ျမတ္နိုးရပါေသာ(Z+U)(completed)

ျမတ္နိုးရပါေသာ(အပိုင္း-၁၀)

ေျခာက္လ……။
သူမ ဒီေနရာကိုေရာက္ေနခဲ့သည္မွာ ေျခာက္လပင္ရွိခဲ့ျပီ။
စိတ္နွင့္ လူနွင့္ကပ္ဖို႕ကေဝးစြ။
ခံစားခ်က္ပင္ မဲ့လာသလို။
ေန႕စဥ္လုပ္ေနျကျဖစ္ေသာ စားျခင္း၊ အိပ္ျခင္းတို႕ကိုပင္ အနိုင္နိုင္။
အတင္းေက်ြးမွ တစ္ဇြန္း၊ နွစ္ဇြန္းစာဝင္သည္။
တကၠသိုလ္မ်ား စတင္ဖြင့္လွစ္သည့္အခ်ိန္ ဒီဇင္ဘာလကတည္းက ဒီေနရာကိုေရာက္ေနခဲ့ျခင္း။
တျခားသူမ်ားေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ တကၠသိုလ္ဟူေသာ ေက်ာင္းေတာ္ျကီးကိုတက္ေနခ်ိန္ေပါ့။

ေန႕ဘက္ဆိုလ်ွင္ စိတ္အေျခအေနေကာင္းရန္
ဆရာဝန္မ်ားမွစစ္ေဆးကုသေပးျခင္းကို ခံယူရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ေဟာခန္းျကီးတစ္ခုထဲတြင္ ကစားေနတတ္ျကေသာလူမ်ား။
ထိုလူမ်ားထဲတြင္လဲ သူမမပါဝင္ပါ။
သူမ၏ အလုပ္သည္ ေန႕ဘက္ဆိုလ်ွင္ ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီး တစ္ေနရာရာကို စိုက္ျကည့္ေနမည္။
ညဘက္ဆိုလ်ွင္လဲ သံတိုင္မ်ားစိုက္ထူထားေသာ အခန္းတစ္ခုတြင္း လူနာမ်ားအားလံုး စုရံုးေနတတ္ျပီး စကားမ်ားေျပာသည့္အထဲလဲဝင္မေျပာတတ္ပါ။
ခံစားမႈမရွိေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ တစ္ခုခုကိုေတြးေနတတ္ေသာပံုစံသည္
ဒီေျခာက္လတာအတြင္း သူမျပဳလုပ္ေနသည္မ်ားသာ။

………

"ကို ဒီေန႔ခက္ဆီသြားမွာမလား" အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာ စေနေန႕တိုင္း ဦးလေရာင္ရွိန္သည္ ခက္အားသြားျကည့္ေလ့ရွိပါသည္။
"အင္း"
"ေမေရာလိုက္ခဲ့ေပးရမလား သူလဲအေဖာ္ရတာေပါ့"
"မလိုဘူး!"
ရုတ္တရက္ထေအာ္လိုက္ျခင္း။
"သူ႕ကို အထီးက်န္တဲ့အရသာကို ခံစားခိုင္းေစခ်င္လို႕အဲ့ထဲမွာထည့္ထားတာ။
ဘယ္သူမွလာျကည့္စရာမလိုဘူး" ထပ္ဆင့္ေျပာလိုက္ေသာစကားေျကာင့္
"ကိုက သူ႕ကို ကို႕လိုျဖစ္ေစခ်င္ေနတာလား" ေဒၚေမသက္ခိုင္မွ ဂရုဏာသက္စြာေျပာလိုက္ျခင္း။
တကယ္ဆိုလ်ွင္ ကေလးမ်ားသည္ အျပစ္ကင္းသည္မဟုတ္ပါလား။
"ျဖစ္ေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ျဖစ္ကိုျဖစ္လာမွာ"
"ကို လူႀကီးေတြ ကိစၥက ကေလးေတြနဲ႕မွ မဆိုင္တာ သူအဲ့ေလာက္ျဖစ္ေနျပီပဲ ကိုေက်နပ္ေတာ့ေပါ့" အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနွင့္ ေျပာလိုက္ျခင္း။
"မင္းနဲ႕မဆိုင္ဘူး!"
ဒါပါပဲ။ သူမအေနျဖင့္ ဦးလေရာင္ကိုေျပာင္းလဲေစခ်င္သည္။
အရင္ကလို အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳကေလးမ်ားကိုလဲ ျပန္ျမင္ခ်င္သည္။
ဟန္ေဆာင္မႈမပါတဲ့ အျပံဳးေလးေတြေပါ့……။
သူမအေနျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္တိုင္း ျပန္ရလိုက္သည္က အမုန္းမ်ားပင္။
ထို႕ေျကာင့္လဲ ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။
ခ်စ္ရသူစိတ္ခ်မ္းသာရင္ သူမလဲေပ်ာ္သည္။
ထို႕ေျကာင့္ မေကာင္းေသာအရာမ်ားလုပ္ေနလ်ွင္လဲ သူမသည္းခံသည္။ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ေဖ်ာင္းဖ်မရလ်ွင္ ခ်စ္ရသူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လႊတ္ထားေပးသည္။
ဒါကသူမခံယူထားေသာ အခ်စ္သီအိုရီ။