... "İnanıyor musun?" dedi. Yıldızları sayan gözlerimi gözlerine çevirdim. Maviliği korkuttu. Yıldızları saymaya geri döndüm. Kaçta kalmıştım? "Bilmiyorum." dedim. Cevabı düşünmek bile istemiyordum. Tahta iskemle ve nemli oda zihnimi sardı. Kaçıncı yıldızda kalmıştım? Yetmiş üç?.. Aynı soruyu ona sormamı bekliyordu. Sormadım, sormayacaktım. Onun yaşadığı manevi evrende bana yer yoktu. Yıldızlara bakarken aklıma onları saymaktan başka bir şey gelmiyordu. "Ben inanıyorum." dedi sormasam da. Yüzüme baktığını biliyordum ama yıldızlara bakmaya devam ettim. Seksen yedi... "Bu gök... Sırf bu gökyüzü bile içimi inançla dolduruyor. Kolumu kestiğim gece hastanenin penceresinden gökyüzüne bakarken fark ettim bunu. Sanırım o gün gerçekten inandım." Yüz on dört. Saymayı bıraktım. ...