Fragments Of Love (Street Series #4)

Chapter 17

Chapter 17: Hope

Finally after weeks of ignoring each other, we're fine now. But I didn't expect that the situation inside our house will be back to normal or is it normal? Or nasanay na ako sa ganoon kaya ang sunod sunod na ginhawa at kapayapaang namayagpag sa bahay ng ilang buwan ay isang pambihirang pangyayari para sa akin.

But the normal are when my father is drunk and hot headed, my brother's rudeness, and my sister's recklessness. And my mother's wailing...again.

"Tanginang bahay 'to wala na namang ulam!" pagwawala ni Papa isang araw noong natapos na ang inuman nila.

Naghuhugas ako ng plato, tulala. Kanina kasi ay nagkasagutan na si Mama at Papa kaya lumayas si Mama at hindi ko alam kung saan nagpunta. Magsasalita na sana ako pero inunahan na ako ni Ate Risa.

"Wala ka naman binibigay paano magkakaulam?!" giit ni Ate.

"Aba problema ko ba yun?! Ilang buwan akong nagdadala ng masasarap na ulam sa hapag! Nabili ko pa ang mga gusto n'yo kaya baka puwedeng kayo naman ang gumastos?! Mga walang kuwenta!" sigaw ni Papa.

"Tumigil ka nga! Wala naman kaming trabaho kaya anong maibibigay namin?! Bakit hindi si Kuya Ram ang pagbuntungan mo!" sagot ni Ate.

"Huwag mo akong tinataasan ng boses! Anak lang kita!"

"Hoy! Nadadamay na naman ako diyan, Risa?!" sumawsaw pa si Kuya Ram kaya napasinghap ako dahil sa unti unting bigat na nararamdaman.

Umasa ako. At iyon ang masakit. Masyado akong nakampante at nasiyahan na hindi ko inakalang babalik pa pala kami sa dati. Akala ko nagbago na sila. Ngayong wala na ulit pinagkakakitaan ng pera, mainit na naman ang mga ulo nila.

"Bakit hindi ba totoo?! Napakatamad mo! Wala kang silbi! Mag bebente dos ka na pero anong naipon mo?! Ni wala ka ngang napundar at nabigay na regalo kay Mama tuwing birthday niya!" bulyaw ni Ate.

"Ang kapal ng mukha mo ah! Anong tingin mo sa sarili mo? eh puro ka lang naman landi! Kunwari nag-aaral pero lumalandi lang!" my brother said ruthlessly.

My hands tremor kaya nabitawan ko ang baso. Nanginginig na ang panga ko at nagbabadya na ang luha sa gilid ng mata ko pero kahit ganoon na ang nararamdaman ay pinili ko pa ring tapusin ang ginagawa kahit na puro sigawan at sagutan nalang nila ang naririnig.

"Wala kang pakialam! Wala ka namang alam kaya manahimik ka! Wala ka namang kuwentang anak at kapatid!" buwelta ni Ate.

"Gago ka ba?! Anong sa tingin mo sa'yo?! Wala ka rin namang kuwentang anak kasi kalandian ang inuuna mo. Pokpok---"

"Tumigil ka na!!!" my sister uttered a shrill cry.

Maya maya lang ay nakarinig na ako ng balibagan at batuhan ng gamit. Sunod sunod na ang mga nababasag at nakarinig na ako ng sapak sa pinto.

"Tumigil kayong dalawa! Pareho lang kayong walang kuwenta mga putangina nyo!" si Papa ang sumuntok sa pinto.

Hindi ko na magawang ipagpatuloy ang ginagawa dahil nanlalabo na ang paningin ko dahil sa luha. Nanginginig na rin ang buong katawan ko dahil sa takot at pangamba na sila lang ang kayang magbigay sa akin.

It was supposed the family to give love and care, to show comfort and peace, but in this household, it wasn't like that. In fact, they're the only one who kept inflicting horror and trepidation in me.

"Wala ka rin namang kuwentang ama!" sigaw ni Kuya Ram.

"Aba tarantado ka ah!" my father fumed at alam kong nagbanta siya ng isang suntok pero hindi niya naman magawa.