Ik lag op mijn bed en staarde naar het plafond. Ik kon niet meer slapen. Ik was om 12 uur naar bed gegaan en had vier korte uurtjes geslapen, daarna was ik niet meer in slaap gevallen. Ik had te veel spanning voor de wedstrijd die ik moest vechten. Ik hoefde pas over twee uur op te staan om me klaar te gaan maken. Ik probeerde daarom nog wat te slapen, maar dat lukte echt niet meer. Ik lag nog een uur rusteloos in mijn bed en toen besloot ik op te staan. Het had toch geen zin om nog langer in bed te blijven liggen.
Ik deed mijn korte MMA-broekje aan, met daarover een joggingbroek. Ik zocht mijn lievelingssportbeha, meestal was ik niet zo bijgelovig, maar als ik een wedstrijd moest vechten wou ik altijd mijn lievelingssportbeha aan. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik dan altijd meer geluk had. In het begin kon hem niet vinden, dus ik liep stilletjes over de gang naar de waskamer. Daar kon ik hem ook niet vinden. Ik liep weer terug naar mijn kamer en bedacht me dat ik gister in mijn lievelingsportbeha had getraind, dus hij zou nog wel eens in mijn tas kunnen zitten. Ik pakte mijn tas en daar zat mijn lievelingssportbeha inderdaad in. Ik trok hem aan en deed er nog een hoodie overheen. Ik poetste snel mijn tanden, pakte mijn tas en liep naar beneden. Mijn ouders sliepen nog, dat verbaasde me niet het was 5 uur in de ochtend.
Ik at snel een boterham en keek op mijn telefoon. Ik had een paar meldingen. Twee van apps die me niet interesseerde, dus die swipde ik weg. Drie van WhatsApp. Ik klikte erop. Ik had een appje van mijn beste vriendin die vroeg hoe laat de wedstrijd ook alweer zou beginnen. Ik stuurde snel een appje terug en keek daarna naar de rest van de appjes die ik had gekregen. Een van mijn trainer en de ander van een onbekend nummer. Eerst opende ik het appje van mijn trainer. Hij wou er gewoon zeker van zijn dat ik op tijd zou zijn. Ik reageerde niet, hij wist dat ik het irritant vond als hij dat aan me vroeg. Ik was altijd minstens een uur te vroeg bij mijn wedstrijden. Daarna opende ik het appje van het onbekende nummer en las het. 'Ik weet het.' Ik fronste en stuurde een vraagteken terug. Binnen een seconden had ik een appje terug. 'Ik weet alles, kom naar het steegje achter de winkelstraat.' De persoon ging meteen weer offline. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had geen flauw idee waar deze persoon het over had en ik wist al helemaal niet wie het was. 'Wie ben jij?' Maar ik kreeg geen antwoord meer. Ik dacht na. Ik zou sowieso niet gaan, dat zou dom zijn. Toch vroeg ik me af welk steegje de persoon zou bedoelen. We hadden meerdere winkelstraten hier. Hoe langer ik nadacht hoe nieuwsgieriger ik werd naar wat deze persoon precies wou. Opeens wist ik het, er was maar een winkelstraat met een duidelijk steegje erachter. Ik keek op de klok en zag dat het half zes was. Even twijfelde ik, maar ik besloot toch te gaan. Ik wist dat het dom was, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn gezonde verstand. Ik appte mijn ouders dat ik voor de wedstrijd nog even zou gaan hardlopen, dat deed ik wel eens vaker dus dat zou geen argwaan wekken. Ik trok mijn hardloopschoenen aan en ging naar buiten.
Ik was binnen minder dan tien minuten bij het steegje. Het was rond kwart voor zes dus het was nog donker en er waren geen straatlantaarns, waardoor ik niet goed kon zien of er iemand in het steegje was. Ik liep langzaam het steegje in en gebruikte de zaklamp van mijn telefoon voor wat licht. Ik zag helemaal niemand. Nadat ik ongeveer een minuut had gelopen liep het steegje dood. Ik zuchtte. Het was vast een of andere stomme grap geweest. Ik wou me omdraaien om terug te lopen, maar net toen ik me omgedraaid had voelde ik een felle scheut van pijn door mijn linkerzij schieten. Ik greep ernaar toe en er stroomde bloed over mijn handen. Ik vloekte en draaide me om. Ik keek recht in de ogen van een jongen. "Rustig maar, het is alleen een sneetje." Ik keek naar mijn zij. Er zat een scheur in mijn hoodie en ik zag daardoorheen, dat er inderdaad een snee in mijn zij zat. "Dan nog, wat is er mis met jou? Waarom deed je dat?" Hij grijnsde en ik keek hem vol ongeloof en boosheid aan. "Zodat je straks die wedstrijd van je niet meer kan vechten." Ik lachte schamper. "Je denkt dat een klein sneetje me tegen gaat houden." Ik probeerde me groot te houden. De snee deed aardig pijn, maar dat mocht die stomme jongen niet door hebben. Ik wou me omdraaien en alsnog weglopen, maar hij reageerde sneller dan dat ik me had omgedraaid. "Nee, dat ene sneetje niet, maar als je er iets meer hebt denk ik het wel." Hij haalde uit met het mes, maar ik zorgde ervoor dat hij me niet raakte en gaf hem een rechtse hoek op zijn kaak. Hij schudde zijn hoofd en spuugde wat bloed uit. "Wat tegenstand had ik wel verwacht, daarom heb ik wat vrienden meegenomen. Kom maar jongens" Achter hem ging een deur open en er kwamen twee jongens uitgelopen.
