the Dead inside (dutch)

> 19 <

> Felina <

Daar zat hij, moederziel alleen op de grond. Zijn vleugels vielen naast hem op de grond en sleepte mee met zeer weinig controle. Zijn linker voet sleepte zonder doel met hem mee.

Ik moest erom lachen:"wat is er nu. Ben je je papie kwijt?" hij leek me te herkennen en graaide naar mijn jurk. "dat dacht ik niet", is sloeg hem weg.

Flits deed geen moeite meer om me vast te grijpen. In plaats daarvan bleef hij zitten op de vloer en keek me met een vuurige blik aan. Zoals een kind dat iets niet krijgt wat hij wil.

"waarom ben jij hier? Ga weg, ik heb je niet nodig.", hij bleef me kwaad aankijken. "om je te laten voelen hoe het is alleen en in de steek gelaten te worden", ik greep zijn bovenarm en sleurde hem naar buiten. Flits probeerde om tegen te werken, maar ik ben sterker. Hij probeerde te lopen maar viel steeds omver. Ik duwde hem tegen de boom waar ik die andere man al aan het vast gebonden.

"of was je vergeten wat je hebt gedaan?.... Ben je vergeten hoe je me in de steek liet, me voor dood achterliet in het woud?.... Ik niet... En wat ik zeker niet ga vergeten in dat je een monster bent!.... En monster!", ik schudde hem door elkaar, maar hij gaf geen kick.

" dat je boos bent snap ik, maar moet je daarom dit alles doen?... Ik weet dat ik foute heb gemaakt, maar als jij is meer oog hebt naar de worden van een ander dan zul je weten dat dit alles niet nodig was.",hij sprak kalm, zonder enig teken van emotie.

Ik haat hem!

Ik haat hem zo hard!

Ik baal mijn vuisten en wil zijn gezicht ermee bewerken. Maar ik stop halverwege mijn slag. Het voeld alsof ik van steen ben ineens.

Wat is er aan de hand?

> Flits <

Mijn hard voelde als steen. Mijn emoties bevroren in tijd. Mijn gevoel verloren gegaan terwijl ze mij naar buiten sleurde. En nu zal zij bevroren worden, tot steen vergaan.

Ik sloot mijn ogen toen ze haar handen baalde duidelijk kwaad om wat ik heb gezegt. Ik merkte dat ze naar me uithaalt maar ze sloeg niet. Ik opende mijn ogen weer en zag haar vuist voor mijn gezicht hangen en grijs worden als steen. Net als de rest van haar lichaam.

In mijn gedachten bedank ik Antoine's boeken va' zijn geheimen bibliotheek. Ik had nooit gedacht dat dit kon. Maar het lukt me.

Ik worstel me uit het touw en bevrijd Antoine. Hij keek me geschrokken aan, sloeg een hand voor zijn mond. Hij wees naar mijn benen.

Ik zag niks speciaal. Het waren gewoon mijn benen waar ik op stond.

Wacht....ik sta op mijn benen.... Ik sta!

Blij begin ik op en neer te springen. Ik kan lopen! Ik kan weer lopen!

Ik bots in mijn blijdschap tegen Felina's versteende lichaam. Het vergruizelt en valt tot stof uiteen.

Een stem die klonk als die van Felina klonk door de bomen als een krijs. Zwarte rook kwam tussen het stof vandaan en loste op in het maanlicht.