Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan...
Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara?
Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara...
Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öy...
Arkadaşlar, arkadaşlar... Ben bu bölüme çok fazla yükseldim yazarken. Umarım siz de aynı şeyleri hissederseniz okurken, çünkü neden olmasın...
Bol bol yorumlarınızı ve biricik oylarınızı bekliyorum. 🤍
Instagram ve Twitter/sumeyyelkoc
Ask.fm/sumeyyelkoc
Twitter'da tweet atarken #şarkılaryalansöylüyor hashtagini kullanırsanız sevinirim. Tüm tweetlerinizi okuyorum tek tek. Hadi bölüme geçelim, keyifli okumalar çiçeklerim.
İlk sahne Baran'dan... Çok heyecanlandım.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
EMANET AŞK
12
"Veda Süsü Verilmiş Cinayetler Var Aramızda"
#Cem Adrian & Mark Eliyahu - Kül #Çağan Şengül - Canım Yanıyor
Baran Demirdağlı 🗝
Eğer kanunlara göre bir insanı öldürmek suç sayılmasaydı, eğer ki bir canı gözümü kırpmadan bedeninden koparabilecek yüreğim olsaydı, bu dünyadan sileceğim tek isim onunki olurdu. Buna aklımın şüphesi, kalbimin de tereddüdü yoktu.
Bir insanı yakarak öldürmenin cezası yalnızca on altı olmamalıydı. Ama olmuştu ve o adam yıllar sonra yeniden dışarıdaydı. Bir başkasının adını kullanarak bize gözdağı vermesinin nedeniyse açıktı; uslu durmayacaktı, hayatımıza yeniden bir hastalık gibi sızacaktı.
Efkan Kara sadece Açelya'dan babasını değil, babamdan kardeşim dediği adamı değil, benden de koca bir çocukluk çalmıştı.
Dokuz yaşındaydım ben bir gecede büyüdüğümde. Ve sonrasında her gece, aynı saatlerde öldüğümde.
Bakışlarım babamın sert çehresini buldu, gözleri tek bir noktaya takılmış vaziyette düşünüyordu. Kim bilir aklından neler geçiyordu.
Mahir Demirdağlı gözü kara bir adamdı fakat hiçbir zaman kanunsuz olmamış, doğru bildiği yoldan sapmamıştı. Ailesi için her şeyi göze alır ve elini taşın altına koyardı. Sevdiklerinin tek damla gözyaşı için dünyayı yakardı lakin bunu yaparken o ateşin kime sıçradığını görmez, bilmezdi. Yıllar önce de bilmemişti. Beni tek başıma, dünyanın bir diğer ucuna yollarken gözlerine yalvarır gibi baktığımı hiç görmemişti.
Ya da...
Görmezden gelmişti.
Evimden kilometrelerce uzakta, artık yapayalnız olduğum gerçeğiyle yüzleşirken kafamı yastığa koyduğumda ve hıçkırarak ağladığımda anlamıştım, çektiğim ceza hiç bitmeyecekti. Bitmemişti.
