အထုံ....( old BL)

အထုံ - 4

အထုံ ၄

စာအုပ်လှမ်းကောက်ပြီး ပုံ၏ကျောမှစာကို ဖတ်ကြည့် ရာ သက်ထွေး+ကိုညီ (၁၉၆၈ မတ်လ ၁၀ ရက်) ( ရွှေတိဂုံဘုရား တပေါင်းပွဲ ဘုရားအပြန် အမှတ်တရ) ဟုရေးထားသည်။ ပုံကိုကြည့်မိရာ အဖြူအမဲကာလာခေတ်က ပုံဖြစ်နေပြီး အသက် ၃၀ နှင့် ၂၅ ဝန်းကျင် အမျိုးသား ၂ ဦး တယောက်ကို တယောက် ဖတ်ကာ ရိုက်ထားသောပုံ ဖြစ်၏။ တယောက်က ခေါင်းလောင်းဘောင်းဘီ ရှပ် ကော်လာအကြီး ဆံပင်ဂုတ်ထောက် ဖြစ်ပြီး နောက်တယောက်မှာစတစ်ကော်လာပင်နီချည် အသား ဖြင့်ချုပ်ထားပြီး ရိုးရိုးကြီးပုံစံ အသား ညိုညိုမေးရိုးကားကာ နူတ်ခမ်းဖျားတွင် အမာ ရွတ်လေး မထင်မရှားဖြစ်နေသည့် တယောက်။
သားရေစာအုပ်ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး နောက် မင်ရည် မညီမညာပျံ့နေသည့် လက်ရေးကို ရတု သေချာ အားစိုက်ဖတ်ကြည့်ရာ.........

၁၉၆၄ ကဆုန်လပြည့်ကျော် ၂ ရက်
ရွာအခေါ် ငှက်သမား၊ မြို့အခေါ် ကုတို့သမား သက်ထွေး ကမ်းစပ်ကိုမျှော်ကာလှေစီးမည့် ဖောက်သည် ထိုင်စောင့်နေ၏။ရွာမှ စျေးသယ် စျေးဝယ် များကို ထမင်းစားချိန် ပြီးသည်အထိ ၃ ခေါက်တိုင် ရွာသို့ ပို့ပေးခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ မွေး ကတည်းက ဒီမြစ်ကိုပဲအိမ်စီးပွားရေး သဖွယ် မိရိုးဖလာလုပ်ကိုင်လာကြသည်မှာ သက်ထွေး အဖေ လက်ထက်မှယခု ကိုသက်ထွေး အသက် ၂၈ နှစ်အထိရှိပီဖြစ်သည်။ လှေသာလှော်ရသည် သူငယ်ငယ်လေးကတည်း ရေကြောက်သည့် စိတ်က ပေါ်ပေါ်လာသည်။ အိမ်မက်ထဲ ခဏခဏ ရေမွန်းကာ ကူးနေသကဲ့ အပြင်မှာ လည်း ရေမွန်းနေသလို အိပ်နေရင် အသက်ရူ ကြပ်တာ ခဏခဏဖြစ်ဖူးသည်။ လူစောင့်ရင်း ဆေးပေါ လိပ်လေး ၁ဖွာလောက်ရိူက်ကာ မနေ့ကရေဆိပ် တွင် ရေချိုးနေသော အလှ ကို မျက်စိထဲပြန်မြင်လာ၏။ ထမိန်ရင်ရှားဝတ်ကို မ ကာ မြစ်ရေထဲဆင်း ရင်ခေါင်းလောက်အရောက် ထမိန်ကို ခေါင်းမှ ချွတ်ကာ ရေထဲတွင်တုံးလုံး ချိုးကြသော ရွာလေးမှာရေချိုးဆိပ်တွင် မဆန်း တော့။ အလှ ၏တင်းရင်း နေသော နို့ နှစ်လုံးနှင့် ကားထွက်နေသော တင်သား လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကြီးကို သက်ထွေး သဘောကျသည်။ ကြိုက်လွန်းသဖြင့် ညအိပ်တိုင်း ခဏခဏ အလှ ကို မှန်းကာအိပ်ရသည်။ အခုလည်းစိတ်ရောက် နေသဖြင့်ကုန်းဘက် ပေါ်ဘေးဘီလှည့်ကြည့် ကာ ပုဆိုးကိုလှန်ပြီး