CHAPTER 41

3 3 0
                                    

Chapter 41



Once I let out one deep sighed I slowly opened the bathroom door. I stepped twice and Dren clean white bed greet me. I travel my eyes and saw him standing near the large locked glass door towards the balcony, he's facing the dark skyscraper but on far there's so much colorful lights from the other buildings.



Nang makalapit na sa likod niya ay walang lumabas na boses sa akin kahit pa gustong-gusto ko ng humingi ng tawad. I bowed my head looking at my bare foot while standing on his back. Tila nawala na ngayon ang aking pagkakahilo at sakit ng ulo dulot ng alak. Ngayon nandito ako sa likod niya gustong-gusto ng humingi ng sorry kahit isang beses lamang ngunit walang boses ang lumalabas sa aking bibig.



I closed my eyes as I feel one tear fell down. Matapos punasan ang mata ay pinagsiklop ang mga palad, ramdam ko ang panlalamig ng mga iyon. Isang malalim na bugtong-hininga muli ang hinugot upang makakuha ng lakas ng loob.



Why I couldn't speak now? I have so many words I need to say to him!



"I can still smelled the liquor on you from here. You didn't clean yourself yet?" Dren cold voice said.



I lifted up my eyes to saw him. He's now facing me and looking at me intently with his expressionless eyes. Tila napipi na ako, hindi masagot ang kaniyang sagot. Hindi ko man lang namalayan na umikot na pala siya. Naramdaman kong nagsimulang kumalabog ng tahimik ang aking dibdib.



"Is your head still aching?" he asked again silently.



Still, I couldn't speak, I couldn't answer him.



Hindi makayang magsalita, nakatitig lamang sa kaniya gamit ang matang malungkot at punong-puno ng pagsisisi. I wish through my eyes he could read how much I regretted what was I said to him, how much I regretted to hurt him.



I heard him sighed, hard. "Let's go I will help you clean yourself."



I watched him walk thrice closer to me then he gently get my wrist. Napatulala ako sa kamay niyang nakahawak sa akin, nagustuhan ang paraan ng paghawak niya ngunit kailangan kong gisingin ang sarili para sa mga salitang gustong pakawalan. This is the best time to say sorry to him.



I pulled my arm on his touched. Nag-angat ako ng tingin at nakita ang pag-awang ng kaniyang bibig, dumilim ang paraan ng tingin niya sa akin.



"I'm sorry..." I said seems it just a whispered while looking at him in the eye.



His eyes darker more as he looked at me more. This time siya naman ang hindi nakapagsalita. Kahit tila bulong lamang ang pagkakasabi ko ay alam kong narinig niya iyon, we're too closed to each other, how he couldn't hear it.



"I'm sorry... I'm sorry." pang-uulit ko sa mas malakas at buong boses.



Hinintay kong magbago ang ekspresyon ng kaniyang mukha ngunit hindi ito nangyari, ganon parin. Tila hindi narinig at walang pakealam sa sinasabi ko.



I felt a bang in me.



My heart hurt because he still have no reaction even I already say sorry.



"I'm sorry, Dren... I'm sorry for those hurtful words I shouted to you. I-I regret it-"



"Let's go, I will help you clean yourself." putol niya sabay iwas ng tingin, hindi man lang pinansin ang aking mga sinabi, ang paghinga ko ng tawad.



I bit my lips as I felt the pain every beat of my heart. He doesn't want to hear my sorry. Maybe, he's still mad at me. He doesn't want to forgive me.

Tears of My Sorrow Heartbeat (Heartbeat Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon