Meet me at the Caroline Street

Seven

JOE

Bahagya kong iminulat ang isa kong mata ng marinig ko ang tuloy-tuloy na pagtunog ng alarm ng phone ko sa table na katabi ng kama ko. I tried to snoozed out the alarm pero nang makaamoy ako ng kakaiba sa paligid ay agad akong napabalikwas ng higa.

I put on my slippers and slowly stepped on the door, sinubukan kong hindi gumawa ng ni-katiting na tunog sa pagpihit ng doorknob dahil may nararamdaman akong kakaiba.

Mula sa kusina at hanggang dito sa k'warto ay amoy ng ilong ko ang sunog.

I have a doubt that mom is not the one who's here inside the house because if she was here she would have woken me up even if it was only six o'clock in the morning. But if not, who is---

Napalunok ako sa kaba. Nag-angat ako ng tingin sa wall at inabot ang isang may kalakihang kahoy na kutsara na naka-display kasama ang tinidor.

I quietly walked down the stairs but with the remaining three steps, ahead. My foot suddenly stopped spontaneously when I heard a familiar song playing in the kitchen.

Look at the night and it don't seem so lonely
We filled it up with only two
And when I hurt
Hurting runs off my shoulders
How can I hurt when holding you

"Lolo!" nakabusangot kong saad at humarap kay lolo na nakuha pang ngumiti-ngiti kahit nakuha nang masunog ang mga pinirito nito.

One, touching one
Reaching out, touching me, touching you

He turned to me with a smile on his face, a familiar emotion of Grandpa that until now I couldn't understand if he was really happy.

Unti-unti itong humakbang sa kinatatayuan ko habang kembot ang kanyang mga paa at kamay na sinasabayan ang paborito nitong kanta. Hinawakan nito ang dalawang kamay ko at isinabay sa pagsayaw nito.

Sweet Caroline
Good times never seemed so good
I've been inclined
To believe they never would
Oh no, no

"Apo, sabayan mo ako." bulong ni Lolo.

I smiled at him and followed his footsteps. When I heard the re-chorus of the song, Grandpa and I sang together, holding our both hands while swaying ourselves in dancing.

"Sweet Caroline
Good times never seemed so good
Sweet Caroline
I believe they never could
Sweet Caroline
Good times never seemed so good."

After the song, Grandpa turned me around like a disney princess.

I laughed and hugged him. "Lolo naman! Bakit nagagawa mo pang sumayaw ng sumayaw? Hindi ka ata nataamaan ng athritis, e." saad ko dito at kumawala sa yakap.

"Matanda na ba ako? 25 pa lang ako." hirit naman ni Lolo.

"Lolo Henry, 70 years old na po kayo huwag feeling bagito." giit ko saka tumawa, binaling ko ang tingin sa mesa at nakangiwi kong hinawak-hawakan ang mga sunog na hotdog at ham.

"Lolo 'diba sinabi na ni Mama na huwag kang gumawa pa ng ikakapagod mo? Tingnan mo sayang lang, nakalimutan mo na may niluluto ka 'no?" tiningnan ko si Lolo na ngayo'y may hinahalungkat sa ref.

"Pabayaan mo ang mama mo, tingnan mo nga walang kalaman-laman ang ref mo ng pagkain. Dinadalaw ka ba ng Janice na 'yon dito? Sandali ipagluluto ulit kita, apo." he said and lit the gas stove again.

Tinabihan ko ito na ngayo'y muling naghihiwa. "Kaya ko naman po kasi ang sarili ko, abala na po si Mama kay Cale." I said.

Itinigil ni Lolo ang paghiwa. Humarap ito sa akin at hinawi ang buhok ko. "Apo anak ka rin ng anak kong si Janice. Hindi pupwedeng napapabayaan ka ng dalawang magulang mo. Kung pwede lang dito na lang ako tumira ay ginawa---" inunahan na ako ni Lolo at tinakpan ang bibig ko. "... Pero dahil ayaw mo naman, hayaan mo na lang akong dumalaw minsan dito."