Δύο μικροί αγγέλοι.. (Υπό Επιμέλεια)

Κεφάλαιο 27°

"Δύσκολη μέρα;" ο Ορέστης καθόταν σκεπτικός στη κουζίνα με το τηλέφωνο στο χέρι, στριφογυρίζοντας το ανάμεσα στη παλάμη του.

"Δέχθηκα τηλεφώνημα για το σπίτι" είπε του Άρη ο οποίος είχε ξεκινήσει να φτιάχνει καφέ.

"Αλήθεια; Αυτά είναι καλά νέα!"

"Ναι..."

"Γιατί το λες έτσι ξεψυχισμενα; Να το πουλήσεις δεν ήθελες;"

"Ήθελα αλλά , τώρα το σκέφτομαι..."

"Είναι χαμηλή η τιμή;" ρώτησε τραβώντας μια καρέκλα

"Όχι. Ίσα ίσα η τιμή που μου πρότεινε ο εργολάβος είναι αρκετά καλή..."

"Και τότε που είναι το πρόβλημα;"

Ο Ορέστης αναστεναξε

"Δε ξέρω.. Δε μπορώ να πω ότι πέρασα ομορφα εδώ μέσαα ξέρεις κάτι; " Ο Ορέστης έκανε μια παύση "Βλέπεις τη πόρτα;" Ο Άρης γύρισε προς το σημείο που του υποδεικνυε. "Δε βλέπω τη πόρτα που εκείνος κοπανουσε το κεφάλι μου... Βλέπω εσένα να στηρίζεσαι στα δώδεκα, να μου χαμογελάς και να μου λες πως όλα θα πάνε καλά..."

"Κατάλαβα..." Και όντως είχε καταλάβει. Ο Ορέστης κράτησε μια πιο επιλεκτική μνήμη. Ίσως εκείνη τη μνήμη που δε τον πονούσε και έπαιρνε δύναμη. "Θα το κρατήσεις;"

"Θα δω. Έχω προθεσμία να δώσω απάντηση δέκα μέρες. Μέχρι τότε βλέπουμε"

"Τουλάχιστον δεν υπάρχει τόση πίεση" ο Άρης άναψε ένα τσιγάρο , έβγαλε και το δικό του τηλέφωνο και έπειτα κοίταξε τον Ορέστη

"Μου έστειλε η Κική. Λέγαμε να πάμε σε καμία ταβέρνα σήμερα..."

"Βλέπω λεπτό δε περιμένεις! Αν μου έλεγες πως θα κατέληγε με τη Κική θα γελούσα πριν ένα μήνα..."

"Κι όμως... Κι εγώ θα γελούσα. Αλλά ειλικρινά έχει αλλάξει. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό από όλα;"
Ο Ορέστης αρκέστηκε σε ένα αδιάφορο κούνημα του κεφαλιού
"Με αγαπάει... Με αγάπησε και σαν κορίτσι. Και σαν γυναίκα ακόμα το κάνει. Νομίζω, πως όλοι χρειαζόμαστε μια δεύτερη ευκαιρία..."

"Χαίρομαι για σένα.. Πραγματικά το κάνω..."

"Το ξέρω. Για αυτό και θα έρθεις μαζίας σήμερα έξω!"

Ο Ορέστης άλλαξε εντελώς

"Ξέχασε το! Εγώ, εσύ και η Κική; Και που; Για φαγητό; Χαζεψες;"

"Έλα ρε Ορέστη! Δε μπορούμε να είμαστε μέσα στη μιρλα όλη την ώρα και να προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι που δεν αλλάζει. Τόσες μέρες τριγυρνάμε σαν φαντάσματα! Σήμερα θα βγούμε έξω, θα πάμε για ένα τσίπουρο και δε σηκώνω κουβέντα!" Ο Άρης κατά βάθος αν και δε θέλησε να ανοίξει το θέμα, ήξερε πως εκτός από το σπίτι, τον Ορέστη τον προβλημάτιζε διαφορετικά η συγκεκριμένη μέρα. Τα χρόνια ήταν πολλά για να μη το νιώθει. Εκτός αυτού, κάθε χρόνο όταν έφταναν τα γενέθλια της, ούτε που έβγαινε από εκείνο το κελί...