အလှ ကို မှန်းကာ ထုလေ တော့သည်။ သက်ထွေး လီးက ဒစ်ကားပြီး အတုတ်ဖွံ့သဖြင့် ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်တိုင်း အပြင်သို့ အမြောင်းထနေ လေ၏။မတောင်သည့် အချိန် တွင်ပင်လက်တဝါး အရှည်အပြည့်ရှိပြီး တောင် လိုက်ပါက တထွာ ကျော်ကျော် ဝပိုးဝါးကဲ့သို့ တုတ်ခဲနေ၏။ ထုနေရင်းလက်တဖက်ကလဲ ဆေးပေါလိပ်ဖွာ မပျက်ပေ။ မာန်ထနေသော ဒစ်ခေါင်းက ဖြဲလိုက် တိုင်းအရည်ကြည်တွေ ရွှဲစို့နေလေ၏။
သက်ထွေးအရှိန်ရနေသဖြင့် အပြင်ဘက် ကို အာရုံမေ့သွားသည်။ အသက် ၂၄ ၂၅ ဝန်းကျင် အမျိုးသာ တယောက် လှေစီးရန် အတွက် အနားအလာ လူပ်ရှားနေသော လက်တစုံကို ကြည့်ပြီ စိတ်က အလိုလို ကြွလာသည်။ကိုမျိုးညီ ညီ ။ (အ) သုံးလုံး မဖြစ်မနေ စာတတ်မြောက် ရေးအစီအစဉ်ဖြင့် စာသင်ရန်အတွက် ရန်ကုန်မှ လုပ်အားပေးဆရာအဖြစ်စေလွှတ်ခြင်းခံရသဖြင့် မကွေးတိုင်းအတွင်းရှိ မင်းဘူး စကူး ဝန်းကျင် အနှံ့့ရွာစဉ်လိုက် ကျောင်းသား နှင့် စာသင်ကြား ရေး ဆင်းနေရသော ဆရာလေးဖြစ်သည်။ ရွာတရွာ လျှင် ၂ ပတ်မှ ၃ ပတ်မျှကြာမြင့်ပြီး အခု ရွာစဉ်လှည့် စာသင်တာ ၂ ရွာမြောက် ဖြစ်သည်။ လှေစီးသွားရမည်ဖြစ်သဖြင့် နေမဝင်ခင် ဟိုဖက်ကမ်းကူးရန်အလာလှေဆိပ် တွင် အခုလို သက်ထွေး အာသာဖြေနေခြင်း နှင့် တည့်တည့်တိုးမိလေသည်။
ကိုညီ အသံမထွက်စေပဲ တိတ်တိတ်လေး အနား ကပ်ပြီး လှေသမားကို အမိုးကွယ်ကာ သေချာ ခိုးကြည့်လေ၏။နေရောင်က ကျနေဖြစ်သော် လည်း ပြပြလေးလင်းနေသဖြင့် လှေအတွင်း သို့ အမိုးတဖက်မှ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရ ၏။ကိုညီ့ လက်က လည်း ယောင်ကာ ကိုယ့် တုတ်ကိုယ်ပြန်စမ်းမိ၏။ ကြွလာသောတုတ် က အတွင်းခံခံဝတ်လေ့မရှိသော ကိုညီအတွက် အသာပင် ပုဆိုးကို မကာလှန်ပြီး ကိုင်မိတော့၏။ သက်ထွေးက တဟင်းဟင်းနဲ့ ဒစ်ထိပ်ကိုဖြဲကြည့် လိုက် ထွက်လာသော အရည်ကြည် လေးများကို ဒစ်တခုလုံးရွဲအောင် ပတ်သုတ်လိုက်နဲ့ သူ့ဟာ သူအလုပ်ရူပ်နေ၏။
'ဂလောက်' လှေနံရံသို့ လွယ်ထားသော လွယ်အိပ် မှ ဆောင်ထားသော ဓာတ်မီး အသံ။ သက်ထွေးသတိဝင်လန့်ကာ ပုဆိုးအုပ် လိုက်ပြီး အပြင်သို့အကြည့် ကိုညီ့ လက်က လည်း ပုဆိုး ကိုပြန်အချ အကြည့်ခြင်းဆုံမိ၏။ ကိုညီ ကအခုမှလှေနားကပ်သလို ပုံစံမျိုးဖြင့်
