Chapter 30

15 1 0
                                    

Chapter 30

Tulala ako habang pinagmamasdan ang nangyayari. I sucked out of breath when I heard Venice scream in pain. Nagkagulo silang lahat habang naestatwa lang ako sa kinatatayuan ko. Papa cursed out loud while Van run into his sister. 

Van scooped Ven in his arm while Venice is crying in pain. Mablis ang pangyayari na ang sunod ko na lamang na nakita ay ang pag-alis nilang tatlo.


"Yung baby. Kuya yung baby ko." iyak ni Venice. 


"I'm sorry." bulong ni Papa bago siya sumunod kina Venice. 



Parang saka lang ako natauhan sa kung ano talaga ang nangyayari noong naiwan akong mag-isa sa loob ng kwarro ni Venice. The place was so quiet right after they left that it made me feel eerie. Luminga ako sa paligid at natagpuan ko ang mantsa ng dugo sa kama ni Venice pati na rin sa sahig.



Napaupo ako sa panghihina. May tumakas na hikbi sa aking labi ng mapagtanto ang nangyari.


Venice... the baby... blood.


Shit!


I ran out of the house and saw the car leaving. Napaupo ako sa sementadong sahig habang nakatanaw sa kanila. And right there, I knew that shit really happened.


I managed to compose myself. I don't know what to do. I am in a state of shock right after I saw Venice bleeding. I tried to wiped away my tears and catch some breath. When I'm done doing things that calmed me down, I went home and get our car's key to drive in the hospital.



Nanginginig ang labi ko habang nagtatanong sa nurse kung may dinalang babe roon kani-kanina lang. The nurse guided me in the emergency room and then I found Van and Papa. Napasinghap na lang ako ng naabutan ko si Van na kinukwelyuhan si Papa. Some nurses are stopping them but they didn't stop what they're doing.


"Kapag may nangyaring masama sa kapatid ko, hinding hindi kita mapapatawad." Van said in a cold tone.


Parang nawasak ang puso ko ng marinig ko ang sinabi nya. One strong punch from Van and I ran into them.


"Van.." nanginginig na tawag ko. Umigting ang panga ni Van at hindi nya man lang ako tiningnan nang umalis sya.



Humugot ako ng malalim na buntong hininga bago ko nilingon si Papa. He looked like a mess. Hindi ko alam kung maaawa ba ako sa kanya o magagalit sa gulong dinulot nya. Pero lahat yun nabalewala nung hinigit niya ako para sa isang yakap.


"I'm sorry Andy. I'm so sorry." he said and his voice started shaking. Parang kinukurot ang puso ko habang naririnig ko siyang tahimik na humihikbi sa balikat ko. I closed my eyes tightly and patted his back while we cry together.


---


"What happened?" I asked him while we're outside of Venice room. Kanina lang ay tinransfer na sya sa normal na kwarto. 



I don't know her situation yet. Hindi pa lumalabas si Van sa kwarto ni Ven mula kanina at hindi kami nangahas na pumasok pa ni Papa.


Papa shifted on his seat and he looked at me after spacing out. I've been dying to know what hapenned between them. Hindi ko alam kung ano ang dahilan para umabot sa puntong duduguin si Venice.


My heart hurt remembering the blood I saw. A fear overpower my heart. A fear of losing the baby. My little sister or brother. 


Yumuko si Papa at hindi nya ako sinagot. I patiently waited for his answer though. At some point, I want him to defend himself. That he cannot do something to hurt Venice or the baby. And each passing time that he grew in silence, I cannot help but be frustrated at him.



To Fall ApartWhere stories live. Discover now