အထုံ....( old BL)

အထုံ - 1

အထုံ အပိုင်း ၁

၁၈၇၄ ခုနစ် ဆောင်းဦးပေါက်
မြန်မာနိုင်ငံအလယ်ပိုင်း၊ မန္တလေးရွှေမြို့တော်ကြီး၏ နန်းတော်မြို့ ရိုးပြသာဒ် များ၏ တခုနှင့်တခုအကွာ အဝေး သည်( ကိုက် ၂၁၀ ) မျှ ကွာဝေးအောင်တိုင်း ထွာဆောက်လုပ် ထားပြီး အရှေ့၊အနောက်၊တောင်၊မြောက် စသည် စတုရန်းကျကျ လေးစိတ် အကွက်ရိုက်ထားရာ ဝင်းကြီး လေးဝင်းရှိပြီး ပဲဝင်း၊ ဆေးရိုးဝင်း၊ ကျောက်ဝင်း၊ ဟသာင်္ပြဒါးဝင်း စသည့် ဖြင့် တည်ထား ခဲ့လေသည်။ အဆိုပါဝင်းကြီးလေးဝင်း အတွင်း နေထိုင်ကြသောသူများသည်လမ်းမတန်း ပေါ်တွင်နေထိုင်ကြသော ရွှေမြို့တော်ကြီး သား များကဲ့သို့ ဟိတ်ဟန်မရှိကြပဲတအိမ် နဲ့ တအိမ် ဆွေမြိုးများသကဲ့သို့ ချစ်ခင်ရင်းနှီးကြလေသည်။
ပဲဝင်းရပ်တွင်တိုင်းရင်း မြန်မာ့ဆေးဆရာ တစ်ဦး ဖြစ်သည့် နန်းတွင်းဆေးဆရာလည်းဟုတ် ဆရာကြီး မောင်မောင်တုတ် တယောက် ဆေးကြမ်းများ ဖတ်ကာ ခေါင်းခဲနေရှာလေ၏။ကွမ်းအစ်ထဲ မှ ကွမ်းတယာအား ယာပြီး ရေနွေးဌဲ့ကာ ကုလာထိုင်ပေါ် မှီချ၏။အကြောင်းမှာ မှန်နန်းဆောင်အရှင်ကြီး မှ ယော ကျာ်းတို့ဘုန်း လက်ရုံး နဲ့အညီ စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါ လိုအင်တွေပြည့် စုံစေသည့် နတ်ဆေး တမျှစွမ်းသော ကာမသိဒ္ဓိအားဆေး အား ၁လ အတွင်း အပြီးဖော်စပ်ရန် အမှာတော် ပါးလိုက် လေခြင်းဖြစ်သည်။
ဆေးကြမ်းအရလိုအပ်သော တောတွင်းသစ်သီး သစ်ဖုများနဲ့ စပါးကြီးသည်းခြေ၊ ၉တောင်ကျား သွေးနဲ့ ပင်လယ်ဖျံ ချဉ်ဆီ အစရှိသည်များကို တော်ဘုရား အမိန့်အရ တောနင်းကျွမ်းကျင် မုဆိုးများအကူဖြင့် နတ်တော်လပြည့်မတိုင်မီ ကပင်ရှာဖွေခဲ့ချေလေပြီ။ ယခုဖော်စပ်ထားသော သောက်ဆေးကို မစမ်းသပ်မီ လိမ်းဆေးကို လပြည့်ည ၃ ညတိုင် လရောင်ပြပြီး အရင် ဖော်စပ်ထားရာ လိမ်းဆေးအစွမ်း ကိုယ်တိုင်အ သုံးပြုစမ်းသပ်ထား၏။ အခုလည်းထုံးစံအတိုင်း ဆေးလိမ်းရန် အချိန်ကျ ပီမို့ တပည့်ဖြစ်သူ မောင်သိန်းတန် အား လှမ်းခေါ် လိုက်လေ၏။