'နောင်ကြီး ကျွန်တော် လေးမြို့ရွာ ကိုသွားခြင်လို့ ဗျ။ ဟိုဘက်ကမ်းကနေ မိနစ်၂၀ လောက်သွား ရင်ရောက်တယ်ပြောတယ်။ ' ကိုညီ လည်းဘာမှ မသိထားသလို အထာဖြင့် သွားမည့် ရွာကို တခါတည်း မေးထည့်လိုက်၏။
သက်ထွေးက လည်း ဒီလူစိမ်း ဘာကိစ္စကြောင့် ငါတို့ရွာကိုများလာတာပါလိမ့် ဟု တွေးနေစဉ် 'ရွာက ဟိုဘက်ကမ်းကူးပြီး မိနစ် ၂၀ လောက် သွားရတယ်ဆိုတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကမ်းကပ်ရင် ကိုရောက်နေပြီ။ လာဗျာ တက် ကျုပ်လဲ ခင်များကို သယ်ပြီးရင် သိမ်းတော့မယ်။ သူကြီး လှမ်းခေါ်ထားတယ် ဘာကိစ္စမှန်းမသိဘူး။ '
ကိုညီလည်း လှေပေါ်ခွတက်ပြီးနောက် လိုက်လာခဲ့လေ၏။
သည်လိုနှင့် ၂ ယောက်သား ၁ယောက်အ ကြောင်း ၁ယောက် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေ ကြကာရွာသို့ထွက်လာခဲကြသည်။ ရွာသို့ရောက် သော် သက်ထွေး လှေကို ချည်တိုင်တွင် ချည်ပြီး ဧည့်သည် ကိုသူ့အနောက်မှ လိုက်စေလျက် သူကြီးထံသို့ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
"သူကြီး သူကြီးဗျ" " ဗျို့သူကြီး သူကြီးနဲ့တွေ့ခြင် တဲ့ ဧည့်သည်ပါတယ်ဗျ 'ကျုပ်လှေသိမ်ခါနီးမယ် တွေ့လို့ မေးကြည့်တော့ ကျုပ်တို့ရွာအမည်ကို ပြောနေသဗျ သဟာကြောင့် ကျုပ်ခေါ်ဆောင်ခဲ့ တာဗျ" သက်ထွေးက ပြောလည်းပြော ကိုညီ ကို သူကြီးထံ မိတ်ဆက်ပေးသည်။
' ဒီလိုပါဗျာ ကျွန်တော့်ကို ခရိုင်နဲ့မြို့နယ် ပညာရေး ရုံးကနေ တာဝန်နဲ့ ' ကိုညီစကား မဆုံးခင် သူကြီးက' ဆရာလေး ငါ တို့ ရွာကို စာသင်ပေးမယ့် ဆရာလေးလား ' ဝမ်းသာအား ရ ဖြင့် ကိုညီ ထံ ထ အလာ ကိုညီက 'ဟုတ်ကဲ့' ' စာသင်ဖို့တာဝန်ကျတဲ့ အတွက် ဦးကြီးတို့ ရွာအတွက် ရောက်လာတာပါ'
သူကြီးလည်း ပျော်ရွှင်စွာဖြင့် သူ့တပည့်များအား ဆရာလေးအတွက် အဆာပြေစားသောက်ရန် ချက်ချင်စီစဉ်ခိုင်ေးလသည်။ သက်ထွေးလည်း ရွာအတွက်စာ သင်ရန် လာသည့် ဆရာဆို သဖြင့် စပ်စုခြင်စိတ်ဖြင့် ထပြန်မည့် ခြေလှမ်းကို ပြန်ရုတ်ကာ အသာပြန်ထိုင်နေ၏။
နာရီဝက် ကျော်ကြာမျှ ဆရာလေး ကိုညီ နှင့် သူကြီးတို့ ပြောဆိုနေပြီးနောက် ဆရာလေး နေထိုင်ရေးအတွက် အရေးပေါ်နေစရာအတွက် သူကြီးက' သက်ထွေး မင်း အိမ်ကို ဆရာလေး ထည့်လိုက်မကွာ' မင်း ၁ ရက် ၂ရက်တော့ ဆရာလေးကို ပြုစုပေးပါ့ လိုအပ်တဲ့ပံ့ပိုးတာ ငါစီ စဉ်ပေးမယ်။ မင်းက ၁ယောက်တည်း သမား ဆိုတော့ ပြီးတော့ ရွာကျောင်း