[3]Thank U//Seo Changbin

one

Hayatta bazı anlar vardır; bir iyilik yapıp karşılığını beklemediğiniz anda, hayat iyiliğinizin karşılığını vererek öyle bir şaşırtır ki sizi... O anda bir karşılık için değil de sadece içinizden geldiği için yaptığınız bir şey sayesinde hayatınız değişebilir belki de...

Yetimhaneden çıkıp derin bir nefes aldı Yeun. 19. yaşını da doldurduğuna göre bugün buradan ayrılmak zorundaydı. Ne yapacağını bilmeden yıllardır yaşadığı bu koca binadan çıktı. Ne bir iş bulabilmişti kendine, ne de yaşayacak bir ev. 2 hafta önce kovulduğu işinden biriktirdiği parayla en azından 1 aylık kirasını ödeyebilirdi, fakat bütçesine uygun ev de bulamamıştı.

Karşıya geçmek için adımını attığı sırada birisi kolundan çekip Yeun'u kaldırıma geri çıkmasını sağladı.

"Kızım daha yeşil yanmadı dikkat et biraz!"

Yeun bir anda kendine gelip ona bağıran yaşlı teyzeye döndü.

"Oh, sen geçen sefer benim hayatımı kurtaran genç kız değil misin?"

Gülümsedi Yeun.

"Hayatınızı kurtarmadım yapmam gerekeni yaptım sadece büyükanne."

Büyükanne de gülümsedi.

"Ama sen iyi misin? Kötü görünüyorsun."

Kafasını olumsuz anlamda salladı Yeun.

"İyiyim iyiyim."

Yeun ne kadar iyi olduğunu söylese de büyükanne inanmayıp Yeun'u kolundan sürükleyerek bir kafeye getirip oturtmuştu.

"Anlat bakalım neler oldu, dokunsam ağlayacak gibisin. Ben kaç yaşındayım haberin var mı, yalan söyleyip söylemediğini gayet net anlayabiliyorum. Hem o bavul ne bir yere mi gidiyorsun?"

Burukça gülümsedi Yeun. Ne diyecekti, bugün yetimhaneden çıkmak zorundayım ve gidecek hiçbir yerim yok, beş parasızın tekiyim mi?

"Bugün yetimhaneden çıktım da..."

Durdu Yeun. Gerçekten de bunları diyecekti.

"Kendime bi ev bulamadım henüz.."

Büyükanne kafasını salladı. Ortamda 20 saniyelik bi sessizlik oluşmuştu.

"Ben şimdi sana bir şey diyeceğim ama hayır demeden önce biraz düşün."

Yaşlı teyze durup Yeun'a baktı. Yeun da kafasını sallayınca konuşmaya devam etti.

"Benimle yaşamak ister misin?"

Şaşırdı Yeun. Bunu beklemiyordu. Ne tür bir insan neredeyse hiç tanımadığı bir insana birlikte yaşamayı teklif edebilirdi ki?

"Sen benim hayatımı kurtardın fakat ben sana bunun karşılığında bir şey veremedim. Evde torunumla yalnız yaşıyorum, bu dünyadan çok fazla zamanım da kalmadı, gel benimle yaşa."

"Olur mu öyle şey büyükanne, teşekkür ederim yine de."

"Eğer kendini rahat hissetmezsen başka evlerde ödeyeceğin kirayı bana ödersin bu yaşta yalnız başına yaşarken çok zorlanırsın."

Diyecek pek bir şey bulamıyordu Yeun açıkçası. Şu anda büyükanneden gelen teklif hayatının teklifiydi. Hem onunla beraber yaşarken para biriktirip birkaç aya oradan çıkabilirdi.

Büyükanne biraz daha ısrar edince Yeun da kabul etti.

"Büyükanne, sana ödediğim kirayı kabul etmek zorundasın ama."

Gülümsedi büyükanne ve kafasını salladı. Büyükanne varlıklı birisiydi. Durumu çok kötü değildi, bir küçük yemek dükkanı vardı. 5 Sene önce tek oğlu ve gelini bir trafik kazasında öldüğünden beri torunuyla beraber yaşıyordu.

Bindikleri taksiden büyükannenin evinin önünde indiler. Derin bir nefes verdi Yeun. Büyükanne Yeun'un elinden tutup eve getirdi.

"Changbin-ah! Artık bu evde 3 kişiyiz."