Adopted by billie eilish

Hoofdstuk 1🌿

~Sarah's P.O.V.~

SELF HARM!
Als je daar niet tegen kan zal ik dit  boek niet lezen.

Snel ren ik de kamer uit. Weg van Nicki. Weg van Chloe. En al helemaal weg van Sophie. Mijn grote zwarte hoodie verbergt mijn blauwe plekken en snijwonden. Mijn lange haar verbergt mijn gezicht. Ik merk dat Sophie me een bloedneus heeft geslagen. Maar het boeit me niet. Ik blijf door rennen. Door rennen tot de kamer.
Als ik eindelijk bij de kamer aan kom doe ik voorzichtig de deur open. Gelukkig is er niemand.. Ik ren door tot de badkamer, pak een stukje wc-papier en houd het op mijn neus. Hopelijk stopt het zo met bloeden... Als het bloeden eindelijk is gestopt, valt mijn oog op het stukje glas dat nu al weken naast het raam ligt. Het komt door het raam dat een keer kapot is gegaan maar dat stukje is nooit opgeruimd. Ik pak het op en kijk er voorzichtig doorheen. Ik zie nog een paar bloed spettertjes van de vorige keer. "Fuck ik heb het dus niet goed schoongemaakt" fluister ik zacht. Zacht duw ik het stukje glas in mijn pols. Het begint hevig te bloeden en ik haal het er snel weer uit. "Oké Sarah rustig blijven. Ik hoef dit niet te doen." Zeg ik zacht. Ik gooi het stukje glas in de prullenbak en verband het sneetje dat ik heb gemaakt. Dan hoor ik de bel gaan. Shit, lunchtijd.

Ik ren snel naar beneden want ik heb geen zin om weer te laat te zijn en de afwas te doen. In dit tehuis hebben we de gekste straffen, een keer moest iemand de wc schoonmaken met een tandenborstel! Ik ren naar beneden en bots bijna tegen mevrouw de Wit op. "En waar was jij?" Vraagt ze met een snerperende stem. Mevrouw de Wit is de baas van dit tehuis. Ze heeft genoeg lievelingetjes, maar als je daar niet een van bent kan je soms best in de problemen komen. Ze kijkt me nogsteeds boos aan. "Ik- euhm- ik was nog op de kamer.." Ze kijkt me boos aan. "Hoe vaak moet ik dit zeggen. NIET. TUSSEN. 10. EN. 13. UUR. OP. DE. KAMERS." Zegt ze kwaad. Ik verberg mijn gezicht in mijn haar en knik zacht. "Na de lunch ga je de afwas doen!" Zegt ze vastbesloten. Ik zucht diep. Dat valt nog  best mee! Snel ren ik naar een tafeltje en begin ik aan mijn broodje met kaas. Ik hoor de krakende intercoms aan gaan. "Zometeen komen er mensen kijken voor een kind, we geven nog door voor welke leeftijden." Iedereen begint te fluisteren maar  het boeit me niet. Er heeft nog nooit iemand op of om gekeken  naar me, waarom zouden die mensen me dan wel ineens willen?

Na de lunch kom ik  naar de kantine.  De kantine vrouw, mevrouw Jansen, kijkt me glimlachend aan. "Daar ben je weer! Ik begon je al te missen!" Ik moet ook lachen. Op een een of  andere manier kan ze van elke erge dingen iets leuks maken. Ook is het niet de eerste keer dat ik de afwas moet doen, het gebeurt eigenlijk wel 3 keer in de week. Mevrouw Jansen helpt me stiekem nog maar gaat om 13:30 even naar haar huis, waardoor ik nog alleen ben. Ik probeer zo snel mogelijk de laatste borden af te spoelen, zodat ik sneller weg kan. Als ik eindelijk klaar ben ren ik naar buiten, maar zoals ik al kon verwachten staan Sophie en haar meelopertjes bij de deur. "Zo daar is dat wijf eindelijk!" Zegt Chloe lachend. Nicki lacht ook. "Jij gaat wat probleempjes krijgeennn" zegt ze met een vieze glimlach. Ik kijk naar de grond. Het  liefst wil ik ze slaan, maar ik weet dat ik dan in flinke problemen kom. Sophie Chloe en Nicki zijn namelijk wel lievelingetjes. "Pak haar vast!" Commandeerd Sophie.  Chloe en Nicki pakken me beide vast en gooien me op de grond. Sophie komt half op me zitten en fluistert zacht in mijn oor:"Heb je zin in wat klappen? Ik wel namelijk!" Nog geen seconde daarna voel ik een klap tegen mijn neus, gevolgd door trappen in mijn zij, heup en tegen mijn benen. Na 5 minuten zijn ze klaar. Ze lopen weg terwijl ik huilend op de grond lig. Damn. Altijd ik.. Even later komt Sophie alleen terug. Maar ze heeft mevrouw de Wits telefoon in haar hand. Vlak voor me neus smijt ze hem op de grond en zegt ze:"Succes he!" Ze loopt weg. Ze loopt gewoon weg. Shit. Ik veeg mijn bloedneus af aan mijn mouw en kijk naar de telefoon. Helemaal kapot. Dan hoor ik geluid door de intercoms: "Alle 10 tot 13 jarige naar de aula!" Shit shit shit. Nu komt iedereen hier en ziet dit. Ik zelf ben 11 dus moet ook komen. Ik sta op , pak het mobieltje en ren weg. Tot ik tegen mevrouw de Wit op bots. "Pas op rotkind!" Zegt ze boos. Dan ziet ze haar telefoon. "WAT HEB JIJ GEDAAN?" Ik krimp ineen en weet zeker dat ze me nu gaat slaan. Maar dan hoor ik de bel gaan van de deur. Ze stopt gelijk en zegt boos:"met jou reken ik nog wel af! Je bent nog niet klaar met me hoor je!" Na die woorden ren ik naar de rest van de kinderen, pak mijn schetsboek en begin bang wat te tekenen.