the Dead inside (dutch)

> 7 <

> Felina <

We liepen door het bos zonder iets te zeggen. Het enige geluid kwam van de nachtdieren en onze voetstappen. Flits bleef opeens staan waardoor ik tegen hem aan botste. Hij greep mijn bovenarm vast zodat ik niet viel. Voor ons lag een breed ravijn. Zover ik me herinner zijn er toch geen ravijnen in het bos? Maar toch was het er.

Flits draaide zich half om naar me. Zijn gezicht staat bedenkelijk. Ik stelde hemnvoorzichtig wat voor:"eumm.. Flits ? Kun jij het ravijn overvliegen?" hij knikte bedenkelijk. "kun je mij dan meenemen?" Opeens leek hij bang. Stoterde wat en ving toen met zijn armen om zijn knieën op de geond zitten wiegen. Wat kreeg hij ineens?

> Flits <

Ik was al verschillende keren gevallen toen ik iemand anders mee nam in mijn vlucht. Kunnen die bloed vampieren dan niet zelf fatsoenlijk leren vliegen. De laatste keer brak mijn vleugel en heb ik 2 maanden lang niet kunnen vliegen door een hoop verband. Ik wil dat niet nog is meemaken. En haar meenemen. Hoe had ze dat gedacht?

Traag ging ik weer rechtop staan, maar keek haar niet aan. In plaats van naar haar keek ik naar beneden het ravijn in. "er loopt een pad langs de wand, we kunnen zo naar de overkant als het echt moet." ze kwam naast me staan en keek ook over de rand:"jij moet echt goede ogen hebben om dat te zien" ik knikte en bevestigde haar opmerking. Toch bleef ze aandringen om te vliegen. Ik bleef koppig mijn vleugels tegen mijn rug aan drukken en excuses zoeken om niet te vliegen.

> Felina <

Hij is echt koppig. Vliegen kan hij, dat heb ik al gezien. Maar waarom hij ineens blijft wijgeren snap ik niet. Uiteindelijk gaf ik toe en begonnen we af te dalen via de wand. Het was een smal en stijl pad, waar je op moest letten waar je je voeten neerzet want anders val je honderden meters naar beneden te pletter.

Flits liep voorop. Ik zag dat de onderste punten van zijn vleugels onder zijn jas vandaan kwamen en over de grond sleepte. Waardoor ik ook nog eens moest zorgen dat ik daar niet op ging staan. Een paar keer tik ik op zijn schouder om zijn aandacht te trekken en vertel hem dat hij zijn vleugels moet bijhouden als hij wilt dat ik er niet op sta. Dan doet hij dat maar na een 5 tal minuten slepen ze weer op de grond. Ik doe er geen moeite meer voor.

> Flits <

We vorderde traag het werd al bijna licht toen we maar halfweg de afdaling waren en even uitrusten op een breder stuk. Felina zat naast me en liet haar benen over de rand bungelen. Ik speurde rond op zoek naar iets eetbaar. Insecten vlogen constant rond onze oren dus die hadden we genoeg. Maar ik wouw bloed, al is het maar een rat of muis.

Ik stond op en liep een rondje over het stuk steen. Op dat moment zag ik een witte duif in mijn ooghoek een paar meter boven ons op een boomwortel die uit de rotswand stak zitten. Ik vloog vliegensvlug op en ving de vogel voordat het weg kon vliegen.

Ik lande naast Felina terwijl ik het spartelde diertje naar mijn mond bracht waar mijn hoektanden op hem wachten. Felina pakte mijn pols vast en hield me tegen. Ze keek me doordringend aan:"je gaat dat mooie beestje toch niet vermoorden?" ik keek haar niet begrepen aan. "het is maar een duif." "een witte duif. Dat zie je niet vaak meer en jij doet lekker mee aan de stroperij?", ze keek heel intimiderend.

Nogmaals probeerde ik het te bijten. Maar Felina drukte mijn pols harder naar beneden en probeerde het spartelde vogeltje uit mijn hand te bevijden. Ik kneep het bijna plat. Uiteindelijk won zij het gevecht.

Ik keek haar boos aan:"Bedankt nu heb ik niks meer te eten. Of wacht jou kan ik ook nog altijd bijten." ik drijgde met mijn hoektanden terwijl ik naar haar toe leunde. Ze sloeg me in het gezicht. "leer maar is om honger te hebben, verwend nest." ik liep bij haar weg en ging een paar meter van haar vandaan zitten. Speurend naar iets anders om te eten.