilia at Dallas.

"Is everything okay, dear?" Auntie Emilia asked.

My hands were shaking when I handed the picture to them, naka talikod pa ito. Auntie Amanda looked at me first before she took it. Agad bumalot ang pagkagulat sa kanyang mukha nang makita iyon. Sunod sunod na mura ang narinig ko mula kay Dallas, mas lalong nanaig ang galit sa aking loob.

"No.." hindi makapaniwalang sabi ni auntie Amanda, she even shooked her head. Samantalang si auntie Emilia ay nanatiling tulala, tila pilit inaalala ang mga mukha ng mga pumatay sa aking mga magulang.

I know it is also difficult for them to accept this, pero ang litrato na iyon mismo ay hindi nagsisinungaling, isa itong patunay.

"Oh, dear." Auntie Amanda immediately hugged me again. Because she knows what I am feeling right now.