Bazı cümleler vardır; bıçaktan keskin, bıçak kesiğinden daha derin. Yaralar seni. İncitir, canını acıtır. İçinde bir takım yaşanmışlıklar saklıdır çünkü.
Yıkık dökük harabe ruhun dışa yansımasıdır dudakların arasından dökülen birkaç söz.
Kendini insanlara anlatmaktan korkarsın demiştim ya, evet korkarsın. Bu yüzden insanları anlamak hep çok zordur. Karşındaki sana içindekileri kelimelerle ifade etmedikçe onu anlamakta güçlük çekersin, ama hissedebilirsin.
Çünkü gözler kalbin aynasıdır ve sana bazen hiç ummadığın anda çok şey anlatır. Karşındaki insanın ruhunu sana gösterir. Dudaklar arasından dökülemeyen bazı cümleleri onun gözlerinden okursun, cümlelerle beraber aynı zamanda onun ruhunuda...
Hissetmiştim.
"Bir acı bir ömre, bir can bin hayata bedel oldu." dediğinde hissetmiştim. Bu cümleyi kurarken gözleri farklı bakıyordu çünkü ve bakışlarında bir tanıdıklık vardı. Kendimi gördüm orda. Ben oradaydım. Oradaki korkunun içindeydim. Bakışlarındaki çaresizlik beni andırıyordu.
Benim gibi konuşmak istiyorda konuşamıyormuş gibiydi.
O da korkuyordu besbelli.
Koca bir sessizlik oluştuğunda arabadan ilk inen Kartal oldu. Ardından çantamı alıp sanki biraz önce Kartal bana o cümleyi hiç kurmamış ve sanki gözlerindeki o tanıdık duyguları görmemişim gibi arabadan indiğimde Dolunay koşarak yanıma gelip boynuma sarıldı. Vücudunu bana çarptığında karnımda oluşan acıyla yüzümü buruşturdum.
"Ne oldu sana böyle?" diye sorup geri çekildiğinde arkasında beliren Arkın Doruk ve İz'e baktım.
"İyiyim merak etme." dediğim sırada Doruk bir adım öne atılıp üzüldüğünü belli eden bakışlarını bana yöneltti ve "Çok geçmiş olsun Asel." dedi. "Durumun nasıl?"
