İntikam!
Aklında sadece bu duygu vardır.
Aşk, yok.
Sevgi, yok.
Bağlılık, yok.
O günden beridir, kin güttüğü adamdan nihayet intikamını alacaktı.
Görev başlasın!
"En iyi planlarda bile kusurlar olabilir."
***
Kitabın bütün hakları şahsıma aittir!
Bölüme başlamadan küçük yıldızımızı parlatırsak çok mutlu olacağım.
Satır aralarına aiyana yazabilirsiniz.
Keyifli okumalar...
***
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
6.BÖLÜM: "GECE'NİN KOYNUNDA"
O korku ile kendimi yerde buldum. Şu anda fare ile bakışıyorduk. Derin derin nefesler aldım.
"Bak fare kardeş, ne sen üzül nede ben. Gel anlaşma yapalım, sen yoluna hızlıca git bende yoluma, yavaşça gideyim. Bana hiç uğrama ben hiç misafir sevmem. Biz senin ile olamayız, yıldızımız uyuşmuyor." Dedim, fare ile anlaşma yapmadım demem artık.
"Bak anlaşmaya uymazsan..." Ne yapıyorum ben? Koşarak gitmem gerek. Fare durduğu yerde kıpırdamaya başladı. Ayağa kalkıp, evin içinde çığlık atarak koşturmaya başladım.
"GELME!"Kendi odama girdim. Alnıma sinir ile vurdum. Buraya geleceğime neden dış kapıdan çıkmadım. Yine aynı tıkırtıları duyduğumda, çığlık atıp yatağın üzerine çıktım.
"GİT! GELME! GELME!" O kadar çok çığlık atıyordum ki, boğazım yırtılacaktı. Dış kapının açılma sesini duydum. Kim geldi?
Yatakta iyice geriye gittim. Ses vermiyordu, derin derin nefesler aldım. Kapının altında ayaklarının gölgesi vardı.
"KİMSİN SEN!" Kapıyı açtı, onun yüzünü gördüğümde derin bir nefes aldım. Şu andaki korkum, tarif bile edilemez.
"Niye bağırıyorsun?" Arkasına baktım. Benim ile eş zamanlı olarak, Alparslan'da baktı. Sesli bir şekilde yutkundum.
"BU EVDE FARE VAR! DUYDUN MU BENİ, FARE!" Alparslan, üzerime yürüdü.
"Duyuyorum."
"Bu ev fareli, kim bilir hangi deliklerde kaç fare vardır." Alparslan, yatağın köşesine gelip kolumdan tuttu.
"İn şuradan." Başımı hayır anlamında salladım.
"Hayatta inmem, hiçbir kuvvet beni indiremez." Alparslan, tek kaşını kaldırdı.
"Hiçbir kuvvet seni oradan indiremez, demek." Başımı evet anlamında salladım. Alparslan, ani bir hareket ile beni kucağına aldı. İndireceğini anladığımda boynuna kollarımı doladım.
"İndirme, lütfen." Alparslan, beni bırakmadı. Kucağında taşıyarak, içeriye götürdü. Gözlerim ile salonun her bir tarafını taradım. Fare yoktu. Gözlerimi Alparslan'a çevirdiğimde, bana bakıyordu.
"E-evi ilaçlatmak lazım. Ben hayatta, girmem bu eve!" Dış kapıdan çıktığımızda beni yere bıraktı. Sonrasında kapıyı kapattı, aklıma gelen şey ile kolunu tuttum.
