Kendi geliştirdiği bir uygulama sayesinde insanlara ulaşıp para karşılığında her türlü işi yapan, bu sayede şehir efsanesine dönüşen MK'nın yeni işi ünlü iş insanı Alaz Demiray'ın iş dünyasında yaptığı tüm yolsuzlukları ortaya çıkarmaktır.
Kapak tas...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
7. BÖLÜM "KAZANMAK VE KAYBETMEK"
Ellerimi cebime koydum, ağacın arkasında saklanmaya devam ettim. Bir gölün başına çağırmıştı beni ama beyefendi kendisi henüz gelmemişti. Gözlerim etrafta gezindi. Bakış açım olabildiğince kısık ve karanlık olduğundan hiçbir şey göremedim. Bu kez yüzümün, saçlarımın, ellerimin yanında gözlerimi de kapatmıştım. Büyük, siyah bir gözlükle halletmiştim bunu. En doğrusu bu olacaktı. Kendimi de olabildiğince kilolu gösterecek kıyafetler giymiştim. Bundan sonda benden şüphelenmelerini istemiyorum. O şüpheleri yok etmek bu kez kolay olmuştu ama bir dahaki sefere işler bu kadar yolunda gitmeyebilir.
Gözlük yüzünden zatan karanlık olan gece benim için daha karanlık bir hâle gelmiş, çok fazla şeyi göremiyordum. Kalkıp geldim buraya ama tedbirli olmam da lazım. Aramayacağım dedi ama polislerle birlikte de gelebilirdi.
Yavaş yavaş beklemekten sıkılıp bu işten şüphelenmeye başlarken ileriden gelen Alaz'ı gördüm. Gölün kenarında durdu, ellerini cebine koydu, göle doğru baktı. O beni beklerken gözlerim etrafta gezindi. En ufak bir şey aradım. O kadar ıssız bir yerdiki burası in cin top oynuyordu. Göreceğim tek kişi bile ondan şüphelenmeme neden olurdu ama etrafta hiç kimse yoktu. Saklanılabilecek her yere baktım, göz gezdirdim, kimsenin olmadığından emin oldum.
Alaz iskeleye doğru yürüdü, oraya çıkıp iskelenin en ucunda durdu. Bu iş bir an önce bitsin istediğim için daha fazla durmadım, ağacın arkasından çıktım, ona doğru yürüdüm. Tedirgin gözlerim hâlâ etrafta geziniyordu. Şu an onuncu kattaki odamdan başka bir odaya geçmekten daha riskliydi yaptığım şey. Her an başıma bir şey gelebilirdi ama yapmaktan başka da şansım yoktu.
İskeleye ulaştım, yanına doğru yürürken "Sonunda gelebildin." dedi, ayak seslerimi duymuş olsa gerek. Bana doğru döndü, cebindeki ellerini çıkardı, arkasında birleştirdi, gözleri bir kez üzerimde gezindi ve yüzünde alaylı bir ifade oluştu.
"Şu an karşımda üstüne kıyafet yığılmış sandalye gibi duruyorsun." Dediği an kaşlarımı çattım, devam etti. "Görebildiğim tek bir noktan bile yok. Gerçekten iyi tedbir alıyorsun seni tanımayayım diye." Dudaklarım yana kıvrıldı, o tabii ki bunu görmedi.
"Sen böyle konuşmayınca ben kendi kendime konuşuyormuşum, sanki beni duymuyormuşsun gibi hissediyorum. Bari bir başını falan salla da duyduğunu bileyim." Tepkisine gülmemek için kendimi zor tuttum, istediğini yapıp başımı salladım.
