•••
Kim sadık kabuslarından kaçabiliyordu ki ben yakamı kurtaracaktım bu korkudan?
Bütün çabam kurtulmak için değil miydi? Tek isteğim beni hayatta tutacak güce sahip olmak değil miydi?
"Bu işte yalnızız Zeynep."
Ben zaten yalnızdım, dedim içimden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•serel - one thing•
•••
Sessizce kapatmak için uğraştığım evin kapısı birden elimden kayarak sessiz mahallede, yeni bir dedikodu var diye bağırarak, yankılandı. Uykusu hala açılmamış zihnim için can sıkan bir gürültüydü.
Sezer, daha önce defalarca gördüğüm arabasının içinde, yolcu tarafının açık camından bana bakıyordu. Saat daha altı bile değildi ve son yarım saattir uyanık olmama rağmen bir araba sesi duymamıştım. Kaçta gelmişti?
Neden geldi Zeynep?
Kendi aklımda dönen saçma nedenler, acınası umutlar ve onu görmezden gelmemin hislerimde yarattığı hayal kırıklığıyla çıktım iki adımlık bahçe kapısını.
"Zeynep!"
Arabanın yanından geçip yürüyecekken, ne yapacağımı benden önce görerek, arkamdan uyaran bir tonla konuştuğunda dişlerimi sıkarak geri döndüm.
"Ne işin var sabahın köründe, burada!?"
Ben tenezzül edip yaklaşmadığım için yolcu tarafına iyice eğilerek, "Bin." diye direttiğinde bu emrivaki karşısında boyun eğemeyecek kadar istemiyordum onu çevremde.
"Binmiyorum. Biri görmeden defol git!" Tekrar yola dönüp yürüyecekken olduğum yerde sıçramam ve yüreğimi ağzıma getiren kornaya abanması bir oldu.
Panikle etrafıma bakarak koşturup, arabaya binerek elini anında direksiyondan iteledim.
"Kafayı mı yedin oğlum sen!? Ne yaptığını sanıyorsun!? Millet zaten laf vermeye yer arıyor! Niye geliyorsun, isteniyorum senden yardım falan anlam..."
Pencerem yukarı kayarken arabanın içinde dönen mekanik bir sesle kapılarını kilitledi.
Gözlerimi kapatıp derin bir nefes vererek dişlerimin arasından konuştum. "Aç şunu! Seninle gelmeyeceğim, kendim giderim!"
Beni dinlemedi ve kafasını cama vura vura karşımıza çıkan ilk duvara toslama fikrini daha cazip hale getirdi, çalışır haldeki arabayı hareket ettirerek.
"Şu saçma triplerini kes! Kimse sana gidemezsin demedi zaten. Kaç saatlik yol, gidene kadar adını bile unutursun!"
Hakkıydı ama ona ne? Anlamıyordum gerçekten ben mi gerizekalıydım?
"Sana ne Sezer..." Ona doğru dönerek oturduğum koltukta hala düzelmemiştim ve kemer ikazı, kafamın içinde uyanmaya başlayan anlamsız fikirlerin degşetiyle ötüp duruyordu.
Bıkkınlıkla omzumu koltuğa yaslayarak yıkıldım.
"Neden bana yardım ediyorsun? Anladık acıdın. Anladık, abin anneme iş buldu. Bak vallahi inandık, ne kadar yardım sever olduğunuza, ama bu yaptığın fazla değil mi?"
