Δύο κόσμοι, Μία ένωση

~Kεφάλαιο 10~

Έχουν περάσει ώρες από τότε που ο ευνούχος Peng φώναξε τον Jinhai μετά από εντολή του αυτοκράτορα, να παραβρεθεί στην αίθουσα του θρόνου, με το πρόσχημα ότι επρόκειτο να ξεσπάσει πόλεμος. Η Αλκμήνη απλά περιμένει στο δωμάτιό της μην μπορώντας να κάνει τίποτα. Έχει στείλει την Yu Yan για να μπορέσει να αποσπάσει καμιά πληροφορία, γιατί όπως είναι ευρέως γνωστό, μέσα στο παλάτι δεν μένει τίποτα μυστικό. Αργά ή γρήγορα θα μαθευτεί.

«Μα πόση ώρα θα έχουν σύσκεψη; Με έχει φάει η αγωνία!» άρχισε να μονολογεί η Αλκμήνη.

Από την ημέρα που έχω έρθει ποτέ δεν έχει υπάρξει μια φυσιολογική μέρα. Είναι παράξενο που ζητάω μια ήσυχη ζωή;

«Mingxia, Mingxia!» πετάχτηκε ξαφνικά η Yu Yan από το πουθενά διακόπτοντας την Αλκμήνη από τις σκέψεις της.

«Τι έγινε; Έμαθες τίποτα;»

«Η διπλανή χώρα μάς κατηγορεί ότι απαγάγαμε τον μικρό πρίγκιπα.»

«Το κάναμε;»

«Όχι, γι' αυτό και ο αυτοκράτορας ζήτησε να παραβρεθούν όλοι οι πρίγκιπες και οι αξιωματούχοι για να δουν τι θα κάνουν;»

«Τι μπορούν δηλαδή να κάνουν;»

«Δεν ξέρω. Τη στιγμή που άρχιζαν να μιλάνε γι' αυτό ένας στρατιώτης με πρόσεξε και μόνο που δεν με κυνήγησε για να μην συνεχίσω να κρυφακούω.»

«Δεν πειράζει. Όσα έμαθες είναι κι αυτά πολλά... Τώρα απλά θα συνεχίσουμε να περιμένουμε... πάλι...»

~~~

Οι ώρες πέρασαν μέχρι που βράδιασε τελείως. Η Αλκμήνη είχε αποκοιμηθεί πάνω στο τραπέζι περιμένοντας τον Jinhai. Η στάση της φυσικά και δεν ήταν βολική. Μπορείτε να φανταστείτε σε τι στάση ήταν. Το κεφάλι ξαπλωμένο πάνω στο ένα χέρι και με τον κορμό της να κάνει οξεία γωνία. Το πρωί θα ήταν πιασμένη ως εκεί που δεν πάει.

«Γιατί δεν πήγες να κοιμηθείς στο κρεβάτι;» Ακούστηκε η φωνή του Jinhai από την είσοδο του δωματίου που μόλις είχε γυρίσει από το πολύωρο συμβούλιο και απλά πέθαινε από την κούραση.

Μακάρι να μην χρειαζόταν να φύγω τόσο νωρίς αύριο το πρωί. Σκέφτηκε και πήρε στην αγκαλιά του την Αλκμήνη και την ξάπλωσε στο κρεβάτι τους σκεπάζοντάς την στη συνέχεια. Μην έχοντας πολλές δυνάμεις πήγε έκανε ένα μπάνιο και ξάπλωσε μετά δίπλα της κοιτώντας την για λίγα λεπτά μέχρι που τον πήρε ο ύπνος. Η Αλκμήνη δεν είχε πάρει χαμπάρι παρά μόνο στα μέσα της νύχτας που άνοιξε τα μάτια της, τον είδε ξαπλωμένο δίπλα της, χαμογέλασε και ξανά έκλεισε τα μάτια της.