Corona | Texting

🦇54🦇

Heeeellooooooo

Upuuuzun aradan sonra merhabaa

Nasılsınızzz ?

Kitap yazmayalı baya olmuştu, çok özlemişimmm.

Kitabı özlediniz miiiiii ?

Ama beklediğinize değecek. Sizlere 3900 kelimelik uzun bir bölüm bırakıyorum.

Bol bol yorumlarınızı bekliyorum, hepsini okuyacağım. Yorum okumayı çok özlemişim.

O zaman vakit kaybetmeden sizi yeni bölüme alalımmm.

Bu arada bölüm kötü olmuş olabilr, bayadır yazmıyorum. Mizahım çökmüş durumda...

(bildirim gitmedi normalde 1 saat önceden atmıştım bölümü 😐)

❤️İyi Okumalar❤️

°°°°°

Eve geldikten bir gün sonra...

"Odanı topla Linaaaaa !! Yatağın altındaki çoraplarını, koltuğa fırlattığın kıyafetlerini, yerdeki tokalarını, masanın üstündeki boş bardakları, çöp kutusu dışındaki her yere saçılmış çikolata kaplarını orada görmek istemiyorum. Dolabındaki kıyafetler de karışmış, onları da hallet. Birde mutfaktaki kitaplarını al, kalabalık yapıyor. Bunları yapmışken balkondaki kurumuş kıyafetlerini de topla. Bu yaptıklarından sonra bakkala git, evde ekmek kalmamış. Ekmeği alınca da bana akşam yemeği için yardıma gel."

Annemin her cümlesinde gittikçe sıkılıyor, kendimi boğmamak için zor tutuyordum. Ellerimle kulaklarımı kapatmıştım çünkü daha fazla dayanamıyordum. Her an iş veriyordu ve bu durum sıkmaya başlamıştı. Doğru dürüst nefes alamıyordum.

Ev gittikçe üstüme üstüme geliyor beni daraltıyordu. Moralim de bununla birlikte düşüyor, ağlama hissi geliyordu.

"Beni duymamazlıktan gelme, koca kız oldun bunları yapman gerek... İleride bir gün sende bunları yapacaksın o zaman annem bana iyi ki bunları öğretmiş dersin."

Masamda oturmuş ilk defa dikkatimi toplayarak ders çalışırken olacak şey değildi. Kapattığım kulaklarımı açıp sinirli bakışlarımı kapı eşiğinde duran anneme çevirdim.

"Anne ders çalışıyorum görmüyor musun ? Niye dikkatimi bozuyorsun ? Ayrıca bu benim odam ve istediğimi yaparım. Dağınık olmayı seviyorum ?"

Kollarını göğsünde birleştirmiş bana umursamaz şekilde bakıyordu. Her zaman böyleydi, tipik anne işte...İlla dediği olacak. Bir kere de rahat bıraksa...Mümkün değil!

"Benim odam diyerek her yerin içine edemezsin hanımefendi...Sonra senin arkanı ben topluyorum. Normalde hiç ders çalışmayan kızın iş verince mi çalışacağı tuttu ? Şu yerlerdeki kırıntılara bak, şeytan mı çarpsın istiyorsun ?"

Gözlerimi devirerek testime tekrar odaklanmaya çalıştım. Şu evde geçen süreç boyunca psikolojim bozulmuştu. Doğru düzgün çalışmak yerine insanların dertleri ile ilgilenmiştim. Bu yıl bir yere giremeyeceğim belliydi, seneye tekrar denemek zorunda kalacaktım.

Sonuçta tek yapmam gereken kendime güvenip çalışmaktı. Normalde ilkokul öğretmeni olmak istiyordum ama ilgim hukuk alanına doğru kaymaya başlamıştı. Hala net bir kararım yoktu.

"Aloooo ben kime diyorum ?"

Annemin sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım.

"Tamam anne az sonra yaparım."