Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☾ Bölüm 6 ☽
Kim Karia
Bazen hayat, hiç planlamadığımız gibi ilerlerdi. Bunu Alain ile birlikteyken iliklerime kadar hissetmiştim. Beni göklere çıkarmıştı, her şeyin mükemmel olacağını düşünüyordum, onun için dedemi karşıma almıştım, her şey çok güzeldi, beni şımarıklaştırıyordu, ona aşık olduğumu düşündürüyordu, babamın güvenini kazanmıştı, Nari ve ağabeyime harika bir çift olduğumuzu söylemişti, beni ne kadar çok sevdiğini söylemişti. Evliliğe dair ilk adımı bile atmıştık, ailelerimiz birbiriyle tanışmıştı, her anlamdan kârlı bir ilişkiydi. Yakışıklıydı, onu benimle görenler kıskançlıktan deliriyordu, Lou bile onu çok seviyordu. Her şey çok güzel olacaktı.
Ama beklediğim gibi olmadı.
Hatta benim için yaşananlar, beklediğimden çok çok çok kötüydü.
Beni göklere çıkartan adam, beni bir anda yere çakmıştı.
Bir balodaydık, çift olarak gittiğimiz bir baloydu, her zaman balolara gitmezdim. Samimiyetsiz insanlarla samimiyetsiz saatler geçirmekten hoşlanmıyordum, zaten ne zaman eğlenmek için bir şeyler yapsam, başıma büyük belalar alıyordum. O günse tamamen kara bahtımın esiri olmuştum. Korkularımı bilmesine rağmen, sarhoş olup başka bir kadınla giden sevgilim dediğim adam koskoca partide yapayalnız bırakmıştı. Rezil olmak umurumda değildi. Zaten o gittikten kısa bir süre sonra hastanelik olmuştum. Çok şanssız ve komik bir kızdım. Güzel olmadığımı biliyordum ama öylece başka bir kadınla çekip gidilmesini hiçbir kadın hak etmezdi. Ben oyuncak değildim.
Uzun bir süre annemle vakit geçirmiştim, zehirlenmemin en iyi tarafı buydu. Zehirlenince vücudum savaşmak için uyuma ihtiyacı hissediyordu ve bende uyuyordum. Rüyalarımda annemle vakit geçiriyordum. Benim için mutluluk verici bir durumdu. Bazen uyanmamayı bile diliyordum. Sonra aklıma evim geliyordu, beni seven insanlar.
İlk zehirlenmem değildi, ilk balodan kaçışım değildi; neden böyle olmuştu anlamıyordum. Çevremde bir sürü erkek vardı, güvenebileceğim insanlar vardı. En azından tanıdığım biriyle evlenebilirdim. Yanlış mı düşünüyordum? Hem benim hayatım değildi tek sorun, onun da hayatı vardı. Belki birini seviyordu, nereden bilecektim. Büyüklerine değer veren bir insan olmasaydı, şuan yanımda bile oturmuyor olurdu. Dedem müstakbel damadı olarak onu seçmişti, bunu planlamıştı ve yürürlüğe de sokmuştu. Hala inanamıyordum.
Ben hep kuduruk bir kızdım. Dedemin de babamın da sözünü hiç dinlemezdim. Annemi dinlerdim, bu yüzden dadımı da dinlemeye çalışıyordum işte, beceremesem de. Usturuplu bir deli olduğumu söylerdi, dadım. Nari gibi değildim ama bende onun gibi yaşamayı hissetmek istemiştim. Sevmiş, sevilmiş ve sonunda terk edilmiştim.
