"Mr. CEO meet Ms. Suffer" (On-going)

Chapter Five

Ika-limang kabanata.

"Can we date?" Damn! Bakit yun ang sinabi ko? Nahihibang kana ba talaga huh, nythan?! Dammit!

Bigla naman itong napaurong dahil sa ginawa nya parang pakiramdam nya ay sinasapian sya ng katawang taong hindi kanya.

"Ha? Ano yun sir?" Mahahalata mong hindi nya rin inaasahan at gulat- gulat kung bakit umakto ang binatang tila bago sa kaniyang pagkatao, parehong natahimik ang dalwa at pinapakiramdaman ang bawat isa kung sino pa ang babasag sa katahimikan namumutawi sa kanilang dal'wa.

Why do i have to ask that stupid thing? Huh! Nythan? Oh come on. Pangungusap nito sa kaniyang sarili.

Umayos muna ito ng tayo at tsaka napa singhal, "Ahh wala sige thank you for the breakfast… that's… Yeah! that's what I want to say, okay you my go."  Kabado pangpagkakasaad nito sa dalaga na kinakunot naman ng nuo ng dalaga at mahahalatang hindi ito naniwala sa alibay na kaniyang sinabi. Kaya naman ay mas nag bigay kaba sa kaniya, palakas ng palakas anc kabog ng puso nya nakakatakot at parang lalabas ito sa ribcage nya.

"U-hmm W-why?" Kanadong turan pa muli nito, "M-may sasabihin ka?"  nauutal na aniya nya muli sa dalaga.

Is she doubting? Or what? Why she looking at so weird.

"Ehh kase sir pano ho ako makakalabas kung nakaharang ho kayo sa pinto?" Aniya ng dalaga. Napapahiya naman syang napahawak sa kanyang batok ng mapagtanto na nakaharang nga ito sa dinadaanan ng dalaga. Pekeng napangiti ito dahil sa kaniyang inakto at dali-dali naman syang umalis sa harapan ng dalaga upang bigyang daan ito.

"A-ahh! sorry." Pagpapaumahin nito sa dalaga. Nginitian naman sya ng dalaga bago sya lampasan nito, sinundan nya naman ng tingin at nang nasa labas na ito ng pinto ay umuli pang humarap sa kaniya ang dalaga na hindi nya inaasahan. 

"Enjoy your breakfast sir.   Goodmorning again." Nakangiting sabi ng dalaga at nag bow. Is she a korean or japanese? A chinese girl? Why she have to do a bow? Nag tataka man ang binata ay hinayaan nya na lang ito. "Enjoy again sir." Huling sabi nito at sinara ang pinto. Dun lang sya muling nakahinga ng ayos, ngunit ang puso nito at patuloy na nagmumurokoble sa bilis ng tibok ng puso nya.

Why do i have to feel so weird? Hey fuck heart! Why do you have to beat so fast?

Ang puso ang pinaka kumplekadong intindihin ng tao. Pero mas pinapairal nila to kesa sa isip na nag sasabing huwag magpapadala sa bugso ng damdamin, dahil sakit ang kahihinatnan nito. Pero bakit paulit-ulit tayong sumusugal kahit hindi natin alam ang kahihinatnan. Simple lang naman, binigyan tayo ng damdamin upang paganahin, hindi para istuck natin, tama diba? haha.

Puso;
Nythan ang may ayaw sa love hindi ako, Ikaw ang pumipigil sa akin upang iparamdam sayo kung ano talaga ang meaning ng love at kung anong magagawa sayo ng pag-ibig na pilit mung kinamumuhian.

Isip;
Ang puso kapag pinairal, sakit lang makukuha nyan. Masasaktan lang si Nythan, imbis na ikaw lang ang nahihirapan dinadamay mo pa ako 'yung kalokuhan. Mas mabuting sundin moko Nythan, mas pairalin moko hindi kapa masasaktan. Tandaan mo minsan mo ng pinairal ang puso mong mrupok, ending winasak lang ang pagkatao mo. Tama yan kamuhian mo ang Love, love, love pa sakit lang dulot sa tao. Tss! Love is nothing for Nythan, right? 

Tama! dapat hindi ko ito maramdaman, hindi na ako pwedeng mawasak muli. Mas makakabuti sa akin na di ka pairalin. Turan nito sa kaniyang sarili at hinawakan ang dibdib upang bigyan kalma.

Puso;
Ah! basta di nyo ko mapipigilan, ipaparamdam ko muli sayo ang dapat mong maramdaman. Naging masaya ka naman nung ipairal mo ako hindu ba?