«Καλά ξυπνητούρια!»
Η φωνή τρύπωσε απότομα στα αφτιά μου με αποτέλεσμα το σώμα μου να πεταχτεί από το κρεβάτι. Ανοιξα τα μάτια μου και είδα το πρόσωπο του.
«Ναιαλ;» Τα χείλη του ακούμπησαν τα δικά μου.
Δεν καταλαβαίνω. Χθες ήταν άλλος άνθρωπος. Τι έπαθε ξαφνικά; Σαν να μην έγινε τίποτα..
«Εχω καλά νέα!» είπε και άφησε τέσσερις -από ότι μπορούσα να δακρύνω- καρύδες στον πάγκο με τα λαχανικά και φρούτα.
Εχει καλά νέα!
«Πρώτον...η Αντζελα σου έστειλε μερικές βιταμίνες που είχε φτιάξει η γιαγιά της και δεύτερον...»
«Γιατί πήγες από την Αντζελα;»
«Γιατί ζηλεύεις ακόμα;»
«Δεν ζηλεύω!» του είπα.
Εκανε μια παράξενη γκριμάτσα καθώς έκατσε στο κρεβάτι και ταρακουνήθηκε ελαφρά το σώμα μου «Ο Στέφαν θα μείνει με την Αντζελα για λίγο καιρό»
Γέλασα από μέσα μου. Ο Ναιαλ το κατάλαβε αφού γύρισε προς το μέρος μου και ρώτησε το γιατί.
«Ζηλεύεις τον Στέφαν» έπνιξα το γέλιο μου στις χούφτες μου.
«Οχι» είπε σοβαρός. Εγώ συνέχισα να γελάω.
«Πέλυ» μου έπιασε το μπράτσο σφηχτά «Δεν θα σε χάσω εντάξει;»
Οι κόρες των ματιών του τρεμόπαιζαν και οι δικές μου τις ακολουθούσαν.
«Δεν θα έδινα ποτέ σημασία στον Στέφαν Ναιαλ...και το ξέρεις» χαλάρωσε το χέρι του και το κατέβασε κάτω μαζί με το βλέμμα του.
«Αλλο έδειξες χθες» μου είπε.
«Μάλωνα μαζί του γαμώτο! Με νευρίασε και βγήκα έξω! Εκείνη την στιγμή δεν με ένοιαζε αν φοράω ρούχα ή όχι» χαμήλωσα τον τόνο της φωνής μου «Αλλωστε το έχω συνηθήσει τώρα πια» Σήκωσα το κεφάλι του Ναιαλ «Αυτός είναι ο τρόπος ζωής μας πια. Το έχουμε πει χιλιάδες φορές. Και είμαστε μαζί σε αυτό! Και ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα σε άφηνα» Τα μάτια του λαμπυρίζαν από το φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα κοιτώντας με, με πολύ προσοχή.
Ο Ναιαλ έπιασε το πρόσωπο μου με το δεξί του χέρι και με χάιδεψε.
«Αν γίνεις το καράβι μου, θα γίνω η θάλασσα σου» είπε. «Ξέρεις..έχουν μια ιδιαίτερη σχέση»
«Ξέρω» του είπα και μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.
«Συγνώμη που σε αναστάτωσα»
«Είναι εντάξει..»
«Οχι τίποτα άλλο αλλά φοβάμαι για το μωρό» είπε.
«Δεν πειράζει. Πρέπει να ακούει και λίγο την φωνή του πατέρα του»
Ο Ναιαλ χαμογέλασε. Ισως χαμογέλασε στην λέξη και την ιδέα "πατέρας". Σίγουρα του ταίριαζει αυτός ο χαρακτηρισμός.
«Ναι» συφμώνησε και έκανε να φύγει.
«Ναιαλ..» τον σταμάτησα και γύρισε να με κοιτάξει ενώ ήδη βρισκόταν κάτω από την πόρτα.
«Ναι;»
«Σ'αγαπάμε» του είπα και του χαμογέλασα χαιδεύοντας την κοιλιά μου.
Το βλέμμα του έπεσε στο πρόσωπο μου και ύστερα στο σημείο που έτρηβα την κοιλιά μου.
«Κι εγώ» ψιθύρισε «Κι εγώ σας αγαπάω» είπε «Και σας χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο»
Το ύφος του φαινόταν μελαγχολικό. Μπορούσα να δω τα δάκρυα μαζεμένα στα μάτια του να γυαλίζουν.
Αυτήν την φορά σηκώθηκα από το κρεβάτι και τον πλησίασα εγώ. Απλωσα τα χέρια μου πίσω από τον σβέρκο του κι εκείνος έπιασε την μέση μου έχοντας σκημένο κεφάλι.
Ακούμπησα το μέτωπο μου στο δικό του. «Είσαι καλά;» τον ρώτησα με χαμηλή σχεδόν ψιθυριστή φωνή.
«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα» είπε και σήκωσε το κεφάλι του. Τα μάτια του βρήκαν τα δικά μου. Ενα δάκρυ κατρακύλησε στο μάγουλο του.
Το σκούπισα με τον αντίχειρα μου και τον κοίταξα με ύφος.
«Ναιαλ..» τον ταρακούνησα λίγο «ει..μωρό μου»
Τα βλέφαρα του κοιτούσαν μία ψηλά και μία χαμηλά.
«Εξήγησε μου» του είπα.
Εκείνος έκλεισε με δύναμη τα μάτια του και τα άνοιξε αποφασιστικά. Ρούφηξε την μύτη του και με έφερε πιο κοντά του.
«Κοίτα τι φτιάξαμε»
Κοίταξα γύρω μου. Κοίταξα τι έχουμε καταφέρει.
Το βλέμμα μου σταμάτησε στα μάτια του.
Με κοίταξε και συνέχισε «και κοίτα τι φτιάχνουμε» ακούμπισε την κοιλιά μου.
Του χαμογέλασα τρυφερά και του έδωσε ένα φιλί διαρκείας.
YOU ARE READING
To νησί των εραστών
RomanceΌταν δύο έφηβα παιδιά ναυαγούν σε ένα τροπικό νησί, αναγκάζονται να μάθουν σε έναν άλλο τρόπο ζωής για να επιβιώσουν. Όταν ο γέρος που τους έμαθε τα βασικά για να μπορέσουν να ζήσουν πεθαίνει, μεγαλώνουν μόνα τους έχοντας μόνο ο ένας τον άλλο και τη...
