İkilem; Mafya mı? Polis mi?

(9) Hastalandım

Merhaba arkadaşlar. Yeni bölüm geldi. Umarım beğenirsiniz. Oy ve yorum yapmayı unutmayalım, satır aralarında buluşalım. İyi okumalar dilerim.🍁🌼

Şimdiye kadar yalnız yaşadığım için kendime bakmak hiç kolay olmamıştı. Tamam açık sözlülüğüm olduğu için işten kovulmalarım fazlaydı. Yine de çalıştığım günün parasını alıyordum ve aldığım parayı kendime harcıyordum. Abimden ve kendimi geliştirmek için sokak dövüşlerine bakarak öğrendiğim dövüş taktikleriyle bana musallat olan insanlardan korunduğum da çok olmuştu. Barbar insanların çoğunluğunun kaldığı bir hayatta yalnız olan genç bir kadının yaşaması daha da zordur.

Ben kendime çok zor şartlar altında yaşayarak sahip çıkmıştım. Annem babam olsa da kimsesizdim ben abim öldüğünden beri. Genç bir kızın ayakta tek başına durması için çok mücadele etmesi lazımdı ve ben kendim için her şey yapmıştım yalnız kaldığım yıllarda.

Ama mutlu olmak kendime en güzel en pahalı elbiseler, ayakkabı ve çantalar almakla olmuyor. Bir şeyi çok iyi öğrenmiştim, o da insan yalnız başına mutlu olmuyor. Neyse. Ben kendimi her zaman kötü niyetli insanlardan bir şekilde korumuşumdur. Şimdi hiç bilmediğim bir yerde bilmediğim insanların elindeydim ve bir odada yatağa kelepçelenmiştim.

En kötü olanı ise lânet adamın beni öpmesiydi. Bir kaç dakika önce odadan kızgın bir şekilde çıkıp gitmişti ve midem çok fena bulanıyordu.

Ah, midem bile kaldıramıyor bu durumu.

Adam beni iterek yatağa düşürmüştü. Sol elim kelepçeli olduğu için epey zorlanmıştım kalkmak için. Şimdi ise yatakta ayağımı uzatarak oturmuştum ve sırtımı da yatak başlığına yaslamıştım.

"Yaralı bileğimi mi tutayım yoksa rahatsız olan midemi mi? Allahım başıma gelenlere bak. İşgence gibi bir hafta yaşadım resmen." diye daha yeni sızlanıyordum ki yeniden kapının kilit sesini işittim. Açılan kapıda yine Reha'nı görmek hayal kırıklığına uğratmıştı beni. Gözlerimi devirdim.

Bu adamı görmeye dayanamıyorum.

"Ne o? Yoksa öpüşüm hoşunuza gitti de şerefsizliğe devam etmek isteyip yine mi öpmeye geldiniz? Üzgünüm ama üzerinize kusabilirim. Artık midemin sizi görmeye bile dayanacağını sanmıyorum." deyip öğürme isteği geldiği için elimle ağzımı kapattım. Adım atmaya başlayarak bana doğru gelmesi ile artık daha fazla dayanamadım ve ayağa çabuk kalkarak yatak başlığının gerisine başımı uzattım ve öğürerek kusmaya başladım.

Ayağa kalkarken kaşlarını çatan Reha'nın adım atmayı kesdiğini görmüştüm. Bir kaç dakika öğürerek midemdeki mide öz suyu çıkana kadar kustum. Ardından doğrularak yatağa geri oturdum. Kendimi çok halsiz hissediyordum. Elimi kaldıracak halim olmasa da yüzümü silmeliydim. Yatakdaki yastığın yüzünü tek elimle çıkardım ve ağzımla ter içinde kalmış alnımı ve boynumu sildim.

Başımı çevirip Reha'ya baktığımda endişeli gözlerle ve çatık kaşlarla bana bakıyordu. Fazla bakmadı ve yatağa doğru yaklaştı.

"Bayım. Size karşı çıkmaya halim yokken lütfen benden uzak durun. Midem sizi kaldırmıyor anlamıyor musunuz?" dedim son enerjimi tüketerek. Gözlerimi açık tutmak bile işgence gibi geliyordu.

Cebinden çıkardığı anahtarla yatağa bağlı olan kelepçeni açtı ve hiç zorlanmadan beni kucağına götürerek kapıya doğru yürümeye başladı. Artık konuşmaya bile tâkâtim yoktu. Kucağında gittikçe küçüldüm. Titreyen bedenimle sıcak bir yer arıyormuş gibi bu kötü adama sığındım. Abim öldüğünden beri hiç kimseye yaklaşmayan ben, hasta olduğumda kendi kendimi iyileştirerek kimseye muhtaç olmayan ben, şimdi bu adamda titreyerek üşüyen bedenime sıcaklık arıyordum. Aniden gelen soğuklukla hem üşüyor, hem de artık gözlerimi açık tutmakta zorlanıyordum.