Rehine

Yirminci Bölüm

"Pekâlâ. Geldim. O nerede? Girdi mi ameliyata?"

"Henüz değil," dedi Kaan. "Odasında. Hemşireler onu hazırlıyor."

"Sen iyi misin Cenevre?" dedi Ayça.

Başımla onayladım. "Evet, evet, iyiyim. Sadece biraz endişeliyim ama iyiyim."

"Her şey iyi olacak tatlım. Endişelenme."

Derin bir nefes aldım. "Biliyorum."

"Poyraz... Yani Poyraz Bey geldi mi buraya?"

"Hayır, henüz gelmedi."

"Şey, ben... Ben ona bakıp geleyim."

Onların soru sormasına izin vermeden hızla yanlarından ayrıldım ve Poyraz'ın yanına gittim.

Kapıyı çaldım ve beklemeye başladım.

"Girebilirsiniz!"

Poyraz'ın sesini duymamla beraber kapıyı açtım ve içeri girip kapıyı ardımdan kapattım.

"Cenevre," dedi Poyraz, gözleri ışıldarken.

Yerinden kalkıp önüme geçti ve bana sarıldı. Bende ona sıkıca sarılıp başımı göğsüne yasladım.

"Nasılsın Cenevre?"

Başımı göğsünden çekmeden "İyiyim," dedim. "Korkuyorum biraz. Ve biraz da endişeliyim. Ama iyiyim. Ya sen?"

"Bende iyiyim. Seni özledim."

Bu lafıyla geri başımı kaldırıp gözlerine baktım.

"O günden sonra yüz yüze görüşemedik. Bende seni özledim. Ofiste işlerim vardı biraz onlarla ilgilenmem gerekliydi. Meşguldüm yani. Görüşemedik bu yüzden üzgünüm."

Hafifçe gülümsedi. "Tamam, problem değil. Şimdi buradasın işte."

"Serkan'ı ameliyata girmeden önce görmek istiyorum. Buna izin var mı?"

"Aslına bakarsan o da bu sabah aynı şeyi dedi. Seninle, benimle ve Kaan'la teker teker görüşmek istiyormuş. Birazdan yanına çağıracaktır. Onun yanına gidelim mi?"

"Evet, iyi olur."

"Güzel."

Tam kapıyı açacakken onu kolundan tutarak durdurdum.

"Ne oldu Cenevre?"

Kızara bozara ona doğru yaklaştım ve yanağını, bu sefer daha yavaş ve daha uzun bir şekilde öptüm.

Geri çekildiğimde domates gibi kıpkırmızıydım. Bakışlarımı ondan kaçırdım.

"Hadi gidelim."

Poyraz gülümsedi. Kolunu belime sarıp başımın tepesini öptükten sonra kapıyı açtı çıktı. Bende onun arkasından çıktım.

Bir an önce kendime gelmeliydim. Önceliğim Serkan'dı, onun için buradaydım. Aşna fişne yapmak için değil.

Ayça'ların yanına geri döndüğümüzde Ayça bana bakıp "Nerede kaldın Cenevre?" dedi. "Seni merak etmeye başlamıştık."

"Serkan'ı ameliyattan önce görüp göremeyeceğimle ilgili konuşmak istemiştim de."

Tam bu sırada hemşire Serkan'ın odasından çıktı.

"Cenevre hanginiz?"

"Benim. Onu görebilir miyim?"

"Evet, sizi bekliyor," dedi kadın ve yanımızdan ayrıldı.

Derin bir nefes alıp içeri girdim. Kapıyı yavaşça kapattıktan sonra Serkan'ın yanındaki sandalyeye oturdum.