Her şeyin değişmesi için bazen bir gece yetiyordu. Süveyda Karayağız sadece bir gecede kimsesiz kaldığında tek kurtuluşu yeni bir başlangıç yapmaktı. Yeni bir şehre taşınıp çalışmaya başladığında yaşananları geride bırakıp yeni açtığı sayfasını pla...
Keyifli okumalar dilerim güzellikler🤍 ilginiz için her birinize çok teşekkür ederim. yıldıza basmayı da unutmayın. Öpüldünüz xoxo
Ops! Esta imagem não segue as nossas directrizes de conteúdo. Para continuares a publicar, por favor, remova-a ou carrega uma imagem diferente.
•Emir Can İğrek Sapa
"Aşkın akılla alakası yoktu. İnsanın âşık olduğu kadının mantıklı düşünüp düşünmemesi önemli değildi. Aşk, aklın üzerindeydi..."
Martin Eden, Jack London
⛓️
Yeni evimin içine adım attığımda tuttuğum nefesimi yavaşça dışarı üfledim. Gergin omuzlarım çöktüğünde kapı eşiğinde durup boş bakan gözlerle evi izlemeye başladım. Dakikalar ağır ağır geçerken orada dikilip kalmıştım. Yönünü kaybeden zihnim, şimdiki andan kopup geçmişe savruldu. Bugüne kadar yaşadıklarım, eve adım attığım anda korkunç bir karabasan gibi üstüme çökmüştü. Çünkü geçmiş bir canavardı ve yalnız olduğum an bana saldırmaktan çekinmiyordu.
Bu ev bana, nasıl evsiz kaldığımı hatırlatıyordu. Yirmi gün geçmişti ama geçiştirmeye çalıştığım anıların acısı hiç azalmamıştı. Yirmi iki yıllık hayatım boyunca iki kez evsiz kalmıştım. Birisi babamı kaybettiğim zamandı diğeri ise... Annem tarafından öldürülmek istendiğim o karanlık geceydi... Yaşananlar sırtıma ağır bir kambur gibi çöreklenmiş beni dibe çekiyordu. Yavaş yavaş çökmeye başladım. Dizlerim parkenin sert yüzeyi ile buluştuğunda ilk hıçkırığım, sıkı sıkı kapattığım dudaklarımın arasında boğuldu. Günlerdir acımı oyalıyor, içimdeki çığlıkları duymazdan geliyordum. Olanları hatırlamak için kendime izin vermiyordum.
Ama acılar, bir kartal gibi pençesini göğsüme geçirmiş dışarı çıkmak için eşeliyordu. Yaşananlardan daha fazla kaçamayacaktım. O geceki anılar, zihnimi işgal ederken hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Canımdan can sökülüyormuş gibi ağladım. Gözyaşlarım yüzümü yıkarken başım öne doğru düştü. Elimi göğsüme yerleştirip kendimi, yaşadığım acılara teslim ettim.
Ayperi, o gece benim elimden, annemi almıştı.
Ciğeri beş para etmez bir adam uğruna...
Karanlığa doğru "Değdi mi anne?" diye fısıldadım.
Tüm bu yaşananlara değdi mi?
Belki de uğruna kızını öldürmek istediği adam tarafından öldürülmüştü. Bunu ilk defa açık bir şekilde düşünüyordum. Annem ölmüş olabilirdi, kelimenin tam anlamıyla kimsesiz kalmıştım. Annem... Ah annem! Bende öyle derin yaralar açmıştı ki ölüsüne bile doğru düzgün üzülemiyordum. O ölmeseydi ölen ben olacaktım çünkü. Kaderim acıydı, zalimdi. Kaderime ağladım, babama ağladım, anneme bile ağladım. Çöktüğüm kapı eşiğinde uzun dakikalar boyunca geriye hıçkırıklarım kalana kadar devam ettim. Sesim boş evde yankılanırken kaçtığım acılar tarafından esir alınmıştım, kurtulamıyordum.
