17 yıl önce karışan bebekler. 17 yıl boyunca kendini Yağmur KAYA sanırken bir DNA sonucunda Yağmur ÖZAL olan Yağmur'un hikayesi. Anne ve babası abileri ve kardeşleriyle iyi anlaşabilecek miydi? Onlara ısınması ne kadar zaman alacaktı. En önemlisi Ya...
Ve beklenen gün İngiltere prensesi Yağmur totosunu yataktan kaldırıp okula gidiyor.
👏🏻
Abla hazır değil misin hala geç kalacağız!"
"Geliyorum Yaprak!"
Okula serbest kıyafetlerle gittiğimiz için pantolonumu ve beyaz üstümü giyip aşağıya indim. En azından bu benim için çok güzel bir haberdi. Rahat şeyler giyecektim ve okula abiye giyip gelen kokoş ama kendini moda ikonu sanan tiplerden uzak duracaktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkes kahvaltı masasına oturmuşken tabii ki İngiltere prensesi olarak en son ben sofraya oturmuştum ki oturmadan önce ayakta olan Rüzgar'ın karşısına dikildim.
"Hey Rüzgar bir baksana sanki ateşim var ne dersin bak." Dedim ve Rüzgar'ın elini zorla anlıma dayamaya çalıştım.
"Bakayım havale geçiriyorsun Yağmur a-."
"Dimi bende öyle düşünmüştüm e size afiyet olsun o zaman ben gidip dinleneyim." Dedim ve kaçmaya kalktığımda Rüzgar beni durdurdu. Ve eğilerek gözlerimin içine baktı.
"Ama o okula gidilecek." Dedi ve yanağımı sıktı. Bundan nefret ediyordum Simge'nin ya da Yiğit'in yanağını sıkmak benim için bir eğlence olsa bile başkasının benim yanağımı sıkmasından hoşlanmıyordum. "Şimdi masaya otur ve okul için güzelce kahvaltını yap." Dedi ve beni sofra oturttu sonra kendi de oturdu.
"Sen sabah işe gitsene yani neden evdesin hastaların can çekişiyor orada." Diye mırıldandım kendi kendime tüm kahvaltı boyunca yaptığı tek şey beş dakikada bir tabağımdakilet bitti mi diye kontrol etmekti. Yanımda oturan Rüzgar muhtemelen ne dediğimi duymuştu ama sadece sırıttı. Her eve bir doktor lazım değildi yani.
Yağmur'dan az kullanılmış büyük boy doktor Rüzgar kargo ücreti alıcıya aittir.
Kendi kendime kafamdan çıkan milyonlarca sese güldükten sonra yemeğimi yemeye devam ettim. Masadan kalkıp kapıya yönelen Poyraz'ın sesiyle kafamı oraya çevirdim.
"Hadi bakalım yemeğiniz bittiyse kalkın geç kalacağız." Dediğinde hemen sofradan kalktım. Aral ve Yaprak da ayağa kalkınca Poyraz'ın arabasına doğru ilerlemeye başladık. Tabii aile üyeleriyle olan sarılma ve öpücük faslı bittikten sonra.
"Neden sen öne biniyorsun!"
"Abla olduğum için." Dedim ve sırıtarak kemerimi taktım. "Yapacak bir şey yok Aral önce büyümen lazım." Dediğimde Poyraz'a baktım. "Haklı değil miyim?"
"Haklı değilsin sende çocuksun."
"Ne 18 yaşmış ya reşit olunca beni rahat bırakacak mısın?"
"Sanmıyorum." Dedi ve arabayı sürmeye başladı Poyraz efendi. Okulun önüne geldiğimizde Helin,Uray,Giray ve Arda da arabadan iniyordu.
"Selam." Dedi Helin gülümseyerek. Tatlı uzun saçlı ela gözlü çok güzel bir kızdı. Yapraktan bir yaş büyüktü ama aynı sene okula başlamışlardı. 10.sınıfa gidiyorlardı benimse 11. sınıfta ikinci dönemimdi.
