Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Salı 16.45
Dalgın gözlerle camdan dışarıyı izlerken ellerimdeki baskıyla bakışlarımın odağı değişti. Annem gözlerini kırpıştırarak beni izliyordu. Dolan gözlerimi görmemesi için bakışlarımı yukarıya çevirip gözyaşlarımın akmasına engel oldum. Bu hiçbir işe yapamazken yaşlar tek tek yanaklarımdan süzüldü.
Yüzümde buruk bir gülümseme belirirken başımı bacaklarına yasladım. Hiç umursamadan direkt yere oturmuştum. Son zamanlarda alıştığı gibi elleri direkt saçlarıma gitti yine. Aklıma Aytun ve Balkır'ın saçlarımda dolaşan parmakları gelirken yutkundum.
"Benim hak ettiğim son bu. Değil mi anne?" İğrenç bir insandım. Aytun ve Balkır beni bir an olsun yalnız bırakmazken ben onları yalnız bırakmıştım. Neredeydim şimdi? Ne yapıyordum? Onlar ne yapıyordu? Onların benim elimden tuttuğu gibi ben neden tutamamıştım onların elinden?
Yemin ederim kendim için değildi. Kaçmıyordum, ben sadece o an doğru olanın bu olduğunu düşünmüştüm. Ben istemiştim ki...Benimle uğraşmasınlar. Kolay değildi çünkü. Bir an için her şey normal gelmişti. İyi bir düzen tutturmuştuk ama şimdi olmazdı işte.
Hiç düşünmeden o zehiri kullanmışken, benim için uğraştıkları tüm emekleri hiç etmişken nasıl hiçbir şey olmamış gibi davranabilirdim? Yük olmak değildi bu...İnsan değer verdiği insanlarla ilgilenirken onun bir yük olduğunu düşünmezdi. Bunu çok iyi anlamıştım. Sırtımdaki yük Aytun ve Balkır olsa bir ömür taşırdım,gıkım çıkmazdı. Yine de engel olamıyordum kendime. Kliniğe her gidişimizde bana olan destekleyici tavırları, bana benden çok inanmaları. Her bir anı yıkıyordu beni. Son günlerde hep yaptığım gibi tırnaklarımı etime geçirdim yine. Fiziksel acının ruhen çektiğim acıları dindirmesini umuyordum.
Belki ben olmazsam...Daha iyi idare edebilirlerdi. Hayatlarına hiç girmemişim gibi çıkmalıydım. O tanışma hiç olmamalıydı, öylece geçip gitmeliydik birbirimizin yanından. Zor olacaktı belki ama olacaktı. Ben kendi köşemde kendi hayat mücadelemi verecektim.
Düşündükçe daha çok acı çekiyordum. Tek acı çeken ben değildim,biliyordum bunu. Şimdi onların da benim yüzümden üzüldüğünü bilirken nasıl iyi hissedebilirdim ki? Belki de suçluluk duyacaklardı...Aytun benim omuzumda bir yük değildi ki. Evet dayanamıyordum,Balkır haklıydı. Yine de mücadele ederdim bir şekilde. Onun gözlerimin önünde sönmesini görmek kıyametten beterdi. Şimdi gittikçe daha da acizleştirmiştim kendimi. Asıl ikisine de kötü gelecek olan kişi bendim.
