Tears of My Sorrow Heartbeat (Heartbeat Series #1)

CHAPTER 5

Chapter 5

Nililibang ang sarili sa panonood ng mga bawat building na nadadaanan ng maalala si Sha. I'm sure mag-aalala iyon. I get my phone inside my bag.

Ako:

Sha, I already home. Don't worry I'm okay. I'm just bored and sleepy.

Tumitig ako kay Dren na seryosong nagmamaneho. Hindi ako makapaniwala na nakasakay ako ngayon sa sasakyan nya. I know that his serious but I don't think his snob too. Look if he is, why he's ready to accompanying me?

I pouted. Maybe what his doing to me he also used to do with others. Pinagbigyan ko ang sarili na panoorin siya habang nagmamaneho. Nakanguso ako pinipigilan ang ngiti.

Why I can't control my feelings when it comes to him? I don't know how and why I liked him? I don't even know when I started liking him... I'm just woke up one day and I realized I like him.

Nakikita ko naman na sya noon at may paghanga na ako. But I don't know if why? This is the biggest question playing in my mind. Maybe this is the true reality when you've feelings with someone you don't need to know if why? Basta ang mahalag ay gusto mo sya. You don't need to find any reasons because this reasons will come on time.

Liking someone isn't because you've a reason but because you've a feelings.

Feelings can't never been measure but keep it as a treasure.

Feeling always unimaginable.

"What's wrong?" nagulat ako sa pagkakaseryoso ng boses niya. Nakataas pa ang kilay ng balingan ako sa gitna ng traffic.

He caught me staring at him? Kagat ang labi at mabilis na umiling. Nakanguso ng binalik ko ang paningin sa labas ng sasakyan. Gusto kong ngumuti pero pinipigilan na lamang gamit ang pagkagat sa labi.

"Is your feelings fine?"

"Yup." tipid kong sagot.

He only sighed. Hindi na siya sumagot at nagmaneho na lamang. Naaamoy ang alak sa sarili, hindi ako puwedeng umuwi ng gan'to. Okay naman kaya Papa pero nakakahiya parin.

"Hmmm." I swallowed hard. "I-baba mo na lang ako kung may madadaanan kang restaurant."

"Why?" kahit hindi ako nakatingin ay alam kong nakatingin siya sa akin.

"Uh I'm h-ungry. And I want pasta." I pouted. I didn't add that I'm smell bad.

Nagpatuloy siya sa pagmamaheno habang nilalaro ang malaking jacket na pinasuot niya sa akin. Sa kaniya ba 'to? of course it's smell like him, manly but sweet. Pinanatili ko ang aking tingin sa labas ayaw na siyang tignan pa dahil mas lalong bumibilis at lumalabas ang kalabog sa aking dibdib.

How could this man can affect me like this!

Is that even he's far from me my heart melting with excitement, crying with happiness, jumping with pleasure, iyong tila siya lamang ang nararamdaman!

Pinabayaan kong pumikit ang aking mata habang may munting ngiti sa labi upang mas lalong damhin ang bawat kalabog ng aking dibdib. Pero kalaunan napakunot ang noo dahil sa unti-unting pagbagal ng aming sinasakyan. Siguro'y ibababa na ako gaya ng gusto ko, kaya parang nalungkot ang puso ko. Sana pala hindi ko na lang sinabi na gutom ako.

Thanna, that's what you want!

"We're here." he declared.

Tumingin ako sa labas at nanlumo ng nakitang nasa parking lot kami ng isang mamahaling restaurant. The shocks! Alam ko dito dahil minsan na kong dinala ni papa dito. Italian restaurant! What the? Hindi ko kayang bayaran maski isang order dito... maybe I can afford but when I use my allowance that shouldn't be! pero mahal talaga!