MY MR. ENGINEERING BOSS

CHAPTER 18
Tristan's POV
Today is our first month of my boyfriend Paul. Napakasaya ko dahil makaabot kami ni Paul ng isang month. Sa loob ng isang buwan ay naging masaya ang puso ko dahil sa prisensya ng pinakamamahal ko. Sya ang buhay ko kaya kahit anong pwedeng gawin para lang maiparamdam ko ang pagmamahal ko sa kanya.
I really love him so much! Kulang nalang pakasalan ko sya para masabing sya lang ang mamahalin ko habang buhay. Pero darating din kami sa punto na iyon.
"Ahhhhhhh!!!! I'm coming wifey!" Sigaw ko.
"Ahhhhh! Hubby!" Sigaw rin ni Paul. At sa wakas ay nakapagpalabas na rin sa wakas. Nagpalit kami ng posisyon ni Paul at sya ang unibabaw sa akin.
"Happy monthsary hubby!" Bati sa akin ni Paul sa akin.
"Happy monthsary din wifey" bati ko rin sa kanya. Niyayakap nya ako ng mahigpit.
"Wifey, magshoshower lang ako saglit. May aasikasuhin lang ako". Paalam ko kay Paul. Pero hinigpitan nya lang ang yakap sa akin.
"Hmm, ayoko! Dito ka lang muna hubby!" Paglalambing ni Paul sa akin kaya napangiti ako.
"Wifey naman. Saglit lang ako, para naman sayo ang gagawin ko eh". Sabi ko sa kanya.
"Ano naman yun hubby?" Tanong muli ni Paul.
"Basta, surprise yun kaya magugustuhan mo" sagot ko sa kanya.
"Hmm, i love you Hubby" sabi nya sa akin.
"I love you too wifey. Ano, papakawalan mo na ako?" Wika ko sa kanya.
"Hindi" sagot nya at isiniksik pa nya ang mukha nya sa leeg ko.
"Wifey naman. Sige na please" pakiusap ko sa kanya.
"Sige na nga!" Sapilitang wika nito. Kumalas sya sa akin at umalis sa ibabaw ko. Tumayo ako at nagtungong CR para magshower.
Nang matapos na akong magshower ay lumabas na ako ng CR para magkapagbihis na.
"Hubby,  di ka man lang magtowel sa private part ng body mo. Nakabuyangyang na naman". Wika ni Paul sa akin.
"Ano namang masama? Ikaw lang naman ang nakakakita saka pagmamay-ari mo naman na to kaya kahit ipakita ko pa sayo ito ng buong araw ay pupwede". Nakangisi kkng sagot sa kanya.
"Sabagay" sabi nya. Nagpatuloy ako sa pagbihis. Nang matapos akong magbihis ay lumapit ako sa boyfriend ko at hinalikan sya sa labi bago ako lumabas ng bahay.
Sumakay na ako sa mall kung saan ko pinagawa ang singsing na ibibigay ko kay Paul. Kukuhanin ko rin ang bouquet flowers para sa kanya. At ichecheck ko na rin ang venue kung saan ko idadala si Paul para sa date namin ngayon.
Nang matapos ko nang gawin lahat ng pwedeng gawin ay napagdesisyunan ko ng bumalik kay Paul para ibigay sa kanya ang paunang bulaklak. Gusto ko rin syang ipagluto ng umagahan, magaling na kaya akong magluto dahil nagpaturo ako kay mama Flor. I want to become husband like with hi----------
---
Paul's POV
Akala ng hubby ko sya lang ang may pasurprise ah! Sorry pero ako rin! Kailangan ko ring mag effort kahit na hindi naman bongga.
Nung una ay nainis ako sa magjowang sina Jacob at Baste. Dahil kasabwat daw sila ni Tristan sa pasurprise sa akin. Pero dahil sa nagtampo ako ay itinapon sa akin ni Baste si Jacob para sa pasurprise mo kay Tristan.
At ngayon, nandito kami ni Jacob sa kwarto namin ni Tristan para ayusin ang dapat ayusin.
"Alam mo baby, sobrang namangha ako sa pasurprise mo! Grabe! More than 37 photos ang drinawning mo para lang sa mga pictures nyo ni Tristan.
"Syempre naman. Wala naman akong pera na malaki para pangsurprise para sa kanya. Kaya sa effort ko nalang gagawin" sagot ko kay Jacob kaya nagpatuloy kami sa pagdedecorate sa kwarto namin ni Tristan.
Nang matapos na kami ay nagpaalam na si Jacob na mauna na daw dahil aasikasuhin pa nila ang pasurprise ni Tristan sa amin.
Nahiga muna ako para hintayin si Tristan ss kanyang pagbalik sa bahay nya. Excited na ako dahil it is very special day for us.
"Bakit ang tagal naman ni hubby?" Tanong ko sa sarili ko kaya lumabas muna ako para magtimpla ng kape. Baka mamaya pa yun dadating.
Inubos ko ang kape at pumasok muli sa kwarto ni Tristan. Humiga muna ako para hintayin sya.
"Baka mamaya pa yun darating kaya matutulog na naman ako" wika ko sa sarili ko. "Makatulog na nga lang muna" dugtong ko pa. Kaya dahil sa masarap matulog ngayong araw dahil sabado naman ay nakatulog ako ng napakahimbing.
---
"Paul! Paul! Paul! Gising!" Sigaw sa akin ni Jacob habang umiiyak. Kaya nagulat nalang ako sa reacksyon nya. Kaya napabalingkwas ako sa sigaw nya.
"Jacob naman! Natutulog ang tao eh. Wait?! Anong oras na ba? Dumating na ba si Tristan? Hindi ko pa sya nasusurprise" sabi ko sa umiiyak na si Jacob.
"Paul! Kanina ka pa namin kinocontact!" Umahagulgol na wika ni Jacob kaya kinuha ko ang cellphone ko.
"Ay oo pala! Sorry! Nakasilent kasi eh. And wait" napatigil ako sa sinasabi ko nang makita ko ang oras, magtu-12 na. Saka napakadaming missed calls sa akin nina, mama Felice, Jacob at Baste samahan pa ng hundreds na message. Di ko na binuksan ang message.
"Jacob, may kailangan kang malaman!" Sabi ni Jacob na mas bumibigat ang iyak nito.
"Jacob wag mo akong iniiyakan ng ganyan! Kagigising ko lang, baka maaway kita" sabi ko kay Jacob kasi feeling ko kasama ito sa prank nila sa akin para sa surprise nila.
"Paul si Tristan naaksidente! " Agad na sabi ni Jacob. Natawa lang ako dahil nga sa prank lang nila yun.
"Jacob! Kung kasali sa prank nyo to, okay lang kasi di naman ako slow para iprank nyo" natatawa kong wika sa kanya pero patuloy parin sya sa pag-iyak.
"Shit ka naman Paul! Di ako nagbibiro! Wala ng Tristan ang isusurprise mo! Wala na ring dahilan para iprank ka namin kasi totoong nasa ospital si Tristan! Naaksidente sya! Gago ka ba!" Sigaw sa akin ni Jacob. Pero pilit ko pa ring hindi sya pinapaniwalaan.
"Hay naku Jacob, wag mo na akong ipra---" di na ako nakapagsalita ng bigla nyang ipinakita ang nasa cellphone nya.
"PUTANG INA PAUL!!! Hindi ako nagbibiro! Tignan mo to!" Nakita ko ang larawan ng pinakamamahal ko na naliligo sa dugo kaya bigla nalang tumulo ang luha ko. Agad akong tumayo at lumabas ng kwarto namin. Sinundan naman ako ni Jacob.
Habang nasa byahe kami ay hindi ako makapagsalita dahil na rin sa nasaksihan ko. Gusto kong himagulgol pero wala pa rin sa aking paningin ang pinakamamahal ko.
"Kanina pa sya nasa ospital. Dahil nga hindi ka macontact ay pinasundo ka sa akin ni tita. Kanina pa kami kumucontact sayo walang sumasagot" wika ni Jacob.
"Please lang Jacob! Pakibilisan! Parang awa muna!" Sigaw ko sa kanya. Kabadong kabado na ako sa nalaman ko. Ang sakit sa dibdib grabe! Akala ko happy lang ngayon pero iba naman ang nagpasurpresa sa akin! Shit! Hubby! What happened to you!?
"Okay, okay! Actually malapit na tayo" sagot ni Jacob. Nang makarating kaming dalawa ay tumakbo ako papasok ng Hospital.
"Jacob! Nasan sila!?" Sigaw ko sa kanya.
"Relax ka lang, ituturo ko sa iyo kung nasan sya" sagot ni Jacob.
"Relax! Gago ka ba?! So Tristan ang naHospital! Kailangan ko syang makita!" Galit na galit kong wika sa kanya.
"Okay! Nasa room 21 sya" sagot ni Jacob sa akin kaya agad akong tumakbo at naabutan ko nga si Baste na nasa labas ng Room 21. Lumapit ako sa kanya.
