Creations of an Imaginative Mind

02 | Behind My Silence

Life is hard to define, but for me it's meaningful. That perspective changed, when turn of events happened.

Narinig ko ang napakalakas na tunog, hindi kalayuan mula sa akin. Nilibot ko ang aking paningin sa paligid, upang hanapin kung saan ito nagmula. Ngunit hindi ko pa nalalalaman ang nangyari, binalot na ng purong itim ang aking paningin. Naramdaman ko ang pagbagsak ko sa lupa.

"Kuya!" Napabangon ako nang wala sa oras. Napahawak ako sa aking ulo, dahil kumikirot na naman ito sa sakit. I'm having a nightmare again.

My head hurts as I keep on remembering what happened that night. It's bothering me every single day. It crosses my mind every time.

Dahan-dahan akong bumangon at napadaing nang maramdaman ang sakit ng aking ulo. Huminga ako nang malalim at lumabas ng aking kuwarto.

Bumungad sa akin sila mommy na may kasamang private investigators. Nothing new. Halos dito na nga sila tumira.

"Mom can I ea--"

Hindi ko naituloy ang aking sasabihin nang bigla niya akong pinigilan.

"Kasper, stop. I'm talking with the investigators."

"Ple--"

"Stop."

I just heaved a sigh and nodded.

I lost my appetite, kaya pinili ko na lamang na bumalik sa aking kuwarto. Pumunta ako sa isang sulok at iniyak lahat ng mga emosyon na hindi ko mailabas.

It's been years since we lost my kuya. And up to now, the investigators are still investigating what happened. They don't have any clue.

I lost my savior. When I lost him, I lost my voice too. Mom and Dad never listened to me, and kuya always tell them what I wanted to say. Pero ngayon, wala na siya.

I lost my voice, and it's replaced with voices running in my head.

"Your life is meaningless"

"End your pain"

"You are worthless"

I covered my ears and shook my head as I hear those, once again. I run as far as I could to tell my mom. I can't take it anymore.

"Mom!" I shouted as I see her walking to the main door.

"Kasper, we will talk later."

I was about to stop her, but it's too late. I already heard the engine of the car, a sign that she already left.

Pumunta ako sa garden at isinigaw lahat ng frustration na aking nararamdaman. Wala na akong pakialam kung i-report ako sa ginagawa ko.

Ilang minuto akong nanatili na gano'n. Umupo ako sa damuhan at nahagip ng aking mata ang isang bagay na nasa dulo ng hardin. Pinulot ko ito at agad ding nabitawan dahil sa panginginig.

Isang kutsilyong nangangalawang.

Sumakit na naman ang aking ulo. The next thing I knew, I already passed out.

Isang puting dingding ang sumalubong sa akin. Nasilaw ako sa ilaw na nakatapat sa akin. Bumaling ako sa aking gilid at nakita ang pinsan ko na natutulog sa aking tabi. Napansin ko rin ang dextrose na nakakabit. That's the time I knew that I'm in a hospital.

Tinapik ko ang kaniyang mga braso. Nanlaki ang mga mata nito nang makita ako.

"I'm glad you're awake!" She exclaimed.

"Nasaan ako?" I can't help but to ask.

"You don't know here? Dito ka laging nagpapatingin kapag may sakit ka. Tiyaka dito ka dinala noong bata ka pa. Si daddy pa ang nagdala sa'yo dito 'di ba? " Sagot niya sa aking tanong. May bahid ng pagtataka sa bahid ng pananalita niya, na para bang hindi siya makapaniwala sa aking tanong.

Nilibot kong muli ang aking paningin. I don't really know this place.

"And by the way, Happy Birthday!"

Another confusion hit me.

"What's the date today?"

"August 21."

Napakunot ako ng noo. I think she forgot about my real birthday.

"August 12 is my birthday, Angela." I chuckled.

Days passed by, mas lalo akong nagiging makakalimutin. I forgot many things. I almost forgot my name. But there's this one memory that I can't forget.

The doctor said that my head is damaged. Well in fact, alam ko 'yun. Matagal ko ng alam. Unfortunately, my parents don't know about that.

"Kasper, nahanap na raw nila ang nakapatay sa kuya mo," saad ni Angela na nakapagpatigil sa akin.

"What? Who?"

"One of our neighbors. Ligaw na bala daw ang naging sanhi, pero hindi ako naniniwala sa parte na 'yon. Maaaring siya nga, pero hindi ligaw na bala ang dahilan." Pagpapatuloy niya.

"Paano mo nasabi?"

"Walang proof na bala ang sanhi ng pagkamatay niya."

Tumango-tango ako. I can't believe it. It's so sudden.

Kinabukasan, na-discharge ako. Nagkataon na may hearing ang kaso. Pinapaiwan ako nila mommy, ngunit um-apela ako. Wala na akong pakialam kung mabinat ako.

Nakarating kami sa hall. Umupo ako sa designated na upuan namin at napatingin sa alleged suspect. Tulala lang siya at mukhang kagagaling lang sa pag-iyak. Napalingon ito sa akin, kaya agad akong nag-iwas ng tingin.

Nagsimula na ang pagsasalita ng judge. Napapikit ako at tila nawawala sa sarili.

Lakas-loob akong tumayo.

"Stop!"

Natigil sa pagsasalita ang judge at napatingin lahat ng tao sa akin.

"He didn't kill kuya," saad ko. Hindi ko napigilan ang mga takas na luha na dumaloy sa aking mga pisngi.

"Kasper! What are you talking about?!" Napalingon ako kay mommy. I showed a sad smile.

"I was the one who killed my own brother."

Naglalaro kami sa garden noon. A sharp thing caught my attention. I picked it up and played with it. I accidentally stabbed my brother. I was so afraid that I chose to hide the knife. And I was about to help him, but I heard a loud noise.

Ako pala 'yung tinamaan ng ligaw na bala sa ulo. Tito ko lang ang may alam, dahil siya ang nagdala sa amin sa hospital. He got a heart attack and died, but he told me what happened to me before that. He also told me to tell my parents, dahil hindi na niya 'yon magagawa. Pero hindi nila ako pinapakinggan.

"Cause all along, the one that you're looking for was behind my silence..."

"And that's my unheard voice."

-------- END --------
kazumeh_2020