To νησί των εραστών

Chapter 5

  Το κρύο αεράκι φυσούσε στο βρεγμένο σχεδόν πρόσωπο μου. Τα μάτια μου άνοιξαν σίγα ενώ τα κρατούσα μισάνοιχτα εξαιτίας του δυνατού φωτός του ήλιου. Όταν αντίκρισα πράσινα ψηλά δέντρα και στερεό έδαφος κατάλαβα πως κάτι δεν πηγαίνει καλά ωστόσο το κορμί μου δεν μπορούσε να λυγίσει ολοκληρωτικά λόγω του μουδιάσματος.

 Η φωνή μου δεν μπορούσε να βγει από το σοκ. Είχα την αίσθηση όμως ότι βρίσκομαι μόνη. Όταν σηκώθηκε αντίκρισα θάλασσα, μόνο θάλασσα. Η άμμος αν και είχε κρύο ήταν ζεστή σαν κουβέρτα και τα χαλίκια γυάλιζαν στο νερό. Τα δέντρα χορεύανε με τον ρυθμό του αέρα και τα πουλιά κελαιδούσαν φτιάχνοντας μια ωραίοτατη μουσική. Αλλά το μέρος συνέχισε να με τρομάζει.

Όταν συνιδιτοποίησα τι γίνετε γύρω μου άρχισα να πανικοβάλομαι. Ο υδρώτας έσταζε αργά από το πρόσωπο μου. Μπορούσα να νιώσω την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα και δυνατά. Ωστόσο υπήρχε και αυτή η ανυπόφορη ζέστη.

 Έτσι μετά από μεγάλη σκέψη, ο καυτός ήλιος με έκανε να κόψω τα ρούχα μου με ένα μοναχικό κλαδί που βρήκα λίγο πιο πέρα. Κόντινα την μπλούζα μου και το μπλε παντελόνι που με βόλευε πιο πολύ από τα άλλα που είχα σπίτι.

Το σπίτι.

 Ήμουν μόνη. Παλιότερο όταν με ρωτούσαν τι φοβόμουν περισσότερο απαντούσα "Η μοναξιά" και τώρα μου συνέβαινε. Δεν τα πήγαινα και πολύ καλά με την φύση και όλη η ιδεά με τρόμαζε ακόμα περισσότερο, δεν ήξερα τι συνέβαινε. Έτρεξα προς το δάσος για να βρω κάποιον να μου πει που είμαι, μα δεν υπήρχε κανενάς. Η φωνή μου δεν έβγαινε, ένιωθα πως γινόμουν χειρότερα.

 Άρχισα να νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ όταν τα καυτά δάκρυα στάζανε στο πρόσωπο μου που ήμουνα σίγουρη πως είχε κοκκινίσει από την υπερβολική ζέστη. Επίσης είχα και το γόνατο μου, που με βασάνιζε. Μια πληγή με δυσκόλευε να προχωρήσω με τον ρυθμό που επιθυμούσα.

 Καθώς πέρναγα τα δέντρα ένα ζωίφιο, πράσινο και τεράστιο με κόκκινες, αιδιαστικές κάπως, ρίγες καθόταν ακριβώς δίπλα στο δέντρο όπου είχα κάνει στάση. Μόλις το είδα έτρεξα ακόμα πιο μακρία. Κάθησα κάτω από ένα δέντρο και ένιωθα την δίψα μου να γίνετε ανυπόφορη. "Πρέπει να βρω κάτι να πιω" έλεγε συνεχώς το μυαλό μου ενώ ένιωθα αδυναμίες.

 Οι ώρες περνούσαν αλλά έπρεπε κάτι να κάνω όταν διαπίστωσα ότι το κινητό μου δεν βρίσκετε στην τσέπη μου. Προχωρούσα όταν ακούμπησα το χέρι μου σε έναν κορμό δέντρου που φαινόταν υγρός και γλυστερός. Από περιέργια κοίταξα ελπίζοντας να μην δω κανένα είδος μαμουνιού ή κάτι τέτοιο. Είδα όμως κάτι πιο ενδιαφέρον και απίστευτο. Διέκρινα το μανητάρι Galerina autumnalis, θυμήθηκα πως πρόσφατα είχαμε κάνει εργασία για το συγκεκριμένο μανητάρι όταν εγώ είχα αναλάβει να βρω πληροφορίες και να βρω μερικές σχετικές εικόνες. Έτσι αυτό το μανιτάρι φαινόταν σίγουρα να είναι για αυτό το οποίο μιλούσα τόσο καιρό στην τάξη. "Ευτιχώς" είπα ενώ σκεύτηκα πως αν δεν ήξερα με τι πρόκειτε θα μπορούσα να το είχα φάει.