Ik schatte mijn kansen in. Wegrennen zou niet werken, met deze snee in mijn zij zouden ze me zo inhalen en vechten zou op dit moment ook niet gaan. "Wat wil je van me? En ben jij diegene die me heeft geappt?" De jongen grijnsde. "Ja, ik had je geappt ja en wat ik wil is makkelijk. Ga niet naar je wedstrijd toe." Ik keek van de jongens achter hem naar hem. "Wat is je naam?" Ik moest mezelf tijd zien te winnen, zodat ik een plan kon bedenken om hier weg te komen. Hij keek me verbaasd aan. "Waarom zou je dat willen weten?" Ik keek hem boos aan. "Ik vroeg, wat is je naam?"
"Dat gaat je niks aan." Ik had mijn telefoon nog in mijn hand en bedacht dat als ik een foto maakte en zou dreigen dat ik die naar iemand zou sturen dat hij het misschien dan wel zou vertellen. Ik opende stiekem mijn camera en maakte een foto. "Nee, dat doet het inderdaad niet, maar ik heb net een foto van je gemaakt, dus je gaat me nu je naam vertellen of ik stuur die foto door naar de iemand die ik ken, die bij de politie werkt." Hij keek even achterom, naar de andere twee jongens. "Hoe weet ik zeker dat je hem daarna niet alsnog doorstuurt?"
"Dat weet je niet, dus je zou me maar gewoon moeten vertrouwen." Hij rolde met zijn ogen. "Mijn naam is Porter en verwijder die foto nu." Hij zei het met duidelijke tegenzin. "Oké, Porter. Dit is wat er gaat gebeuren. Je geeft me dat mes, zegt tegen die jongens dat ze weg moeten gaan en we praten hier nooit meer over. Anders verstuur ik die foto alsnog naar de politie." Porter lachte schamper. "Dat is niet hoe het gaat gebeuren. Je mag dan mijn naam en die foto hebben, maar daar heb je niet veel aan. Het is donker hier dus het zal wel een niet al te duidelijke foto zijn en je dacht toch niet dat ik je mijn echte naam had gegeven. Maar genoeg gepraat voor nu. Als je niet uit jezelf wilt mee werken doen we het op mijn manier." Voordat ik daarop kon reageren haalde hij weer uit met zijn mes. Ik ving zijn arm op gaf hem een elleboog in zijn gezicht en gooide hem met een beenworp op de grond. Ik voelde een steek in mijn linkerzij, waar ik gesneden was, maar ik negeerde het. Ik hield zijn hand, waar het mes in zat, vast met een arm klem en wrikte het mes uit zijn hand. Mijn telefoon was ergens onder het gevecht op de grond gevallen, maar ik liet hem liggen. "Ik weet niet waarom je wilt dat ik niet naar de wedstrijd ga, maar ik ga wel en nu laten jullie me gaan."
"Dyme, Vasco, sta daar niet zo help me." Ik keek hun richting op. "Stop! Ik zal daar blijven als ik jullie was." Ik zette het mes dat ik had afgepakt op de keel van Porter. "Ze gaat me toch niet vermoorden doe iets idioten." Snel verplaatste ik het mes naar zijn been. "Nee, dat klopt ik ga je niet vermoorden, maar snijden is iets anders." Ik keek naar Porter en ik zag ongeloof in zijn ogen. Ik zou hem nooit snijden, maar hij hoefde alleen maar te geloven dat ik dat wel zou doen en dan was ik veilig. "Je laat me geen keus. Vasco gebruik het ding maar." Ik keek naar Vasco en zag hem twijfelen. Ik vroeg me af wat het ding was. "Schiet op sukkel. We hebben niet de hele dag de tijd." Ik keek weer naar Vasco en schrok me rot. Hij had een handgeweer vast en ik keek recht in de loop. "Leg dat mes neer en ga van hem af." Vasco's stem klonk een beetje bang, maar ik wist dat hij echt zou schieten als ik niet deed wat hij zei. Ik gooide het mes ver van ons vandaan. Ik hoorde dat ik het ergens tegen aan had gegooid, maar ik kon door het donker niet zien waartegen aan. "Stom wijf ik zei dat je hem neer moest leggen niet weggooien. Ga van Porter af en haal dat mes op." Voordat ik iets kon zeggen hoorde ik een laag gegrom. Ik keek achterom en zag dat er een zwerfhond uit het donker kwam. Het was een Duitse herder en hij gromde boos naar Vasco. Ik zag hem snel angstig naar de zwerfhond kijken.
