NOVATURIENT (Amorist Series#1)

Chapter 33

I REMEMBER my Daddy Lo,back then always tells me to be professional.Whenever,it's needed.If you're going to have a talk with your enemy,just be professional don't let your anger control you.

That's the only thing I'm thinking rightnow.Ayoko naman na mukhang tanga sa harapan nya,ayokong ma mukhang unfomfortable.Baka ano pa ang isipin nya.

Kaya sumunod nalang ako sakanya,while walking ay nakasalubong ko si Zancha.Nakita kong nabigla sya pero mabilis din namang ngumisi at nag thumbs up,Kung alam mo lang hindi sya ayos.

Hanggang sa makarating kami sa sasakyan nya ay wala pa ding umiimik saamin,siguro ay wala din namang pag-uusapan.

"Saan ba tayo pupunta?" aniko,nakakabingi ang katahimikan.

He stared at me coldly,like for 5seconds or more.Hindi naman sya nagsalita,ano ba talaga ang trip nito?

"Dinner" anas nya,my eyes widened in disbelief.

Kaya ko namang kumain mag-isa,tsaka dinner? Pwede din naman akong kumain sa bahay namin ah.

"What are you thinking?" tanong nya sakin,bumaling naman agad ako sakanya.

"Bakit mo ba niyayang mag dinner date?" i said fiercely,buti naman at hindi ako nautal.

He loughed a bit,may nasabi ba kong nakakatawa.Hanggang ngayon ay hindi pa din mawala ang ngisi nya.From that cold stare to this happy Maxwell.

"Chill Woman,It's just a dinner.And besides we're going to talk about the project too" he said calmly,bumalik ulit ang coldness na boses nya.

My eyes widened a bit,nakakahiya ka talaga Klaire.Kung ano-ano kasi ang iniisip mo,pumikit ako ng mariin dahil sa kahihiyan na nagawa ko.

"Please,pakibaba ako" i said still closing my eyes,i don't want to open my eyes baka nakatingin sya saakin.

"What? I said we are going to have a dinner" he said,and trying to shut me up.

I sighed,hindi nalang ako nagsalita.Saan ko nalang ba ibaling ang atensyon ko ngayon? Tumingin nalang ako sa bintana.

From here,nakikita ko ang mga building lights,sobrang ganda nya.He opened the window,pero hindi ko na sya nilingon at nagpatuloy sa paglanghap ng sariwang hangin.

Hindi nakatali ang buhok ko kaya sure ako at hindi na ito masusuklay mamaya.Kaya tinalian ko muna sya,naka messy bun sya.

Ang lamig-lamig ng hangin,animoy mas malamig pa sya sa aircon.Hindi ko mapigilang ngumiti dahil sa nararamdaman ko.

Napatingin ako sa daan,wait lang familair saakin ang daang ito.Nakapunta na talaga ako dito,don't tell me papunta ito sa restaurant.

Inobserbahan ko lang talaga hanggang sa maka abot kami sa destinasyon,at tama nga doon sa restaurant na yun.Kung saan kami laging kumakain,we shared the same memories together.

I closed my eyes as i felt the same pain again remembering those years,that we were still happy together.We did great things but ended up taking different paths.

Ayoko sanang umiyak,pero hindi ko talaga mapigilan ang mga luha kong tumulo.Napaka walang hiya naman neto,huwag nalang sana ngayon.

"You okay?" he said coldly,niyuko ko ang ulo ko para hindi nya makita ang ang mukha ko.

Pinahiran ko muna ang luha ko saka ako tumingin sa kanya,i smiled and gave him a thumbs up.

Hindi na sya nag salita pa at naglakad na patungo sa loob ng restaurant,nagpa reserve na pala sya so plinano nya na talaga to kanina palang.