Dream

Zwaarden

Ze trainen nog een aantal dagen met schieten. Lucy begint het onder de knie te krijgen. Ze heeft steeds minder last van de terugslag. Mevrouw Valencice komt middenin een oefening binnen. Ze kijkt een tijdje naar de meisjes. Dan knikt ze naar David en zegt: 'Dames! Vandaag gaan we iets anders doen!' Dezelfde man als een paar dagen geleden komt met een kar binnen. Alleen deze keer liggen er zwaarden op in plaats van pistolen. 'Jullie gaan zwaardvechten,' zegt mevrouw Valencice. 'En omdat jullie zo nieuwsgierig zijn zal ik jullie ook meteen vertellen wat jullie daarna weer gaan doen.' Ze lacht. Alsof ze iets heel grappig vind. 'We kijken goed naar wat jullie het beste kunnen om zo een goede opstelling te maken. Na deze periode zullen jullie gaan boogschieten.' Ze kijkt de groep rond. 'Maar nu eerst de zwaarden. Kies er maar een uit!' De meisjes rennen op de kar af. Lucy staat ergens achteraan en is als een van de laatsten aan de beurt. Er liggen nog maar weinig zwaarden. Lucy bekijkt ze eens goed. Dan valt haar oog op een zwaard wat ergens onderop ligt. Het heeft een blauwige gloed en in de knop zit een saffier. De pareerstang is gemaakt van twee draken. Lucy pakt het zwaard op. Het is licht en gemakkelijk te tillen. Niet al te lomp. 'Precies het juiste formaat,' zegt de man van de kar. Lucy kijkt hem aan en lacht. Het is al een oude man. Hij heeft rimpels in zijn gezicht en als hij teruglacht ziet Lucy een stel vergeelde tanden. 'Dat was altijd al mijn favoriete zwaard. Ook al heb ik het nog nooit aangeraakt,' zegt de man. 'Wees er zuinig op.' Lucy knikt en loopt terug naar haar plek. Mevrouw Valencice leidt hen naar een kamer vol zakken met stro. Er staat iemand druk tegen een van de zakken te slaan met een zwaard. Het is Daniël. Hij stopt als de groep binnenkomt. David loopt naar voren. 'Je moet zo slaan, niet zo,' zegt hij tegen Daniël, terwijl hij ondertussen laat zien wat hij bedoelt. Daniël lacht en knikt. Dan gaat hij weer verder. 'Goed,' zegt mevrouw Valencice. Ze deelt de groepen in. Lucy gaat met haar groepje achter een strozak staan dicht naast die van Daniël. David doet eerst een paar keer voor. Daarna zijn zij aan de beurt. Lucy haalt haar zwaard uit de schede die ze er bij heeft gekregen. Ze doet David zo goed als ze kan na. 'Je moet meer je best doen, Lucy!' roept David. Lucy ziet Daniël uit haar ooghoeken onderzoekend naar David kijken. Ze slaat nog een keer. Fout denkt ze, als David naar haar toe komt lopen. 'Kijk, je slaat als een verkeerd,' zegt David. 'Doe het zo.' Hij doet het voor. Waarom moet hij mij altijd hebben? Denkt Lucy. Ze ziet dat Daniël jaloers toekijkt als David haar arm pakt en met haar arm de beweging nog een keer doet. 'Zo,' zegt hij. Lucy knikt. David blijft staan. Lucy zucht. Ze slaat. Ditkeer doet ze het zoals David het haar heeft verteld. 'Heel goed!' zegt David. Hij applaudiseert eenzaam. Zijn geklap klinkt boven de doffe klappen van de zwaarden die op de strozakken terechtkomen uit. 'Oh, en Lucy!' hij buigt zich naar voren zodat zijn mond naast haar oor is. 'Ik moet jou altijd hebben omdat ik weet dat jij meer kunt dan dat je laat zien, niet omdat er eigenlijk gewoon niets meer aan jouw houdingen te doen is, want dan had ik mijn tijd niet aan je verspild.' Hij gaat weer rechtop staan. 'Blijf oefenen.'