"Nasan si Tristan?" Tanong ko kay baste. Kaya itinuro naman sya ang loob ng pinto ng room 21 kaya agad akong pumasok. Naabutan ko si Tristan na napakadaming aparato sa kanyang katawan na mas lalong nagpaiyak sa akin ng sobra.
Napaupo ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko. Lumapit sa akin si mama Felice at niyakap agad ako. Humahagulgol na ako sa nasasaksihan ko. Masakit para sa akin na makita nag pinamamahal mong nakahandusay sa kama ng hospital.
"Hubby!!!!!!" Mahaba kong sigaw sa boyfriend ko habang umiiyak.
"Nak, tahan na" okayna sya" sabi ni mama Felice sa akin. Hinaplos haplos nya ang likod ko.dahan-dahan akong lumapit kay Tristan at niyakap sya.
"Hubby! Bakit di ka umuwi ng maaga? Bakit dito ka dumiretso? Hubby! Napakaganda ng ginawa kong surprise sayo! Hubby! Gising na dyan! May date pa tayo!" Umiiyak kong wika sa boyfriend kong nakatulog.
"Nak, hayaan mo muna sya dyan" sabi sa akin ni mama Felice pero di ko sya pinakinggan. Hawak hawak ko pa rin ang kamay ng pinakamamahal ko.
"Hubby gising na?! 1st monthsary natin ngayon oh! Magdedate pa tayo!" Hagulgol kong wika ss boyfriend ko. Awang-awa ako sa boyfriend kong nakatulog at walang malay.
---
"Anak kumain ka naman ng maayos" wika sa akin ni mama Felice. 2 days na kasi kaming nandito sa hospital pero hindi pa rin nagigising ang mahal ko. Hindi naman ako makakain dahil sa kalagayan ng mahal ko. Nagpaalam na rin ako sa mga teacher ko na di muna ako papasok para maalagaan lang si Tristan kaya pumayag naman sila.
"Ma okay lang po ako" sagot ko kay mama.
"Di ka na nakakakain ng maayos" naman ni mama.
"Sorry po pero kailangan ako ni Tristan sa tabi nya" sagot ko naman.
"Pero di pa sya gumigising" wika nya.
"Kaya nga po ma. Di pa sya gumigising kaya di ko dapat sya iwanan. I'm willing to wait magising lang sya" sagot ko. Pero sa totoo lang, babagsak na ang mata ko dahil sa antok. Pero dahil mahal ko ang nakaratay sa higaan ay di ko kayang iwan sya.
"Okay pero kailangan mo namang magpahinga. Matulog ka naman saglit" sabi ni mama Felice. Pero di ko lang sya pinansin, nagfocus lang ako sa pagtitig sa mahal kong nakahiga at walang malay.
"Ma, kelan ka sya magigising?" Tanong ko ka mama Felice. Nang biglang gumalaw ang daliri ni Tristan.
"Ma! Gising na sya!" Sigaw ko kay mama. Kaya agad na tinawag ni papa ang Doctor. Nang makarating na ang doctor at nurse ay pinalabas muna kami para tignan ang mahal ko.
Ang lungkot na nararamdaman ko ay napalitan ng saya. Dahil sa wakas ay magigising na ang mahal ko. Mayayakap na nya ako, mahahalikan na nya ako. At maitutuloy na namin ang naudlot naming date. Excited na ako.
Lumabas na ang doctor at nurses na kasama nya.
"Doc kamusta na po ang anak ko?" Tanong ni mama Felice.
"Okay na po ang anak nyo. Mabuti po at maganda ang recovery nya. Pwede nyo na pi syang puntahan" sabi ng Doctor.
"Salamat Doc" wika ni mama.
Kaya nagsipasok na kaming tatlo.
"Anak!" Sigaw ni mama. Agad nyang nilapitan si Tristan at niyakap.
"Ma, what happened to me?" nanghihinang tanong ni Tristan. Hindi ko maiwasang mapangiti dahil gising na ang mahal ko.
"Son, naaksidente ka" sagot ni papa.
"Ganun ba pa". Sabi ni Tristan.
"Hubby!" Masayang bati ko sa boyfriend ko. Pero parang nag-iba ang facial expression ni Tristan sa sinabi ko.
"Who are you dude? And you call me hubby?" Tanong ni Tristan kaya nagulat kaming tatlo sa sinabi nya.
"Hubby naman! Nagbiro ka pa! Hindi ka nakakatuwa!" Nakangiti kong wika sa kanya. Lumapit ako sa kanya at hinawakan ko ang kamay nya.