'မောင်သိန်းတန် အလိုကွဲ့ မောင်သိန်းတန်' သိန်းတန်လည်း အမှာတော် အသံကြားသဖြင့် လှေကားပေါ်ပြေးကာ ဆရာဖြစ်သူ အခန်း အတွင်းသို့ အပြေးတပိုင်းဖြင့် ဝင်ကာသွား၏။ မောင်သိန်းတန် အခန်းသို့ရောက်သော် အခြေအနေကို သဘောပေါက်နားလည်လိုက်ပြီး နူတ်ပါးစပ်ကိုလုံစေလျက် သစ်သာ တံခါးကို ပိတ်လိုက်လေ၏။ ထိုနောက် ဆရာ့ ကုတင်ခြေရင်း ပုစစ်တုတ်ထိုင်လျက်ခစား၏။
မောင်မောင်တုတ်က ' ဟဲ့ မောင်သိန်းတန် ငါကိုယ်တော် ဆေးလိမ်းတော့မကွဲ့ လက်ကို ပြောင်အောင်ဆေးခဲ့ရဲ့လား' ' ဘုရားအမိန့်တော် မခေါ်ခင်ကတည်းက ရေစင်သန့်သန့်ဖြင့် ပြောင်နေအောင် ဆေးလာကြောင်းပါဘုရား'
'အိမ်း အိမ်း မောင်မင်းကရော ဘယ်လို နေလဲမသိဘူးပ ငါကိုယ်တော်တော့ သိပ်စိတ် တိုင်းမကျ လေဘူးကွယ်' ထင်သလောက်ခရီးမပေါက် လိုသလောက် မဆန့်ထွက် အင် အင် စိတ်လောတာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပ ' ကဲကဲ စလိုက်ကြစို့' ဆိုပြီး မောင်သိန်းတန်က ပြတင်းတံခါးများကိုပိတ်စေ၏ ။ အလင်းရောင်မရှိစေရန် ထွန်းထားသော ဆီအလင်းတိုင်ကိုတောင် လက်ဖြင့် ဖိညစ်ကာ ငြိမ်းသက်လိုက်၏။ မောင်သိန်းတန် လက်ဖြင့်ကုတင် ဘောင်ကို စမ်းကာ ကိုယ်တော်ရှိရာသို့ တိုးသွား၏။ မောင်မောင်တုတ်က ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ ငုံ့ကာ လိမ်းဆေးဘူးကို ယူလိုက်ပြီး မောင်သိန်းတန် လက်ကို စမ်းကာ ထည့်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် တောင်ရှည်ခါးပုံစ ကို တဖြေးဖြေးခြင်း တလွှာ ခြင်း ချွတ်ချပြီး ကုတင်ခေါင်းခုပေါ်လှန်ချ၏။ မောင်သိန်းတန် ဆေးပုလင်းကိုယူကာ လက်ပေါ်သို့မကျီးစေ့ ၅ စေ့မျှမှန်းကာဆေးဆီကို လောင်းချလိုက်၏။ နောက်ဘယ်ညာ ပွတ်ကာ ဆေးဆရာ မောင်မောင်တုတ်၏ ဒုတ် ငယ်ပါ ချောင်း ပေါ်သို့ နှိပ်နယ်ကာ အပေါ်မှအောက် အောက်မှအပေါ် လိမ်းစေ၏။ လိမ်းရင်းနဲ့ နှိပ်သလို ရှည်ထွက်စေရန် ဆန့်ထုတ်နေရင်း မောင်မောင်တုတ်၏ ဒုတ်ကမာထန်လာတော့၏။ စနှိပ်ကာစ လက်တဝါးပင်မပြည့်သောအရှည် ။ယခုလပြည့် ၃ ညကျော်လာသည်အထိလိမ်းရင်း နှိပ်နယ် ဆန့်ထုတ်လာရာ တတောင်မပြည့် မတ်တင်းမျှ အရှည်ရောက်ရှိ၏။ စိတ်ထဲကတော့ ဆေးဆရာမောင်မောင်တုတ်အား ' လူကသာ ပုတုတု ဂင်တိုတို ငယ်ပါက ပေါင်ပတ်လို့ရပါပေ့။ အပျိုမ နဂိုလှတွေတော့ ခါးပါကော့' တအားပါ ဘုရား' လို့ အော်ရမယ့်ကိန်း ကြိုက်သဗျ ' ဖြင့် လိမ်းဆေးကို သဘောခွေ့နေ၏။ အမှန်တော့ သူပါ လိမ်းခြင်နေ၏။ သောင်ပြင်ရပ်က ပြည့်တန်ဆာအိမ်သွားတိုင်း ချောနှမများက အားမရကြောင်း စိတ်သွားတိုင်း မာန်မပါ အလိုမကျကြောင်း မောင်သိန်းတန် ရင်၂ မွှာ မောက်မောက် ကို ထုကာငြု ကြ၏။ ထို့သဖြင့် သွားတိုင်း မျက်နှာကမကောင်း။ အခုတော့ ဆရာကိုယ်တိုင် စမ်းသပ်လိမ်းစေနေခြင်းအလို့ ငှာ မကြာခင် အောင်မြင်ပါက သူ့အတွက် မဖြစ်မနေ ဆောင်ရမယ့် နတ်ဆေးအဖြစ် မှတ်ယူထား၏။
သိန်းတန် က လိမ်းနေရင်း သူပါစိတ်ကြွ လာ၏။ မာထန်နေသော အတုတ်ညီ သည့် ဒုတ်ကိုကြည့်ရင်း ဆရာဖြစ်သူမောင်မောင်တုတ် မျက်စိမှေးနေကာ သူ့တပည့်ထံသို့ လှမ်းကြည့် ၏။
'သကောင့်သားလက်က တယ်လဲ ဆေးသိပ်ပါ့ လား ဆေးကဘယ်လောက် ကောင်းကောင်း ဆေးသိပ်တဲ့လက်ကလည်း အယူအဆ အချိန်အဆ ညီမှ ဆေးအောင်မှာပ။' စိတ်သာကြွသော်လည်း သိက္ခာကျမည်ဆိုးသဖြင့် ရွှေနူတ်တော်ပိတ်ကာ ယောကျာ်းမာနကြောင့် တင်းခံနေရ၏။ ဆေးလိမ်းအပြီး လက်တွင် ကပ်ကျန်နေသော ဆီများကို သူ့ဆရာ မမြင်အောင် သိန်းတန် ခိုးခိုးရှူကြည့်၏။
အုန်းဆီ အနှစ်၊ မုန်ညင်းဆီ၊ သံလွင်ဆီ၊ပက်လယ်ဖျံသို အဆီစသည့် အနှစ်အာဟာများ ပါဝင်သည်ဟု အကြမ်းအားဖြင့်သိရ၏။
မောင်မောင်တုတ် ဆေးအလိမ်းခံရင်း မာန်ထ ကြွလာကာ လက်များက အုန်းတော်ကို
ဖတ်ကိုင်ထားရ၏။ မတော် မောင်သိန်းတန်သွား ထိမှဖြင့် သူ့ စတယ်ထင် သိက္ခာကျ အရှက်တော်ရပေလိမ့်မည်။ မောင်သိန်းတန် ကလည်းမော်၍ပင်မကြည့် ။ခေါင်းငုံကာ လက်ချောင်းအားထည့်၍ ထိပ်ကိုဆွဲလိုက် အလယ်ကို နှိပ်လိုက် အရင်းကိုဆွဲဆန့်လိုက်နှင့် သူစည်းချက်နှင့်သူ အချိန်သားကိုက် လုပ်ဆောင်လေ၏။ ဆေးဆရာတို့ တတ်အပ်သော အကြောပြင်နည်းနာအခြေခံ ကို တတ်မြောက် အောင်မြင်မှသာလျှင် ကျန်ဆေးဖော်စပ်ခြင်း နည်းနာကို အဆင့်မြင့် ကာ ထပ်သင်ရခြင်းဖြစ်၏။ သိန်းတန် နှိပ်နေသော ဒုတ်အလယ်အကြောများကို တချောင်းခြင်း သွေးပူစေရန် လည်ကောင်း ၊ အရင်းပိုင်းဆွဲဆန့်ရာတွင် မနာကျင်စေရန် အားမစိုက်တစိုက်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ပန်းကြာ ထိပ်အပွင့်ကိုလည်း ကားအာစေရန် ဖိစုပ် ဖြစ်ညစ် ၍လည်းကောင်း စိတ်ဝင်တစားနှိပ် လေ၏။ မောင်သိန်းတန်စိတ်ထဲက တချက် တချက် 'ငါ့နယ် မြင်သာမြင် မကြင်ရ ဤဆေး 'ဆေးစွမ်းကပြ စုပ်ခြင်ပ ကြာဖူးငုံ ရနံ့ရယ်ထုံ ဝတ်ရည်ချို မောင့်အကြိုက် ပေးစုပ်လိုက်မဟဲ့ ငပျား' ဟုလေးချိုးတောင် ခိုးစပ်နေမိ၏။
ညဉ့်လည် အုန်းမောင်းခေါက်ချိန်မှ မောင်သိန်းတန် အခန်းထဲက ထွက်ကာ အနောက် ကျောင်းသားအဆောင်သို့ ပြန်ရ၏။ မအိပ်ခင်ခြေထောက် လက်ထောက်ဆေး ဘုရား နဲ့ကျေးဇူးရှင် မိဘ၂ ပါး စိတ်မှန်းကန်တော့ပြီး အိပ်ယာ ဝင်လေ၏။ ခုန်နေသော ရင်အစုံမှာ မြင်နေသော ညိုညိုရှည် မာထန်ကာ အကြောသန်နေသော ဆေးဆရာ မောင်မောင်တုတ် ဒုတ်ကိုစွဲလမ်းကာ လက်က အလိုလို ကိုယ့်ငယ်ပါ ကိုယ်ပြန်ကိုင်မိ၏။ ဆရာလောက် ဇောင်းမထပေမယ့် သူ့ဇနဲ့သူတော့ ရှိလေ၏။ လက်တဝါးကျော် အရှည် အတုတ်က လက်မ နဲ့ခလယ်ပင်မထိခြင်။ ဒါကို များသေးသည်ထင် 'အိုအပျော်မယား တခါစား မစွဲလန်းတာ ဘာကြောင့်များ ' ဟု စဉ်းစားကာ အိပ်ပျော်သွားတော့၏။
နွေးဦးပေါက် တပေါင်းလပြည့်ကျော် ၃ ရက် နံနက်အစောပိုင်း မောင်သိန်းတန် အိမ်အပြန်ဖြစ်၏။ အလင်းမပေါက်ခင် ထွက်လာရာ မန္တလေးရွှေမြို့တော်မှ ယူဇနာ တရာကျော်ခရီးနှင်ရသဖြင့် နေမပူခင်ထွက်လာ ခြင်းဖြစ်၏။ ကုန်းတတန် ရေတတန် ခရီးနှင်ရ သမို့ အားဖြစ်စေရန် ထမင်းထုပ်တောင် တနိုင်သယ်ခဲ့၏။ ဒုဌာဝတီမြစ် အစုန် အတိုင်း ဆင်းရန်ဖြစ်သဖြင့် လှေဆိပ်တွင် ရွာလိုက်မည့် လှေထိုးသားအား ရှာဖွေပြီးနောက် လှေပေါ် တက်ကာ ခရီးနှင်လာချေ၏။ ဆွမ်းတော်ချက် ကြတ်သည့် အချိန်တွင်မြစ်အလယ် ၌ ဝဲဂယက်တွေ့ကာတဝဲလည်လည်ဖြင့် လှေမှောက် ကာ ရေအောက်ရောက်ခြေ၏။ လှေထိုးသားလည်း ရသမျှတနိုင်လှော်ခတ် သော်လည်း ရေဝဲစုပ်အား မနိုင်ရကာ သူပါရေ အောက်ရောက်မြုပ်လေ၏။
