Oh My King! | KaiSoo

Oh My King! | 4. Bölüm

Jongin eline fırçasını alarak, paletine bir ressam edasıyla resim yapmaya koyuldu. Bir anlığına geçmişi dank etti aklına. Fırçası ile geçmişi gözünde canlandırarak paletinde bir anne ile onu gözyaşları içerisinde bir çocuk darbesi çizdi. Çizdi ve gözyaşları sel oldu. Bir anlığına geçmişten kurtulurcasına kendine gelerek silkelendi. Kağıdı parçalara ayırdı, kibriti çıkararak yaktı ve sonunda kül oluşunu sağladı. Geçmişi hatırlamak acı verirdi ona. İnsan bazen geçmişi sayesinde güç alarak yeniden yürümeye başlayan bir çocuk gibi ayağa kalkmayı sağlasa da, bazen yere sendeletmesini de bilirdi geçmiş...

Jongdae birkaç gündür kralının odasına girmiyordu. Kırgındı, küsmüştü elinden oyuncağı alınan bir çocuk misali.

Odanın önünden geçerken gözüne ilişen bir duman görüverdi. Korkarak içeri daldı. Karşısında ağlayan bir Jongin görmüştü. Yıllardır ağlamayan ve şimdi ağlamaktan gözleri kızaran bir Jongin.

Jongdae ona bir şey olmamasını sağlayarak odadan çıkardı ve hizmetçilere odanın temizlenmesi konusunda emir verdi. Tükenmiş, yılmış bir Jongin'i zorda olsa taşıyarak odasına götürdü ve sakince yatağına oturmasını sağladı. Jongin gözlerini halıya dikmiş kırpmadan bakıyordu. Jongdae ise ona. Jongin sanki babasından azar işiten çocuk gibi, halı desenini seyreden biri haline büründü. Ve en sonunda ağzını açıp konuşmaya başladı.

"Özür dilerim."

"Ne için kralım?"

"Deme öyle lütfen. Ben sadece yorgundum o an. Mutsuzdum."

"Sorun değil. Sen hep öylesin zaten. Alıştım beni yerden yere vurmana. Her neyse uyuyun ve dinlenin kralım."

"Sen nerede uyuyacaksın?"

"Yerde uyurum daha sonra."

"Hayır. Yanıma gel. Sarılarak uyuyalım çocukken yaptığımız gibi."

''Lütfen kralım siz rahatınıza bakın ve benimde eğitmem gereken askerler var. Size iyi dinlenmeler."

Jongdae kapıyı çarparak çıktı. Alıngan biriydi o. Kırılgandı. Kolay kolay affeden türden biri değildi.

Jongin salakça davranmıştı ve hakkettiğini bulmuştu. Gözlerini kapattı ve yeni bir güne daha güçlü, yine zalim olan bir kral olarak uyanmak için.

İşte böyle olmak acı vermiyordu ona. İnsanlara ne kadar acırsan, onlara ne kadar şefkat gösterirsen cıvıtıyorlardı ve değerin beş para etmez oluyordu. Ne kadar güçlü olursan, ne kadar değer vermezsen o kadar muhtaç olurlardı, değer verirlerdi diye düşünürdü Jongin. Ve aslında doğru da düşünürdü. Sadece dozunu kaçırmamak şartıyla.

----

Kyungsoo pazarda bütün bilekliklerini sattığı şanslı günlerinden birindeydi. Evine gitmek için Minseok ile yola koyuldu. Aklına kralın gelmesiyle yine çenesi açılmaya koyuldu.

"Minseok?"

"Ne?''

"Bana baksana gerizekalı herif!"

"Ne var lan?! Ne bağırıyorsun dalmışım mal herif."

"Tamam be. Şey dicektim, şey..."

"Söyle hadi kızmayacağım. Ben senin gibi tatlı mı tatlı arkadaşıma kızar mıyım?''

 Minseok alay edercesine yanağını okşadıktan sonra, şakasına tokat savurdu bir anda.

"Yah! Gebertirim seni burada hayvan herif."

"Tamam be özür dilerim, söyle hadi."

"Şey, sen şimdi kralı gördün ya hani, nasıl bir şeydi?"

"İki bacak ve iki kolları olan insandı diyeceğim ama, bizim gibi mükemmel insanlara yazık. Hayvan desem onlara da yazık olacak. Uzaylı arap bir şeydi."

"Düzgün cevap ver ahmak kafa. Senden iyi uzaylı mı var dünya da?"

"Terbiyesiz. Birde arkadaşım olacaksın."

"Yah! Kes! Adam gibi cevap ver. Nasıldı yüzü, boyu? Yakışıklı mıydı?"

''Arap bir şeydi. Hadi esmer diyelim. Tamam o da olmadı bronz tenli diyelim. Senden uzun olduğu kesin. Minicik bir burnu vardı. Öyle işte. Alt kısımlarını da söyleme mi ister misin?"

Minseok'un yine Kyungsoo ile kafa bulduğu anlardan biriydi.

"Terbiyesizleşme! Her neyse teşekkürler. Biran önce bende görmek istiyorum kralımı." diyerek kalpli dudaklarıyla en içten gülümsemesini yüzüne yerleştirdi.

"Ne yapacaksın, tipine göreyse evlenme teklifi mi edeceksin ya da o mu sana edecek?"

Minseok yine dalga geçiyordu ve Kyungsoo cevap vermeden eve doğru yola yürümeye başladı.                

İçindeki sesler ise 'Bir gün neden olmasın?' diyordu...