014

823 116 12
                                    

Miel pt2. 

"Olvidar" 

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

"Olvidar" 

Esa palabra, nunca podré ejercerla. No tiene un espacio en mi alma... Pero dime, ¿Cómo puedo olvidar esa noche?, ¿Cómo olvidas... un daño tan fuerte?... 

"Nunca podrás" 

Nunca podré, por que yo los maté... 

-Auron

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

-Auron... ¿Recuerdas algo?- El de cabellos oscuros miraba preocupado a el que se acaba de despertar. 

-Ngh, mmm...- Dolía hablar, claro, había gritado demasiado. 

-No estoy seguro de nada, ya que no puedo entenderte. ¿Quieres sentarte?- Respondió un poco mas relajado, viendo como el otro se comenzaba a levantar para poder sentarse, ayudándole en el proceso. -Llevas 4 semanas en coma,  aunque me parece poco... después de todo lo que pasó...-Le abrazo suave, cuando por fin pudo sentarse.

(Unos días después)[No paso nada relevante mas que recuperación]  

-Ya puedes hablar, ¿no?- Ya no solo estaba el de cabellos oscuros, si no un chico de traje policial. El ultimo habló sentándose a los pies del de la camilla.  Sorprendiendo un poco a este, no quería a nadie cerca de el mas que aquel azabache. Sus ojos daban esa seguridad de sentirse protegido, mientras que el que estaba sentado daba la sensación de calidez... nada mal. 

-... poco...- su voz salió ronca y muy baja. Sentía que se había desgarrado la garganta, su dolor y el de su cabeza era molesto y mas por que los antibióticos y analgésicos le ponían como un drogadicto. Se sentía extraño.  

-¿Puedes recordar lo que pasó...?- Alexby quería saber la verdad de la que hablaba Lolito. Si Lolito tenía razón... No sabía si podría castigarlos, no sabia que harían los dos, los 3 para ser exactos... Lolito y Mangel se habían ido nuevamente, Después de que sufrieron un atentado por parte de aquellos llamados "hermandad oscura" decidieron irse para protegerse. 

Se que lolito se lamententará de haberse ido así sin despedirse de el, de su mano derecha, pero no era y será factible. 

-...poco...- Sus lagrimas bajaron rápidamente, aunque no sabía la razón exacta. ¿Por que lloraba? ¿Qué recordaba su subconsciente que el no?...  Las preguntas le genero mareos, uno mas fuerte que el otro, sintiendo la mano de el chico de ojos bonitos y cabello oscuro tomar su hombro en forma de apoyo y consuelo. Limpio sus mejillas con cuidado, con aquel pañuelo que un enfermero le había dado. 

-¿Puedes decirme lo que recuerdas?- Una torcida sonrisa se formó en su rostro, tenía miedo de lo que diría Auron. No quería escuchar lo que diría pero era su trabajo, no solo como un héroe o un policía, si no también como un amigo, compañero y hermano elegido. Por mas cruda que sea la verdad el la escuchará y se hará cargo de ello. 

-...4...- No podía hablar mas fuerte, necesitaba algo frio en su garganta. Vegetta se percató de eso, dándole su vaso de agua tomando de este, se le dificultaba tomar pero era necesario para su recuperación. Había sido de milagro de que aun pudiera hablar, las pócimas de encantamiento habían jugado un papel muy importante en la recuperación del chico- Personas... 

-4 personas... ¿La hermandad oscura es muy chica, no?- Alexby temió, ¿Lolito tenía razón?. Cayendo en cuenta de lo que había dicho, ¿Auron?... 

-...hermandad...- Auron habló asustado, esas palabras le traían malos sentimientos. Llevo sus manos a sus orejas, no queriendo escuchar, los dos presentes se asustaron, el mas pequeño en edad estaba mas que aterrado, estaba entrando en pánico. Sus lagrimas cayeron, mas rápido que al principio. 

-¡Auron!- Rapidamente, como alma que lleva el diablo los dos se acercaron a él, para tranquilizarlo. -Tranquilo, ellos ya no pueden alcanzarte, ya no pueden hacerte nada, ya nunca podrán tocarte otra vez... estamos aquí para protegerte. Ya nadie te hará daño mientras yo este aquí... -Vegetta comenzó a sollozar, le dolía verlo en ese estado. Su voz cada vez se volvía un hilo, ¿Qué había pagado este chico? 

Se sintió como aquella vez, cuando llego a Karmaland, el haber despertado en ese mismo hospital, en esa misma habitación... cuando ese héroe murió... en sus brazos, ¿Este era el pago?...   

-Te, te juro que les haremos pagar por todo... ellos van a pagar todo el daño que te hicieron...- Alexby también quería llorar, Lolito tenía razón... la hermandad oscura eran ellos... habían traicionado a su honor de Héroes... 

Aunque no querían ya los tres que estaban en su habitación se volvieron un mar de llantos... 

-...ellos... me... mataron...- Fueron las únicas palabras que pudo pronunciar el pequeño ser de miel. 

"Luzu

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

"Luzu... lamento haberte usado... pero era  necesario"

"Lamento haberte matado"

"Pero no me arrepiento"

"Rub... ¿Aun estás..."

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA cortito

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA cortito. Esta muy cortito... 

En el siguiente [¿Final?]

["-Luzu eres culpable... tu condena será, pena de muerte"] 

Es el final del arco de Karmaland, la historia aun continua xd. 

Miel [En edición y modificación]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon