The Day that She Smiled

Chapter 40: The Truth

Hannah

No.

Hindi siya si Sophia.

Hindi ganyan ang Sophia na kilala ko.

Ang kilala kong Sophia ay hindi ganyan ka lamig. May natitira pang kasiyahan at tuwa sa puso ng Sophia namin.

Paglabas ni Sophia ay tumulo ang mga luha naming lahat maliban kay Maddie.

"Hindi siya si Sophia" pag-kumbinsi ni Max sa sarili niya.

"Hindi to pwede" narinig kong bulong ni Head habang nakatingin sa phone niya.

"Agents, I'm sorry to say but...... Agent Salva....."

Good news please? I'm begging you.

"He--He just died"

No.

Hindi to pwede. Lumakas ang iyak namin dahil doon. "Ang Agent Maxiand died two days ago" nakatungong wika niya.

"Ngayon ko lang nalaman" dagdag niya pa.

Wow. What a nice gift for my birthday. Two of my friend died. The Sophia I know died too. Ven is the enemy's heiress. And nakilala ko ang pinaka malamig na tao sa mundo.

I can't believe it.....

-----

Zach

Inilipat na next month ang training. And it became a three month training. Dad gave us a personal mission. It's really hard. Do you know kung ano yon?

Bring Sophia back.

Yan na ata ang pinakamahirap na misyon na natanggap ko. Sabi nila, 'Kung gusto, may paraan. Kung ayaw may dahilan' pero mahirap talaga ang misyon na ito.

Sophia is nowhere to be found again.

Nagtalukbong na ako at natulog.

Sanch

Huminga ako ng malalim at tumingin sa dagat.

I didn't know that being alone is nice.

I'm in Jeju Island right now. Eating kimbap. Humaba na ang buhok ko at hanggang bewang ko na. Kakapagupit ko lang nung isang buwan pero humaba agad. Today is March 8, eh? Hindi ko manlang nasamahan si Hannah sa birthday niya at 'napakiramdaman' na sinasabi ni Captain.

I have no plans of staying in here kaso nga lang ay may three-month training. Tsk.

Marami ang nagsasabi sa akin na.... Lumala na daw ako, ang sama na daw ng ugali ko. Ganito na ako nung bata pa ako. Pinigilan lang ako nila Hannah.

Inubos ko ang kimbap at kinuha ang triangle shape kimbap. Pagkatapos kong ubusin yon ay binuksan ko ang packed meal. I will gain some weight para malaman nila na hindi ko pinapabayaan ang sarili ko.

I know that I'm overreacting pero ganon talaga ang nararamdaman ko. I know that it's planned pero hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko.

Huminga uli ako ng malalim at inubos ang packed meal.

Hindi ako bumili ng kahit anong kinain ko kasama ang mga ka-team ko. Lungkot lang ang dala non.

I know na malungkot din sila. Pero, gusto ko talagang mapag-isa. Tumayo ako at itinapon sa basurahan ang dalawang plastic na puno ng basura ng kinain ko.

I'm sorry, Limousine. Kumusta ka na? Ikaw Jem?

Tiningnan ko at daplis sa braso ko. Tsk. Nakakatawa dahil sa lahat ng naging sugat ko ay walang naging peklat. Tsk.