နဲ့လဲနီးတယ်လေ ကူညီစမ်းကွာ။' သက်ထွေးကလည်း' သူကြီးကလည်းဗျာ ကိုယ့် ရွာစာသင်မယ့် ဆရာ လေးကို ၁ ရက် ၂ ရက် မဟုတ်ဘူး တသက်လုံး နေမယ်ဆိုလည်း ၁ ဝိုင်း ဆောက်ပေးပါ့မယ် ကျုပ်အိမ်က စုတ်တော့ အားနာတယ်ဗျာ့။' ဆရာလေးကမြို့သားဆိုတော့ အဆင်ပြေပါ့ မလားရယ်' ကိုညီ့ ကိုလှမ်းကြည့် ရင်းသက်ထွေး အရိုးခံဖြင့် ပြောရှာသည်။
'အာ မဟုတ်တာပဲဗျာ။ ကျွန်တော် စာသင်ဖို့လာ တာ အဲ့တာတွေက ကျွန်တော့်အတွက် မလိုအပ်ပါဘူးဗျာ။ အဓိက ကျောတခင်း နေဖို့ အဆင်ပြေရင် ရပါပြီ။ ' ကိုညီက ဝင်ပြောတော့မှ သက်ထွေး စိတ်သက်သာရာရသည်။
ဆရာလေး ကိုမျိုးညီညီ အိပ်ကလေးဆွဲကာ ငှက်သမားသက်ထွေးနောက် လိုက်သွားလေ တော့သည်။ ခြံဝိုင်းအဝအရောက် သူကြီးက ' သက်ထွေးရေ ခဏနေ စားသောက်ဖို့နဲ့ ဆရာလေး အိပ်ဖို့ အိပ်ယာခင်းတွေ စံအုန်း နဲ့လာပေးခိုင်းလိုက်မယ်။ မင်း နဲ့ ဆရာလေး ရေမိုးချိုးပြီးသာ စောင့်နေပေရော။'
လမ်းတွင် သက်ထွေးက ' ဆရာလေး ရေချိုးမယ်ဆို မြစ်ထဲဆင်းချိုးရမှာ ရွာက ဒီမြစ်ကို ပဲ ချိုးရေ လုပ်နေကြရတယ်။ သောက်ရေ အတွက်က တော့အရှေ့ပိုင်း ကျောင်းဘေး က ကန်ကိုသုံးရေလုပ်ကြတယ်။ 'ရွာသမိုင်းကြောင်း နှင့်စာမတတ်သည့် ရွာသူရွာသားများအကြောင်း ပြောရင် ရေဆိပ်သို့ ရောက်လာ၏။ အမှောင်ကျသွားသဖြင့်ရေဆိပ်တွင်လူမရှိတော့။ သက်ထွေးက အခြေအနေကြည့်လိုက်ပြီး ခြုံပေါ် သို့ ပုဆိုးကို လွှာတင်ကာ ရေလဲပုဆိုးပတ်လျက် မြစ်ထဲဆင်းသွားသည်။ အပေါ်ပိုင်း ကလှေစီး ကတည်းက မြင်ဘူးနေသဖြင့် ကျစ်လစ်ဖုထစ် နေသော ယောကျာ်းပီသသည့် ရင်အုပ် နှင့်အတူ ကြေးညိုရောင်ထနေသည့် အသား က ကိုညီ့ကို တမျိုး စွဲမက်စေသည်။ စူးရှ သောမျက်ဝန်း ပါးလျ သေသပ်သောနူတ်ခမ်းဖျားကလည်း စကားပြော တိုင်း မာန်ပါစေသည်။ စူထွက်နေသောနို့သီး ခေါင်း ကို ကျစ်လစ်ဖုထနေသောရင်အုပ်အတွင်း မြင်ရသည့်အခါ ဗမာ အမျိုးသား စစ်စစ်တ ယောက် ယောကျာ်းပီသ နေပုံကို အခုမှမြင်ဖူး သည့်အလားဖြင့် ကိုညီငေးကြည့် မိ၏။ရေလဲပုဆိုးပတ်ချိန် မြင်လိုက်ရသော သက်ထွေး ဒုတ်ရိပ်အဖု အရှည်ကိုကြည့်ကာ ကိုညီစိတ်က မထိန်းနိုင်တော့။ သူလဲ ရေလဲမြန်မြန်ရှာကာ မြစ်ထဲဆင်းရန်ပြင်ရ တော့သည်။ ညမမှောင် တမှောင်မြစ်ထဲ ရေဆင်း မချိုးဖူးသေးသဖြင့် ယခု ဆင်းသည့်အခါလည်း မြို့ကြီးသားပီပီ ကြောက် စိတ်တော့ဝင်မိ၏။

ဆက်ရန်

Ko Htut