Taming The Winter (Sister Series #1)

CHAPTER THREE

AUTHOR'S NOTE : Aiya! Hello guys sorry for my late updates so heres the chapter that you waiting for 〜 Enjoy!! 💖

UNEDITED

" Sometimes the darkness had to be the Light inside of you " ー Winter Mint Fuenties

Winter pov

Nagmaneho ako papunta sa Lattimore Cafe dahil sa taong tumawag kanina at galing lang ako Headquarters, pinapapunta ako para alamin ang bago kong misyon. Hindi pa nga ako nakapahinga kakadating ko lang at ito bubungad naalala ko naman ang tawag kanina

FLASHBACK

"It's time.." nagulat ako nang marinig ko ang pamilyar na boses sa kabilang linya pero kahit gaano ko kalikutin ang memorya ko pero nakalimutan ko talaga kung sino to. Fcking shit! Who is this jerk!

"Who are you?" I coldly said. Baka wrong number lang ata pero familiar talaga ang boses saan ko ba to narinig. Shit! Shit! Why this memory of mine didn't work this time!!?

"Ouch! that hurt Shade.." how did this guy know my codename. Who really is he?

"Didn't remember me? I'll give you a hint.." nakinig lang ako sa sunod sabihin niya at narinig ko ang pagbuntong hininga niya sa kabilang linya saka nagsalita "  You are the moon who lives in the darkness and be a shadow to protect someone in the dark yet you will always be live in the darkness but ー " pinutol ko ang sinabi niya

"But Sometimes darkness had to be the light inside of you.  INSTRUCTOR !" Pagpatuloy ko at dun ko lang naalala kung sino ang tumawag

"*chuckle* I'm glad you remember me brat!" He's my instructor, my second father and the one who made me who I am today

"ehem why did you call me for? " I coldly said but there's a longing on it

"Oh! Come here in Lattimore Cafe and I'll tell you and also the headquarters called you so after that come in here" at pagkatapos nun binaba agad ang tawag kaya bumuntong hininga na lang ako at tumayo hinanap ang susi ng Lamborghini ko

END OF FLASHBACK

Nakita ko na ang sign ng Cafe kaya pinark ko ang kotse ko sa gilid ng cafe pagkatapos ko pinark, pumasok ako sa loob at hinanap ang taong dapat makita nang aking mga mata

Halos mga turista naman ang nandito sabagay france cafe kasi ito kaya sikat sa lugar na ito kaya di na ako magulat na hindi halos mga pilipino nandito. Presyo nang kape dito mahal nasa 500 pesos Hershey lat'te mo're caff'eine lang ata ang mura. Kape lang yan.

Bago ako isa isahing hanapin ang tao hahanapin ko may waiter lumapit sa akin

"Bonj'our, are you mademoiselle Winter Mint?" tanong niya at accent niya ay french

" mo'ie, It was me." I said with french accent

He nod and said " Monsio'ur waited for you, here for an hour, please follow me madame" tinanguan ko lang siya at sumunod sa kanya pumunta kami sa Pinto na kulay itim pero maganda ang disenyo nito at may nakalagay na Manager Only at binuksan niya ito nilahad niya ang kamay parang sinasabi niyang pumasok na ako kaya, pumasok ako at nasa labas lamang siya at inaannpunce ang pagdating ko "Monsio'ur! Madame Winter already arrived." at sinarado ang pinto at umupo na rin ako.

Naghintay lang ako dito nang ilang minuto habang ginala ang aking mga mata. At maya maya na lang narinig kong parang may bumukas hinanap nang mata ko at dun ko napansin bumukas ang salamin at gumilid ang maliit na lamesa

"Hohoho Winter Long time no see! How are you my students?" rinig kong tawa mula dun at inikot ko lang ang mga mata ko

"Still breathing" I sarcastically said to the man in late 30's wearin white shirt and black pants but he's still looks young. Matthee Nicolie Odchigue 38 year's old. From UK(United kingdom). He's wife already died from car accident and he only has one son who's still missing from car accident until know that, he believed someone kidnapped his son was had power kaya hindi ma trace ito hanggang ngayon

"Oh you become beautiful.. ~" this man!! Palabiro at he really like my father. And it was so sad that he's son was still not known for 16 years that long he lost his son. Like mine..

"Of course and I'm always beautiful ~" I confidently said that made him chuckled

"So boast to yourself. Huh?" he said at binuksan ang drawer habang may hinanap

"So what's business that you made me come in here?" sabi ko at nilagay ang paa sa mesa na nasa harap ng upuan ko. My feet so sore, I'll go in salon after this ~

"hmm here! This.. I want you to read this.." kukunin ko na sana ang folder na pinaimbestiga ko sa kanya pero binawi niya kaya nahinto sa hangin ang kamay ko

TANGINA!

Di ko naiwasan magmura sa isip nang pinaglaruan naman ako nang tandang ito.

"But first you need to calm and ease your mind when you read this hmm.." nakangisi niyang saad habang makita mo ang tuwa sa kanyang mga mata. Natuwa ata to paglaruin ako psh!

Kaya gaya nang sabi niya ay kinalma ko ang sarili ko at kinuha ang ang envelop na naglalaman ng PINAKA-IMPORTANTENG IMPORMASYON. Binasa ko ang nasa loob nito at bawat letra hindi ko maiwasan magalit sa aking nalalaman.

I Knew It!

Kaya pala.. Kaya pala parang may kakaiba sa kanya at hindi niya masyado alam ang pamamalakad sa pamilya namin. Di ko maiwasan mandilim ang aking itsura alam kong nagpalabas na ako ng masamang awra ngayon pero mabiti na lang pinakalama ako kanina kung hindi baka sasabog na ako sa galit sa aking nalalaman. Isa lang ang nasa isip ko.

IMPOSTOR!!

Mapait akong tumawa nang may nabasa naman ako na ikainteres ko. Hmm..

"So.. How was it?Surprised? " nakalimutan ko may kasama pa pala ako dito. Nilingon ko ang instructor ko at nakita ko bumuga siya ng usok ng sigarilyo habang nakapatong ang kanyang paa sa mesa at may ngiti na ikaiinis ko sa kanyang labi

"Nah. I already knew it. I already suspected her. The way she act, her personality, and hobbies are change since that shooting accident" malamig kong saad at niligay ang envelop sa bag ko at tumayo lumapit sa pintuan pero bago ako lumabas tinanong ko muna siya sa isang bagay na hanggang ngayon hindi malaman ng ilang tauhan o investigator ang kasong ito.

"Some news about your son?"  tanong ko habang nasa labas lang ang paningin ko, sa mga customer na masayang kumakain ng cake at uminom ng mamahaling kape. Malaman mo galing sa mamayaman na estado na pamilya ang mga customer dito, yung iba pumunta dito para sa business at yung iba may katagpuan na kaibigan o minamahal.

"Still.. None" sagot niya at mapansin ko sa gilid ng aking mata ang mapait niyang ngiti habang bumuga ng usok ng sigarilyo. Sino ba hindi malungkot? Ang anak nilang lalaki ang siyang naiwang magandang memorya para sa kanilang mag asawa pero kinuha rin. Mapaglarong tadhana.

Sinirado ko na ang pinto at lumabas sa Cafe.Pumunta na ako sa sasakyan ko kung saan naka park pero bago ako makapasok sa loob nahagip ng aking mga mata ang isang tao na hindi ko gusto makita sa buong buhay ko

UNEDITED ®
Veniscez All rights reserved  ©