Το κορίτσι της διπλανής πόρτας

Κεφάλαιο 2ο

"Μα τι κανεις;" τον ρωτάω ενοχλημένη.

"Θέλω να μιλήσουμε" μου λέει και με τραβάει μακριά από την Έμμα.

"Να πούμε τι;" τον ρωτάω.

Μάνος: "Γιατί σταμάτησες να μου απαντάς στα μυνήματα;"

Νταϊάνα: " Σου ξεκαθάρισα ότι έχουμε τελειώσει για αυτό δεν απαντουσα"

Γύρισα και κοίταξα την Έμμα που μας κοιτούσε απορημένη. Για μια στιγμή νόμιζα ότι είδα ένα βλέμμα ζήλιας αλλά μάλλον έκανα λάθος και ξανά σκέφτηκα ότι απλά θα έχει νευριάσει που την έχω αφήσει να περιμένει.

Νταϊάνα: "Πρέπει να φύγω"

Μάνος: " Μα περίμενε ακόμα δεν μου έδωσες απάντηση σε αυτό που σε ρώτησα"

Νταϊάνα: " Γεια σου Μάνο" Έφυγα χωρίς να ακούσω άλλη λέξη από αυτά που έλεγε ο Μάνος. Κατευθυνόμουν προς την Έμμα που με κοιτούσε. "Ωχ" λέω ψιθυριστά.

Νταϊάνα: "Παμε;"

Έμμα: "Παμε; δεν θα μου πεις τι λέγατε τόση ώρα;

Νταϊάνα: "Τίποτα το σημαντικό"

Έμμα: "Μαλιστα, πάμε τότε γιατί έχει χτυπήσει το κουδούνι και έχουμε αλλα πέντε λεπτά δρόμο μέχρι να φτάσουμε σχολειο"

Δεν της απάντησα και συνεχίσαμε να προχωράμε, φάνηκε ενοχλημένη που δεν της έλεγα τι έλεγα με τον Μάνο αλλά δεν ήθελα ακομα.

Μετά από λίγο φτάσαμε σχολείο. Ευτυχώς δεν είχε μπει η καθηγήτρια όποτε γλυτώσαμε την απουσία. Μπήκαμε μεσα στην τάξη και πήγαμε γρήγορα στο τελευταίο θρανίο. Με την Έμμα τα τελευταία δύο χρόνια καθόμαστε μαζί.

Ξεκίνησε η πρώτη ωρα και μας μιλούσαν για το πρόγραμμα και για τους καινούριους δασκάλους που έχουμε. Βέβαια δεν είχα ακούσει τίποτα γιατί σε ολη την διάρκεια του μαθήματος κοιτούσα την Έμμα. Χριστέ μου πόσο όμορφη είναι σκέφτηκα και χαμογέλασα σαν μικρό παιδί. Μόλις σκέφτηκα τι έκανα γύρισα γρήγορα το κεφάλι μου αλλά παρατήρησα ότι είχε κοκκινισει. Λες να το καταλαβε; μπα όχι δεν νομίζω, ιδέα μου είναι. Το κουδούνι με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

Έμμα: "Πάμε να φαμε;"

Νταϊάνα: " Έλα ρε Έμμα ακόμα είναι πρώτη ώρα"

Έμμα: " Μα αφού πεινάωωω, έλα σηκω"

Χριστέ μου είχα ξεχάσει το ποσο γκρινιάζει όταν πεινάει.

Νταϊάνα: " Καλά πάμε"

Έμμα: " Γιεεςςς"

Πήγαμε προς το κυλικείο και τότε συναντήσαμε τις φίλες μας την Ιωάννα και την Κατερίνα. Ο Γιώργος και ο Νίκος έλειπαν, που θα είναι αραγε;

Κατερινα: " Ελάτε μαζί μας κορίτσια!"

Κατευθυνθήκαμε προς τις φίλες μας και κάτσαμε μαζί τους. Ξεχαστήκαμε τόσο πολύ με την συζήτηση που χτύπησε το κουδούνι.

Έμμα: " Σήκω Νταϊάνα θα αργήσουμε, τα λέμε μετά κορίτσια"

Νταϊάνα: " Τσαο γκερλςς"

Κατερινα- Ιωάννα: " Γεια σαςς"

Οι ώρες παιρνούσαν πολύ γρήγορα. Έφτασε η τελευταία ώρα και επιτέλους χτύπησε κουδούνι.

Καθηγητής: " Και μην ξεχάσετε να κάνετε τις ασκήσεις..."

Νταϊάνα: "Πάμε;"

Έμμα: " θα με συνοδεύσεις σπίτι;"

Νταϊάνα " Φυσικά" της είπα και την έπιασα από το χέρι. Για κάποιο λόγο μου χαμογέλασε γλυκά όταν το εκανα. Παράξενο, με έχει μπερδέψει πολύ αυτή η κοπέλα.

Στην διαδρομή για τον σπίτι έβλεπα την Έμμα προβληματισμένη.

Νταϊάνα: " Τι εχεις;" την ρώτησα αν και ξέρω τι έχει.

Έμμα: " Τίποτα δεν έχω"

Νταϊάνα: " Πες μου"

Έμμα: " Θα μου πεις τι σε ήθελε ο Μάνος;"

Νταϊάνα: " Για αυτό είσαι ετσι;"

Έμμα: " Ναι.."

Νταϊάνα: " Ωραία θα σου πω,  όσο εσυ ήσουν για διακοπές και δεν είχαμε καμία επικοινωνία μεταξύ μας, έκανα κάτι με αυτόν άλλα το σταμάτησα και αυτός ήθελε κι άλλο ενώ εγώ οχι"

Έμμα: " Μάλιστα, και γιατί δεν μου το είπες;"

Νταϊάνα: " Γιατί δεν το θεώρησα σημαντικό"

Έμμα: " Εντάξει"

Στην υπόλοιπη διαδρομή δεν μιλούσαμε, δεν ξέρω τι την πείραξε  τόσο.

Έμμα: " Φτάσαμε"

Νταϊάνα: " Αύριο ίδια ωρα;"

Έμμα: " Ναι θα ερθω να σε πάρω, φιλάκια"

Μου δίνει ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο χωρίς να προλάβω να πω τίποτα, τι ήταν αυτο; και γιατι μπήκε μέσα στο σπίτι της τόσο γρήγορα; πωπω, πολλές ερωτήσεις και δεν ξέρω πώς να τις λύσω.

Συνέχισα για να πάω σπίτι γιατί πεινούσα. Μόλις έφτασα και μπήκα μέσα παρατήρησα ότι κάνεις δεν ήταν σπίτι, δεν έδωσα πολύ σημασία και πήγα και έφτιαξα κάτι να φάω και να πιω.

Μόλις έφαγα ανεβηκα στο δωμάτιο μου, άλλαξα και άρχισα να διαβαζω. Η ωρα πέρασε πολύ γρήγορα και αποφάσισα να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ

Γεια σας, ελπίζω να σας άρεσε, ξέρω είναι αρκετά μεγάλο αυτό το παρτ Αλλά έπρεπε να το τελειώσω.