When I First Met You

Kabanata XXX

"DON'T YOU DARE DIE ON ME!"

Die? 

Mamamatay na ba ako ako? Ano bang nangyari? Hindi ako makakilos. Nanghihina ako at maski dumilat ay hindi ko kayang gawin. Naramdaman ko ang pag-angat ng aking katawan sa malamig na semento. May matitigas na brasong kumarga sa akin para yakapin ako nang mahigpit.

"Embry, no, please!" basag ang boses na naririnig ko, parang umiiyak ang kung sino man.

Humigpit ang pagkakayakap niya sa akin at tumutulo sa aking braso ang mainit na luha niya. So he really was crying.

"I can never forgive myself if you die... Please, don't die... I'm begging you... Have mercy on me and don't die..."

His voice, it was so sad. 

Dama ko ang paghihirap niya. May kung anong kumirot sa loob ng dibdib ko dahil sa lungkot ng boses niya. Parang gusto kong dumilat para i-comfort siya. Hindi ko na kayang marinig ang paghihirap sa boses niya. Tumulo ang mga luha mula sa nakapikit kong mga mata. Kahit hindi ako dumilat ay alam ko na kung sino siya.

He was Cross, my real perfect love...

"This is my fault... Kung sana tiniis na lang kita mula nang una, kung sana hindi na ako bumalik-balik pa para magpakita sa 'yo, hindi sana mangyayari ang lahat ng ito... Please don't forgive me... 

Don't forgive me for ruining your life..."

No... Wala siyang buhay na sinira. Hindi niya sinira ang buhay ko sa halip ay siya ang bumuo nito.

Sinikap kong dumilat. 

Sinikap kong magising. I needed to talk to him. Tama na ang pag-iyak niya, mas masakit pa sa dibdib ang basag na boses niya kaysa sa mga galos at sugat sa katawan ko. 

We needed to talk. 

Pag-uusapan namin ang—

"EMBRY, YOU'RE AWAKE!" Isang familiar na boses ng babae ang bumungad sa akin pagmulat ko.

Napabalikwas agad ako ng bangon. Anong nangyari? Nasaan na si Cross at anong nangyari sa akin? Patay na ba ako? 

Was it just a nightmare? Pero bakit parang totoo? Kinapa ko ang katawan ko, wala namang masakit sa akin na kahit ano.

"Ang galing mo, Embry. Ang lakas mo para magising ka agad!" that woman's familiar voice again.