DELİLER HASTANESİ

HASTANE

(Sinem'in ağzından...)
Yaz tatili olduğu için evde canım çok sıkılmıştı.Dışarı çıkıp yürümek,gezmek istemişti canım.Ama bunu yalnız yaparsam keyif alamayacağım için Elif ve Serkan'ı çağırmaya karar verdim.Hemen telefondan Elif'i aradım "Alo!Elif."İlk başta ses gelmedi.Ama sonradan seslendi. "Alo!Sinem,annem çağırmıştı da o yüzden ses veremedim." "Tamam tamam önemli değil.Benim evde canım aşırı sıkıldı belki dışarıya çıkıp yürüyüş yaparız diye düşündüm." "Aslında olur." "O zaman sen Serkan'a da haber ver her zaman ki yerimizde buluşalım." "Tamam,görüşürüz."Daha sonra telefonu kapatıp hazırlanmaya başladım.

Aradan 15 dakika filan geçtikten sonra Serkan ve Elif de geldiler.Konuşa konuşa gezmeye başladık.Konuşmaya o kadar dalmışız ki nereye gittiğimize bile bakmadan yürüyorduk.En sonunda Elif farketti. "Biz nereye geldik?"Karşımızda sadece bir hastane duruyordu.Ama terk edilmiş bir hastane.Biraz daha hastaneye yaklaştık.Kapının üstünde "Deliler hastanesi"yazıyordu. "Arkadaşlar açıkçası ben biraz tırstım"Elif de bana katıldı. "Bence hemen gidelim." Serkan bize katılmadı "Daha yeni geldik biraz keşif edelim." Serkan bayağı bayağı kapıya doğru gidiyordu.Kapıyı açtı ve o anda büyük bir çığlık koptu.Kimse ne olduğunu bilmeden arkaya doğru sıçradı(en çok da Serkan).

Ama Serkan'ı bu ses korkutmamıştı.Hâlâ kapıya doğru yürüyordu. "Serkan bekle!" dedim ama dinleyen kim?Serkan'ın Kapıyı açmasıyla yere düşmesi bir oldu. "Yardım edin!Bir şey beni çekiyor!"O anda hemen koşmaya başladık.Serkan'ı çekmeye çalıştık ama nafile.Arkadaki şey çok güçlüydü.Serkan ortadan kayıp olmuş sadece "Yardım edin" çığlıkları yankılanıyordu.Çok korksak da Serkan için bunu yapmalıydık.Çünkü o da bizim için aynı şeyi yapardı.Korkuyla kapıya yaklaştık.

BU DAHA İLK BÖLÜM UMARIM BEĞENİRSİNİZ.DAHA ÇOK BÖLÜM YAPABİLİRİM.
SAĞLIKLA KALIN...