ထိုသတင်း ကို ကြားကြားခြင်း ဆေးဆရာ မောင်မောင်တုတ် မြင်းကို ဒုန်းစိုင်းလိုက်ကာ အမှီပြေးလာခဲ့လေသည်။ ဒါတောင် မြင်းပေါ်က အဆင်း ဝါးရင်းငုတ်စူးကာ ညာခြေထောက် သွေး စိမ်းရှင်ရှင်ထွက်သွားကို ဂရုမစိုက်အား။ ခြေထောက်အနာလည်း စိတ်မဝင်စား ဘဲ သွေးလဲစက်လက်ဖြင့် မြစ်ကမ်းဘေး အလောင်းကိုမြင်သော် ယောကျာ်းတန်မျက်ရည် ဖြိုင်ဖြိုင်ကျကာ တပည့် အတွက် ငိုရှာ၏။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သံယောဇဉ် တွယ်တာ ရသော တပည့်ရင်း မောင်သိန်းတန် သူအား ထားကာ မရဏခေါ်ရာနောက် ကောက်ကောက် ပါအောင် လိုက်သွားချေသည် တမုံ့။
အိမ်တော်ပြန်အရောက် ခြေထောက်အနာဆေး စိမ်ပါသော်လည်း ပိုးဝင်အနာရင်းကာ အဖျား တတ်၏။ အဖျားကာ ပြန်မကျ ။သူ့ဆေးလည်း သူမနိုင်။ အနာသည်လည်း ရင်းသထက်ရင်းကာ နောက်ဆုံး အချိန်သို့ရောက်လာတော့၏။
မောင်မောင်တုတ် အိပ်ယာပေါ်မှ ဘုရားရှင် အားရည်မှန်းကန်တော့ကာ သစ္စာစကားကို ဆို၏။
'ငါသည် အာဏာပြည့်ရှင် မင်းသခင်အား စိတ်သွားတိုင်းလိုရာ ဆန္ဒပြည့်စုံရန် မိဘသဖွယ် ပြုစုကန်တော့ခဲ့၏။ ငါသည် မွေးသမိခင် နှင့် ကျွေးဖခင်တို့အားလည်း မျက်နှာမငြိုး စိတ်မငြိုး မငိုရအောင် ချမ်းသာသမျှပြုစုစောင့်ရှောက်၏။ ငါ့ပညာ ငါတတ်သမျှကိုလည်း ငါ့တပည့်နှင့် တိုင်းသူပြည်သားများလည်း ဘေးဘယာ ကင်းကွာစေရန်ဆရာစားမချန် ပြုစုကုသ၏။ ဤ သစ္စာတရား ဤ သစ္စာ စကား မှန်ကန်ပါက နောင်ဖြစ်လေရာ ဘဝ အဆက်ဆက် ငါ့တပည့် မောင်သိန်းတန်နှင့် သေတူရှင်မကွာ အထုံမြဲပါစေသား မြဲစေသား။'
' ပြည့်ပါစေသား ပြည့်စေသား'
မောင်မောင်တုတ်လည်း အနာဆိပ်တတ်သည့်
ဒဏ် အံ့ကြိတ်ခံခဲ့လည်း နောက်ဆုံး မရာဏခေါ်ရာ သို့ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားရလေသည်။
=========================

ဆက်ရန်
Ko Htut