Göğüs Kafesi Boşluğu

Bölüm 22 Uçurum Çiçeği

yasir miy, seni kaybettim

Eğer bir gün küllerimi gömdüğüm o uçurumda bir çiçek açarsa koparma onu olur mu? Yaşat, bana inat.

Kalbim sıkışıyordu. Sıkıştıkça parçalanıyordu. Parçalandıkça daha da çok kanıyordu. Kalbim kan kaybından ölmek üzereydi ama benim yara bandım artık yoktu.

Onu sevdiğimi söylediğim için mi kaybetmiştim onu da? Yoksa sarıldığım için tuzla buz mu olmuştu?

Beni başkasına değişmişti. Benim Iraz'ım artık yoktu. Artık onun önceliği bile değildim, belki de hiç olmamıştım.

Nefes alamıyordum, ciğerlerim yanıyordu, boğuluyordum. Gözlerim acıyordu, ağlayamıyordum. Zaman o gidince anlamını yitirmişti. Geçen her saat hiç geçmiyor gibiydi oturduğum duvarın dibinde. İnsanlar gelip geçti önümden ama hiçbiri de umrumda değildi. Ben bu gece sevdiği çocuğun terk ettiği bir kızdan ibarettim.

"Alina!"

Adımı telefuz eden kişiye başımı çevirip baktığımda koşarak bana yaklaşan Arda'yı fark ettim. Yanıma gelip dizlerinin üstüne çöktüğünde "Ne bu halin?" diye sordu endişeyle.

"Iraz, gitti, benden."

Elleriyle yüzümü avuçlayıp "Ne saçmalıyorsun küçük? diye sordu gözlerime bakarken. Aöa ben duygudan yoksun donuk bakışlarımla  karşılık veriyordum. "Kavga ettik," dedim ruhsuz ruhsuz. "Arkasına bakmadan gitti benden. Çöp gibi atıverdi kenara."

Başımı göğsüne bastırıp "Tamam küçük, geçti bak ben burdayım," dedi sakşnleştirmek ister gibi ama ben aksine sakindim. Sadece bedenimi, ruhumu, kalbimi dondurulmuş gibi hissediyordum. Daha doğrusu hissedemiyordum, hiçbir şey.

"Neden burdasın?"

"Iraz bir video attı, etrafı çekmişti. Orda seni gördüm biriyle dans ediyordun," dedi kısık bir sesle. Biliyordum, şimdi ne olacağını biliyordum ve bu nedenle daha sıkı sarıldım Arda'ya, son kez.

"Kiminle?" diye sordum cevabını bilsemde.

"Egemenle," dedi ve saçlarımı okşamaya başladı. Bu hareketiyle gözlerimi kapatıp sadece dokunuşunu hissetmek istedim. "Sana zarar verecek diye korktum. Onun kim olduğunu bilmiyordun, onun Egemen olduğunu bilsen dans etmezdin zaten."

Ona daha da sıkı sarılıp kokusunu doyarcasına içime çektim. Belki de bunu söylemeye bir daha zamanım olmayacaktı. O zaman şimdiydi.

"Seni seviyorum Arda."

Saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu. "Ben seni daha çok seviyorum küçük."

"Ne olursa olsun değişmeyecek değil mi bu?"

"Değişmeyecek."

"Bu gece Egemen'i ilk görüşüm değildi. Geldiğini biliyordum ve onunla isteyerek dans ettim."

Saçımı okşayan eli durdu. Yalan söyleme yakışıklı kıvırcık, değişir.

"Ve sen bana Egemen'in geldiğini söylemedin öyle mi?" diye sordu beni sarmalayan kollarını benden çektiğinde.

"Söylemedim."