Ik stond snel op. Hij keek weer naar mij. "Ga dat mes halen." Hij klonk niet meer zo zelfverzekerd als hij eerder had geklonken. Porter stond onderhand ook weer en pakte het handgeweer van Vasco over. Vasco stapte dankbaar weer terug naar Dyme. De zwerfhond was nog steeds aan het grommen, maar keek niet meer naar Vasco maar naar Porter. Porter liep een stukje richting de zwerfhond. "Ach ga weg rot beest. We hebben niks voor je." Voordat Porter nog iets kon zeggen of doen sprong de hond naar voren en beet hem in zijn been. Porter vloekte, trapte het beest en de zwerfhond liet weer los. Porter liep snel achteruit en richtte, in plaats van op mij, het handgeweer op de zwerfhond. De zwerfhond bleek door te hebben dat de handgeweer gevaarlijk was, want hij viel niet aan, maar bleef wel boos naar Porter grommen. Ik liep geruisloos op Porter af totdat ik net dichtbij genoeg was om aan te vallen. Porter had geen aandacht geschonken aan mij, nadat de zwerfhond hem had aangevallen. Dyme probeerde Porter nog voor me te waarschuwen, maar hij was te laat. Ik trapte hard tegen zijn hand, waardoor het handgeweer op de grond viel. Toen het handgeweer de grond raakte ging hij met een oorverdovende knal af. De zwerfhond begon te janken. Ik besteedde er geen aandacht aan, want ik dacht dat de zwerfhond gewoon was geschrokken van de knal. Dyme en Vasco rende nadat het geweer af was gegaan weg. Porter probeerde ook weg te rennen, maar ik hield hem tegen. "Jij gaat nergens heen." Ik gaf hem weer een rechtse hoek op zijn kaak, gevolgd door een rechte stoot op zijn neus en een lever stoot. Hij klapte dubbel en ik gaf hem als laatste nog een knietje waardoor hij flauwviel. De hele tijd voelde ik pijnlijke steken in mijn linkerzij, maar ik kon er geen aandacht aan besteden. Er waren op dit moment belangrijkere dingen. Pas nadat Porter bewusteloos op de grond lag, merkte ik dat de zwerfhond de hele tijd was blijven janken. Ik keek in de richting van de hond en zag dat hij was geraakt door de kogel in zijn poot. Ik liep er snel naartoe en knielde bij de zwerfhond. Ik pakte snel mijn telefoon van de grond en probeerde 112 te bellen. Ik voelde de adrenaline nog steeds door mijn hele lichaam stromen en mijn handen trilde, waardoor het lastig was om het nummer in te tikken. Ik keek steeds naar Porter om te zien of hij niet weer bij zou komen. Na een paar pogingen lukte het me eindelijk om het nummer goed in te tikken. Er nam een vrouw op, die vroeg wat er was. Het hele verhaal kwam er als een waterval uit. De vrouw aan de andere kant van de lijn zei dat ik rustig moest blijven en dat er hulp onderweg was. De hond had zijn kop op mijn schoot gelegd en ik streelde hem zachtjes. De vrouw bleef aan de lijn totdat de politie er was en hing toen op. Er kwam een politieagente naar me toegelopen. Ze legde me uit dat ik nog even hier moest blijven en wat vragen moest beantwoorden, daarna moest ik mee naar het politiebureau om mijn verhaal daar nog een keer te doen. Ik keek haar aan. Ik had me de hele tijd grootgehouden, maar toen ik haar aan keek en een medelevende blik in haar ogen zag hield ik het niet meer vol. Ik begon te huilen. De politieagente knielde naast me en gaf me een knuffel. Zo wachtte ze totdat mijn ouders waren gearriveerd. Ik kon me niet meer herinneren dat ik ze had gebeld of dat iemand anders dat had gedaan, maar ik was heel opgelucht dat ze er waren.
Commentaar van buitenspel
Tips: Wowww dat was serieus spannend! Echt heel mooi geschreven!
Tips: het is een enorme lap tekst. Als je tussendoor een paar keer op enter slaat is het wat rustiger voor de lezer. Ook is het makkelijker om te lezen als je nadat iemand iets zegt een regel naar beneden gaat (ik heb dit eerder gezegd geloof ik... Ik weet niet meer tegen wie)
Verder heb ik geen tips!
Cijfers:
Spelling en interpunctie: -
Opdracht: 10/10
Verhaallijn: 8/10
Realistisch-heid: 7/10
Woordkeuze: 7.5/10
Diepgang: 8/10
Totaal: 8.1/10
Commentaar van mij:
Tops: Wow, als lezer wordt je er echt ingezogen. Het is een prachtig verhaal!
Tips: Omdat het zo'n lap tekst is, is het beter als je alinea's gebruikt. Dat zorgt voor rust.
Cijfers:
Spelling en interpunctie -
Opdracht: 10/10
Verhaallijn: 9/10
Realistisch-heid: 8/10
Woordkeuze: 7.7/10
Diepgang: 9/10
Totaal: 8.7/10
Gemiddeld: 8.4/10
JE LEEST
Schrijfwedstrijd 2021 - gestopt
Short StorySchrijfwedstrijd door @buitenspel en mij (@5SOSboeken)
