FENOMENİST/ TAMAMLANDI

16. BÖLÜM

Evet. Artık düzenlemeler bitti yeni bölümler gelmeye başladı. Keyifli okumalar dilerim.

Hastaneye  resmen koşarak gelmiştim sanki koşunca bir şey değişecekmiş gibi...

Hastaneden içeri girince adımlarını yavaşlatarak girişin tam karşısındaki danışmanın yanına gittim ona gerekli bilgileri verdikten sonra beni bir üst kata yönlendirdiler. Ben de üst kata doğru yavaş yavaş çıkmaya başladım. O görüntüyü hem görmek istiyor hem de istemiyordum. Ben dalgınlıkla yürürken merdivende biriyle çarpıştım. Tam kafamı kaldırıp özür dileyecekken tanıdık bir suratla karşılaştım.

"Ece?"

"Kanka geldin mi ya çok üzüldüm duyduklarıma"

İyi de bunları nereden haberi vardı?

"Sen, nereden biliyorsun?"

"Bana Berke söyledi. O nereden öğrendi bilmiyorum"

Peki neden bu kadar rahat konuşuyordu?

"Kanka senin ağlaman gerekmiyor mu annen öldü sonuçta."

Bu ne biçim konuşma tarzıydı böyle?

Tamam benim ağlamam gerekiyordu ama ben böyleydim işte ağlayacağım şeye bir kere ağlardım daha fazla ağlamak bana zarar verecekti çünkü.

Ne olursa olsun hayat devam ediyordu ve bizim de hayatta kalmamız için güçlü olmamız gerekiyordu.

"Sen neden böyle konuşuyorsun?"

"Nasıl konuşuyorum ki?" dedi ve kolumdan tutup beni bir yere sürüklemeye başladı.

"Gel kanka, bari annene gör son kez."

Bu kıza ne olmuştu böyle?

Çok sinir olmuştum. Başka bir yerde olsaydım ona haddini bildirirdim ama şu an ortam müsait değildi.

Sonuç olarak beni sürüklemesine izin verdim.

Beni getirdiği odada ben daha farklı şeyler beklerken tüm arkadaşlarımın -arkadaşım olmayanlar da vardı- ve annemin de orada olduğunu gördüm ilk başta şaşkınlıktan hareket edemesemde sonra bunun bir şaka olduğunu anlamıştım.

" Böyle şaka mı olur ya?"  dedim sitemle.

Cevap yok.

"Niye yaptınız bunu?"

Yine cevap yok.

Daha doğrusu şöyle diyeyim cevap yok kahkaha var salak gibi gülüyorduk işte. Ben mutluluktan onları bilmiyorum.

Tek düşündüğüm şey şu ki annem yaşıyordu.

Fark ettimde bölüm çok kısa oldu lan.

Neyse idare edin. Oy verin ayrıca.