SEV YETER 1 - 2

1.Bölüm: Kaza | 2.KİTAP

SEV YETER

2.Kitap

Bölüm 1

^Kaza^

★

5 YIL SONRA;

(Ankara)

     Seneler geçse bile, var olan yaran, yine tazeliğini koruyacaktı. Bu doğanın kanunuydu…

      Sakin ve güzel bir dizginlikle uyurken, burnumun kaşınması ile uykum bölündü. Elimi burnumu yaklaştırarak kaşıdım. Uyumaya devam ettiğimde, burnumun tekrar kaşınmasıyla edepsiz bir küfür savurdum.

       "Sabah sabah, ne bu kaşıntı Allah Aşkına!" diye homurdandım.

       Parmaklarım tekrar burnumu bulduğunda, yüzüm buruştu ve kulaklarım gülüş sesi ile açıldı. O zaman anladım, kızların bir şeyler karıştırdığını.

      Kızlar... Öykü ve Suzan. Anlaşamadıklarından yakındığım en yakın arkadaşlarım.

     Gözlerimi ovalayarak, doğruldum. Hâlâ kıkır gülen kızlar, benim başlarına geçirdiğim yastıklarla sustular. Sarhoş gibi sırıttım. İkisininde yeni uyandıkları için saçları elektriklenmişti. Bir de benden yastık yiyince, tam bir cadıya benziyorlardı.

     Hoş, abim için Öykü zaten bir 'cadı'ydı.

     Sırıtmam tebessüme dönüşürken, ellerimi saçlarıma attım. "Siz ikinizin," dedim. "Bu kadar iyi anlaşmanız gözlerimi yaşartıyor."

     Dalga geçiyordum. Onlar iyi anlaştıkları zaman bile iki dakikaya kalmaz kanlı bıçaklı oluyorlardı.

     Dalga geçtiğimi anlayan kızlar, her iki ağızdan da cırladılar. "Lina!"

     Avuçlarımı kulaklarıma kapatarak, yataktan kalktım. "Aman bir şey demedim, tamam mı? Bir şey demedim!" diye bağırdım. Öykü'nün sesi tek başına zaten çekilmezdi. Bir de bu sese Suzan eklenince…

     Yemin ediyorum, kulaklarınızı tıkamak isterdiniz.

     Koşarak odamdan çıktım. Her sabah olduğu gibi bir doz cırlama almıştım. Bu bana bir on yıl yeterdi. Kendimi banyoya attığımda, elimi yüzümü yıkadım. Aynadan kendimle göz göze geldiğimde, gülümsedim.

     Ne kadar da büyümüştüm. Yüz hatlarım öyle güzel yerleşmişti ki yüzüme, ben hayran kalıyordum beni yaratan Allah'a. Güzel değilim, diyerek asla kendimi üzmezdim.

     Her insandın kendine özgü sahiden bir güzelliği vardı. Karşıma dünyanın en çirkin insanı bile çıksa, yüzüne karşı güzel olduğunu söylerdim. Beni yaratan da Rabbim'di, onu yaratan.

     Ne fark olabilir ki benim güzelliğimle onun?

     Yanağıma düşen kirpiğim ile elimi uzatarak iki parmağımın arasına aldım. Kirpiğime bakarak, gözlerimi kapadım. Dilek tutmayacaktım, yanlış anlamayın.

     Sadece küçüklüğümden beri her düşen kirpiğimi sayardım. Sahi bu kaçıncıydı? En son sanırım 364'üncü mü düşmüştü? Ah, evet. Bu düşen kirpiğim tam 365'inciydi. Tam bir yıl kadar.

     Gözlerimi açarak, kirpiğimi elimle ufaladım. Evet, kirpiklerim benim için çok önemliydi. Saçma gelebilirdi. Ama öyleydi.

     Yüzümü havluya silerek, astım. Banyodan çıktığımda her gün aşina olduğum bağrıltılarla karşı karşıya geldim. Öykü ile Suzan yine kavga ediyordu.