COE (၁၉+)

၁၇

အခန်း ၁၇

"မနက်ဖြန်ဆိုရင်ပဲ ဒါအီ့ဆီသွားရတော့မယ်မဟုတ်လား ? သေချာဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား ? "

မီယိုရဲ့အမေးကို ကိုးလ်က မချိတင်ကဲအပြုံးတစ်ခုနဲ့သာတုံ့ပြန်တယ် ။

ကိစ္စတွေဖြစ်ပျက်ပြီးတော့ ၉လအကြာမှာ ကိုးလ်ရဲ့စိတ်တွေလည်းတော်တော်အနည်ထိုင်သွားပြီ ။ အပြည့်အ၀ခွင့်လွှတ်တာမဟုတ်ပေမဲ့ ဘလက်ကိုနားလည်လာတယ် ။ ကိုယ်တိုင်လည်းချစ်ရတဲ့သူအတွက်သာဆိုရင် အဲ့လိုမျိုး‌တွေအထိလုပ်မိတယ်ထင်တယ် ။

ကိုးလ်က အိတ်ကပ်ထဲက ဓာတ်ပုံဟောင်းလေးကိုထုတ်တယ် ။ ဒီပုံလေးကို ဒါအီပေးကတည်းက ကိုယ်နဲ့မကွာဆောင်ထားခဲ့တာ ။ အထဲက 'တိမ်လွှာဖြူ'ဆိုတဲ့ကောင်မလေးကတော့ အရင်နေ့တွေတုန်းကအတိုင်းမပြောင်းမလဲ နူးနူးညံ့ညံ့လှနေတယ် ။

မီယိုပြောတဲ့သေချာပြီလားဆိုတဲ့အဖြေ ကိုးလ်မှာရေရေရာရာမရှိဘူး ။ ဒါအီက တစ်ခုပဲဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာမို့ သံစဉ်ဘ၀က မှတ်ဉာဏ်တွေအစား ချစ်ရတဲ့ကောင်မလေးရဲ့ မျက်စိအလင်းကို ပြန်ယူပေးဖို့ အလဲအလှယ်လုပ်ခဲ့တယ် ။

သူမဆီက မှတ်ဉာဏ်တွေကိုထုတ်ယူသိမ်းထားတဲ့အခန်းထဲကိုရောက်ခဲ့တယ် ။ ကြည်နူးဆွတ်ပျံ့စရာ ရနံ့တွေ၊ မြင်ကွင်းတွေ ၊ပြီးတော့....

"ငါရဲ့နှလုံးသား အသစ်ကလည်း နင့်အတွက်ပဲခုန်မှာ ...."

"ဘယ်သူက ငါ့ကိုကြည့်ကြည့်လေ ၊ ငါကတော့ နင့်ကိုပဲကြည့်နေတာကို ...."

အဲ့ဒီနူးညံ့တဲ့စကားသံတွေ ပြည့်လျှံနေတာများ နိဗ္ဗာန်လိုပဲ ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အဲ့ဒီကောင်မလေးရဲ့ လက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားရတဲ့ခံစားချက်ကိုမှတ်မိချင်တယ် ၊ အဲ့ဒီအ‌ထိတွေ့တွေ ၊ ခံစားချက်တွေအကုန်လုံးကို သိမ်းထားချင်တယ် ။

ဒါပေမဲ့ ဖြူ့ကိုတကယ်ချစ်တယ် ။ အရမ်းချစ်တယ်။ သံစဉ်က 'တိမ်လွှာဖြူ'ကို ချစ်ခဲ့သလောက်ကို ကိုးလ်က 'ပျိုးခက်ဖြူ'ကိုချစ်တယ် ။ အဲ့တာကြောင့် ဖြူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေအလင်းရောင်ကိုပြန်ပြီးခံစားနိုင်ဖို့က ပထမဦးစားပေးဖြစ်တယ် ။ အဲ့တာက ချစ်ခြင်းမေတ္တာပဲ ။