Trouble Update〆BTS

~14~

#When The Nightmares Started

Anka: Kendimi berbat hissediyorum...

Anka: Kaç gündür içimde kötü bir his var...

Anka: Zaten senden de kaç haftadır ses yok...

Anka: Nerdesin?

Anka: Ve en önemlisi iyi misin?

Anka: Derya yani, benim üvey annem de diyebiliriz artık her ne kalıba giriyorsa... Onun hakkında içimde kötü bir his var...

Anka: Böyle düşünmek istemiyorum ama sanki gözü üzerimdeymiş gibi hissediyorum.

Anka: Biliyor musun bir tane de oğlu ve kızı varmış... Babam bunu bana söylemedi ama, belki de ben kabul etmem diye düşündü.

Anka: Yine de babamla konuşmuyorum, bilmiyorum... Pek yanında durmak istemiyorum. Babam da üstlemiyor.

Anka: Babam anlamıştır di mi? Benim ona kırıldığımı. O yüzden beni zorlamıyor ve üstlemiyor... Öyledir di mi?

Anka: Bizimle kalıyorlar, zaten evimiz de geniş. Ama... Yine de beni rahatsız ediyorlar, bakışlarıyla...

Anka: Biliyor musun, ikizler...

Anka: Hep bir ikizim olsun isterdim, acılarımı hissedecek ve hep yanımda olacak birisi...

Anka: Ama o ikizleri görünce de kötülük ikiye katlanmış gibi...

Anka: Onlardan hiç hoşlanmadım.

Anka: Bana deliymişim gibi bakıyorlar, sanki ben dünyadaki en değişik insanmışım gibi... Özellikle babam işe gidince.

Anka: Canım yanıyor, bazen dayanamıyorum...

Anka: Onların hayatımıza girmesine izin vermekle iyi mi yaptık...bilmiyorum...

Anka: Bazı şeyleri yaşamadan anlayamayız... İnsanları tanımak da öyle... Bu insanları yavaş yavaş anlayıp tanıyacağız...

Anka: Peki ya sonunda pişman olursak?

Anka: Olduğu gibi de hayatımızdan çıkartamayız ki...

Anka: Sen nerdesin ve napıyorsun?

Anka: Sana hep anlatmak istiyorum ama sen de iyi değilsin...

Anka: Lütfen en kısa zamanda gel...

Anka: Bulut...(12.45)

*Görüldü*

Dertlinin Biri: İyi değilim...(03.01)

Dertlinin Biri: İçimdeki yara büyüdükçe büyüyor, durduramıyorum...

Dertlinin Biri: Hayatına giren insanları girdikleri gibi çıkartamıyorsun... Sende bir iz bırakıyorlar. Kötü olsun, iyi olsun...

Dertlinin Biri: Ve ben de kendimi çok yarım hissediyorum.

Dertlinin Biri: Anlatmak istiyorum...ama henüz duygularımı ifade edebileceğim sözler yok... Ve içimde tuttukça...bu daha dayanılmaz bir hâle geliyor.

Dertlinin Birir: Dışarıya ufak da olsa sesim çıkmıyor. Ama içime attığım çığlıklar beni sağır ediyor...

Dertlinin Biri: Korkuyorum.

Dertlinin Biri: Kabul etmekten, itiraf etmekten...

Dertlinin Biri: Kalbim her geçen gün daha da acıyor.

Dertlinin Biri: Unutmaya çalışıyorum, üstünü kapatmaya çalışıyorum. Ama bu unutulamayacak bir şey...

Çevrimiçi...

Çevrimiçi...

Yazıyor...

Çevrimiçi...

Dertlinin Biri: Sadece...durmadan ağlamak istiyorum...

Dertlinin Biri: Sanki içimdeki tüm acıyı alıp götürebilirmiş gibi...

Umarım bölümü beğenmişsinizdir... Belki şarkıdan bilmiyorum ama kalbime dokunan bir bölüm oldu...