"Don't touch me! Hindi kita kilala dude! Sino ka ba?!" Inis na wika ni Tristan sa akin.
"Hubby naman. Ako to si Paul, boyfriend mo!" Medyo naluluha na ako dahil parang hindi na ito prank! Parang totoo na.
"Dude! Alam mo ba pinagsasabi mo?! Wala akong syotang bakla!" Sabi nito sa akin kaya napaiyak na ako ng sobra.
"Anak, siya si Paul. Ang boyfriend mo. Naaksidente ka nung 1st monthsary nyo" sabi ni mama. Ngumiti lang ako kahit na lumuluha ako.
"Ma! Please! Wala akong syotang lalaki. Saka never akong nagkakagusto sa lalaki. Please paalisin nyo sya sa harap ko!" Inis na wika ni Tristan.
"Hubby! Alalahanin mo naman ako!" Napaiyak na ako ng sobra. Niyakap ko sya.
"Bitawan mo nga ako!" Saway sa akin ni Tristan pero di ko sya pinakinggan.
"Hubby! Ako to si Paul. Si Paul!" Humahagulgol na ako ng sobra.
"No! Lumayas ka sa harap ko!" Sigaw ni Tristan sa akin. Kaya hinwakan ako ni papa sa balikat at dinala ako sa labas, sumunod naman si mama.
Agad akong niyakap ni mama.
"Anak, magiging ayos din ang lahat" wika ni mama sa akin.
"Ma, bakit hindi nya ako maalala?" Hagulgol kong tanong kay mama.
"Hindi ko rin alam" sagot ni mama.
"Guys, the doctor is here". Singit ni papa sa aming dalawa ni mama. Pumasok kami ulit sa loob.
Ineksamin ni Doc si Tristan. Nagtanong ng kung anu-ano at lahat naman ay nasagot nya. Nakikilala nya rin lahat ng mga taong nasa picture na ipinakita sa kanya. Pero pagdating sa akin ay hindi talaga nya ako kilala.
Sobrang nadurog ang puso ko dahil ako lang mismo ang kanyang hindi maalala. Ako na boyfriend nya! Ako na mahal nya! Shit naman! Napakaunfair naman! Napakasakit para sa aking malaman na may amnesia ang mahal ko at ako lang ang di nya maalala.
"Okay, according sa findings natin ay nagkaroon sya ng amnesia at isa lang lang nakalimutan na. May mga ganito talagang nangyayari na isa lang ang di nya maalala. Dahil na rin siguro ay dito sya sobrang lumigaya or sobrang nalungkot. Ito ang halos lahat ng nasa isip nya kaya nabura ito sa kanyang isipan. Unfortunately ikaw ang hindi nya maalala. Ang kailangan lang natin sigurong gawin ay tulungan syang maalala lahat ng meron sa inyong dalawa para bumalik na ang kanyang memorya" paliwanag ng Doctor. Kaya napaluha na naman ako sa nasabi ni Doc. Hinaplos naman ni papa ang likod ko para patahanin ako.
"Ma, bakit hindi pa umaalis yang bakla na yan?!" Inis na tanong ni Tristan.
"Anak! Hindi lang sya bakla lang. His your boyfriend, nagka-amnesia ka kaya hindi mo sya maalala" sagot ni mama.
"Whatever! Paalisin nyo sya sa harap ko dahil nabubwisit ako sa kanya" sabi nito.
"No, hin-" pinahinto ko na si mama.
"Sige po ma, aalis na po muna ako" yun nalang ang nasabi ko at lumabas na ako ng kwarto ni Tristan. Habang naglalakad ako ay patuloy na tumutulo ang luha ko sa sobrang sakit ng nararamdaman. Hindi ako nasasaktan sa sinasabi ni Tristan. Pero nasasaktan ako dahil hindi nya ako maalala.
Nakasalubong ko sina Jacob at Baste pero di ko na sila pinansin, bagkus nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Pero hinabol nila ako.
"Paul, what happened?" Tanong ni Jacob. Pero di ako sumagot.
"May nangyari bang masama kay Tristan? Diba sabi ni tito gising na sya" sabi ni Baste.
"Puntahan nyo nalang sya. Uuwi muna ako" sagot ko. Nagpatuloy ako sa paglalakad para makauwi na.
Nang makauwi ako ay dumiretso ako sa kwarto ko at doon ako humagulgol ng sobra. Kinuha ko ang cellphone ko at pinagmasdan ang larawan namin ni Tristan.
"Bakit ako pa ang nakalimutan mo hubby?" Tanong ko sa larawan nya.