Myra her zaman olduğu gibi yıllardır çalıştığı laboratuvar olan Deatiex'ten eve gelmişti. Ama o gece daha farklıydı. O gece ne güzelce yenilen bir aile yemeği vardı ne de eğlenceli sinema gecesi. O gece zaten karmaşık olan bir günün daha da karmaşık...
Uzun bir aradan sonra yeni bir bölümle karşınızdayım, bölüm şarkısı multimedyada. Bu arada kitap 11k oldu destek veren herkese sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum. Bölüm sonunda görüşmek üzere 🌙
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölge:Disolcave Saat: 02.43
Myra’dan Ruhum zamana mı kilitlenmişti? Ya da daha doğru zaman diye bildiğimiz bu kavram bir zindan mıydı? Kimsenin kilidinin nerede olduğunu bilmediği, anahtarı bulabilmek uğruna kayıplar verdiği. Başımı kaldırdım ve sorduğu soruyu bir kez daha kafamın içinde tekrarladım.
Yutkunmak her seferinde bir öncekine göre daha da güç oluyordu. Konuşmaya çalıştıkça soluğum kesiliyor anlamadığım bu olayların sonucuna ulaşmaya çalışıyordum. “Ben bilmiyorum, bunları-“ konuşmamı yarıda kesen şey evde yankılanan anons sesiydi.
“El’ konuşuyor, Eleanor ve Tyler uyandı ancak Emilia halen daha uyuyor. Tekrar ediyorum Eleanor ve Tyler uyandı, lütfen aşağıya gelin.”
Soru havada kalmış ve hepimizi harekete geçirmişti. John hızlıca bir plan yaptı, her zaman için bir plan dahilinde ilerlemek, doğaçlama ilerlemekten iyidir. Özellikle bu tür durumlarda.
Burası Disolcave’in yöneticisinin eviydi, her şeyden ilk başta onun haberi oluyordu. Ben, John ve Newt aşağıya inecektik diğerleri her yirmi dakikada bir bize durum kontrolü yapacaklardı, üst üste gelen olaylar bir planın içerisinde olduğumuzu anlatıyordu.
İçimdeki karanlık gittikçe artıyordu, yalanlardan oluşmuş bu hayat kasvetin tanımıydı. Aklımdaki düşüncelerle hissettiğim duygular birleşiyor ve üzerimdeki ağırlığı gittikçe arttırıyordu.
Yeniden yeraltına indiğimizde onları en son bıraktığımız yere ilerledim, buraya ilk geldiğimizde korktuğum için farkında olmamıştım.
Ancak ağır bir rutubet kokusu vardı, koridorlarda ilerlerken tavana baktım. Yeşillikler tavanda ilerliyor ve ortada birleşiyordu, tıpkı salgın gibi. Farklı sebepler birleş ve ortada büyük bir salgın oluşmuştu. Camın önüne geçtik, halen daha aynı odadaydılar. Yıllardır temizlenmeyen camın kenarları tozla kapıydı, çatlaklar ufak bir darbede parçalanacak türdendi. İçerideki sesi dışarı aktaran aleti çalıştırdık, ikisinin de yüzünde dehşete düşmüş bir ifade vardı.
İrtibat kolaylığı açısından sedyeleri hafifçe yukarıya bükülmüştü, ikisi de başlarını birbirine çevirmişti. Sonuçta daha birkaç saat öncesine kadar ölüme terkedilmişlerdi, hem de hiç düşünülmeden veya bir kanıt bırakmadan.
“Eleanor ve Tyler, lütfen bir şekilde sorularımıza cevap vermeye çalışın. Size ve buradaki diğer insanlara yardım edebilmemiz için bazı cevaplara ihtiyacımız var. Eğer her ikiniz de konuşamayacak haldeyseniz ne olduğunu yanınızdaki kağıtlara yazın.”
